Piękny i przejmujący film. Portret trzech kobiet w różnym wieku. Wszystkie są szwaczkami w jednym zakładzie włókienniczym w Łodzi. Najmłodsza, Urszula, ma około dwudziestu lat, starsza, Helena, trzydziestu, a najstarsza, Genowefa, ma 44 lata. Gryczełowska na przykładzie tych trzech bohaterek przedstawia schemat życia łódzkiej szwaczki. Urszula pracuje w trybie trzyzmianowym, co trudno jej pogodzić z nauką w technikum. Chce skończyć studia. Marzy o założeniu rodziny i pięknym mieszkaniu. Jest ciężko, ale wszystko jest jeszcze możliwe. Opowiada przed kamerą bez skrępowania, starannie czesząc włosy i nakładając makijaż. Helena nie mówi nic do kamery. Aparat rejestruje sceny z jej życia. W rwącym potoku codzienności prawie nie ma chwili wytchnienia: odprowadza synka do szkoły, potem pędem do pracy, z pracy po zakupy i wreszcie do biednego mieszkania w odrapanej kamienicy. Tu chwila odpoczynku, w kuchni, z trójką dzieci przy wspólnym posiłku. Zwierzenia najstarszej bohaterki filmu, Genowefy, płyną zza kadru. Wiele w nich goryczy i zniechęcenia. W pierwszej scenie, w której się pojawia, kamera rejestruje jej wizytę u lekarza. Zdrowie tej wciąż młodej kobiety podkopała wyniszczająca praca na huczących halach, pośród maszyn tkackich. W takich samym warunkach pracują młodsze bohaterki filmu. Nic nie wskazuje, aby ich los miał się potoczyć innym torem, niż Genowefy. A ta ma nadzieję, że przynajmniej jej córki zdobędą wykształcenie i nie podzielą losu matki. Gryczełowska stworzyła przejmujący obraz życia łódzkich tkaczek w początkach gierkowskiej dekady sukcesu.

Dwudziestoletnia Urszula pracuje jako włókniarka, ale uważa to zatrudnienie za przejściowe. Uczęszcza do technikum, ma chłopaka i nadzieję na lepsze życie. Marzy o dobrym mężu, ładnie umeblowanym mieszkaniu i dwóch synach. Druga z bohaterek, trzydziestoletnia Helena, jest już tak pochłonięta przez pracę i codzienne obowiązki, że nie ma czasu na planowanie przyszłości. Trzecia, Genowefa, to kobieta po czterdziestce. Pragnie już tylko dotrwać w pracy do sześćdziesiątych urodzin i przejść na rentę. Ma zaburzenia słuchu, problemy ze wzrokiem i rękami. Każda z trzech sekwencji filmu zrealizowana została odmienną metodą, która pozwoliła zbliżyć się do bohaterek i uchwycić istotę ich codziennego życia. Najmłodsza z nich wypowiada się przed kamerą, wykonując makijaż. Nieco starsza Helena nie zwraca się wprost do twórców filmu. Jej nabrzmiały od pracy dzień przedstawiono wyłącznie przy pomocy subtelnej obserwacji. Opowieść Genowefy płynie zza kadru. W pierwszych ujęciach czeka w kolejce w przychodni, w kolejnych ukazana zostaje przy maszynach włókienniczych.