Jeden z hitów mojego dzieciństwa, obok seriali (animowanego i aktorskiego) o tym samym tytule. Obejrzany po latach wzbudził we mnie mieszane odczucia, od lekkiego zażenowania po wciąż żywy sentyment. W fabule można znaleźć kilka dziur, ale w tego rodzaju filmie spokojnie da się na nie przymknąć oko. Efekty specjalne i realia się zestarzały, ale też nie aż tak, żeby nie dało się na nie patrzeć; ot, bohater pomyka w obciachowym jak na nasze czasy płaszczu albo "lewituje" na doskonale widocznej linie, takie tam drobiazgi. Gorzej, że zestarzała się też choreografia walk, szczególnie początkowy pojedynek, który rozwleczono do niemożliwości. Na szczęście klimat uchował się bez pudła, nadal jest odpowiednio duszny i posępny. Wciąż też podobały mi się: muzyka, Ramirez (moja absolutnie ulubiona postać z tego uniwersum) scena w kościele czy relacja Connora z Rachel (ale już czemu na Żydówkę dali niebieskooką blondyneczkę, to jakoś nie zastanawiało w dzieciństwie, ale zastanawia teraz, podobnie jak parę innych rzeczy w filmie).

Generalnie - uważam, że "Nieśmiertelnego" da się oglądać, ale chyba tylko wtedy, kiedy widziało się go już dawniej. Jeśli ktoś wychowany na współczesnym kinie akcji weźmie się za tę ramotkę, może się tylko rozczarować.