Nausicaa miała cieliste spodnie. Było to widoczne, gdy jedna z kobiet dała swoją suknię do ubrania głównej bohaterce. Kiedy ją ściągała widać było, że ma na sobie cieliste spodnie. ;p Przyznaję, że początkowo też myślałam, że Nausicaa pomyka bez majteczek. :p A tak na serio ten film przedstawia skrajności, piękno i siłę przyrody w tak epicki sposób, że głowa odpada. Tyle lat przed "Avatarem" powstało dzieło, które pomimo braku efektów komputerowych, o wiele lepiej pod względem fabularnym ukazuje konflikt dwóch odmiennych światów. "Avatar" nie miał ambitnej fabuły, była raczej typowo amerykańska, nieco łopatoliczna - w filmie tym nie obyło się bez uproszczeń i przesłodzenia. Z kolei fabuła Nausicci jest dojrzała i świetnie skonstruowana. "Nausiccę" kocha się nie tylko za efekty, jak w przypadku "Avatara", ale za samą historię. Warto dodać, że tematyka podjęta w tej animacji została ponownie poruszona w "Księżniczce Mononoke" tego samego studia, choć oczywiście w inny sposób. Rysunkowe tła, projekty postaci i latających maszyn w dziele "Nausicaa z Doliny Wiatru" są mistrzowskim popisem talentu i kreatywności twórców. Ani przez chwilę patrząc na tę grafikę, nie pomyślałam, że jest przestarzała i brzydka, wprost przeciwnie, byłam nią oczarowana. Historia jest wyjątkowa, polubiłam główną bohaterkę, a do tego jeszcze ta wspaniała muzyka. Już melodia z samego początku filmu poruszyła we mnie jakieś struny. Kilkanaście ostatnich minut filmu bardzo mocno podziałało na moje emocje: było epicko i wzruszająco, podkreślona została waga poświęcenia dla zażegnania konfliktu, ale nie w głupkowaty, patetyczny sposób. Nie mogłam uwierzyć, co ta animacja z lat osiemdziesiątych ze mną robi, że po tylu latach wciąż może być taka piękna pod względem fabularnym, kreacji postaci i pod względem wizualnym. Porusza uniwersalne tematy, ma jedyny w swoim rodzaju klimat... Muszę przyznać, że do mniej więcej połowy filmu, wydawał mi się dobry (dzięki muzyce, postaciom i grafice), ale nie wybitny, bo miejscami nudziłam się, nie od razu wciągnęłam się w klimat i opowiadaną historię. Ale taki właśnie jest świat wykreowany w tym filmie (wciąga powoli, by ostatecznie włożyć w odbiorcę tego rodzaju wrażliwość, której wcześniej w sobie nie miał. Mówcie, co chcecie, ale ja już nigdy nie spojrzę na owady tak samo jak przedtem. Powiedzieć, że ten film jest o szacunku do przyrody i o konsekwencjach, które z braku tego szacunku wynikają, to za mało. Przede wszystkim wizja świata jest bardzo przemyślana: mimo, że jest to świat przyszłości, ludzie uwstecznili się, żyją jak w średniowieczu , a cała ich technologia została stworzona na nowo, po tym jak cały ich świat przestał istnieć. Dlatego też ludzie nie mają już samolotów, wzorowanych na skrzydłach ptaków (ptaki już od dawna nie istnieją w tym świecie - projekty maszyn latających ludzie opierają na tym jak wyglądają skrzydła owadów). Ten film to piękno w czystej postaci i z pewnością wyprzedza swoje czasy. Coś cudownego.

No właśnie było widać, że cieliste spodnie ma kobieta, która dała do przebrania różową sukienkę i właśnie te spodnie, w których później biegała Nausicaä, ale czy wcześniej miała spodnie? Tego nie wiadomo.


Avatar opowiada o czymś innym. Historia Nausicaäi pokazuje jak głupia i bezsensowna jest wojna i jak ślepi ludzie myśląc, że czynią dobrze, robią największą krzywdę. Avatar to typowa historia Indian pokazująca, że inaczej nie znaczy gorzej, ani bardziej prymitywnie... historia, która nadal się dzieje w różnych zakątkach Ziemi, bo ludzie nie potrafią się tego nauczyć. Dwa różne filmy, opowiadające różne historie i mające różne przesłania. Po co je porównywać? Dobrze, że oba powstały, a my możemy je oglądać.