„Nieodebrane połączenie” wpisuje się w stylistykę nowego japońskiego horroru, dołączając do filmów Hideo Nakaty („Dark Water, „The Ring”) czy Takashiego Shimizu. Tym razem jednak zamiast zagadkowej kasety video czy opuszczonego domostwa, straszą telefony komórkowe. Yoko - koleżanka głównej bohaterki filmu - otrzymuje dziwną wiadomość głosową wysłaną z jej własnego telefonu w niedalekiej przyszłości. Nagranie stanowi dźwiękowy zapis tragicznej śmierci Yoko – informacja kończy się bowiem jej przerażającym krzykiem. Kiedy dziewczyna faktycznie ginie w podanym w opisie wiadomości czasie, bohaterka - Yumi - podejmuje śledztwo. W ten sposób poznaje Yamashitę, który prowadzi podobne dochodzenie; jego siostra również zginęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Podążanie śladami tajemniczych telefonów prowadzi ich do pewnej chorowitej dziewczynki i jej matki... Rozwiązanie zagadki to majstersztyk filmowego horroru, a także zgryźliwy pastisz finałów takich filmów, jak wspomniany „The Ring” czy „Dark Water” Siła nowych japońskich horrorów tkwi w atmosferze osaczenia, którą reżyserzy kreują przy użyciu minimalnej ilości filmowych środków. Oszczędna stylistyka o wiele sugestywniej kreuje klimat grozy, niż doskonale wszystkim znane ponure zamczyska czy starożytne grobowce. Podobną strategię zastosował Takashi Miike w „Nieodebranym połączeniu” umieszczając bohaterów w neutralnym miejskim otoczeniu, w którym zaczyna dziać się coś złego. Brak konkretnych dowodów powoduje, że policja nie chce wszcząć śledztwa w sprawie fali tajemniczych zgonów. Reżyser w równym stopniu manipuluje filmowymi postaciami, co oczekiwaniami widzów. Miike początkowo usypia ich czujność stosując znane z innych horrorów chwyty, po czym wprowadza do filmu swoje własne elementy, odbierając widowni możliwość odgadnięcia, co stanie się za chwilę. Mimo poddania się konwencji japońskiego horroru, Takashi Miike umieścił w filmie kilka smaczków przeznaczonych specjalnie dla jego wiernych fanów. Epizodyczna postać przedsiębiorcy pogrzebowego, uśmiechającego się do kolekcjonowanych przez siebie zdjęć denatów, oraz kulminacyjna scena egzorcyzmów w telewizyjnym studio, przypadną do gustu każdemu wielbicielowi filmów tego reżysera. W 2004 roku „Nieodebrane połączenie” było najbardziej kasowym horrorem w Japonii. Jego scenariusz oparty jest na kultowej powieści grozy autorstwa Yasushi Akimoto, często nazywanego japońskim Stephenem Kingiem. Polscy widzowie po raz pierwszy mieli okazję obejrzeć film w czasie piątej edycji Festiwalu Filmowego ERA NOWE HORYZONTY w Cieszynie - „Nieodebrane połączenie” stanowiło jeden z tytułów festiwalowego cyklu pt. „NOCNE SZALEŃSTWO”. Opracowano na podstawie materiałów 5. edycji Festiwalu Filmowego Era Nowe Horyzonty w Cieszynie.
Krytycy o filmie
Takashi Miike jest mistrzem dzikiego i nieobliczalnego kina. Beyond Hollywood Takashi Miike, kontrowersyjny reżyser – wizjoner, powraca ze swoim dotychczas najbardziej przerażającym tytułem. (…) „Nieodebrane połączenie” bada ciemną, zabójczą stronę natury zarówno każdego człowieka, jak i dobrze znanego i obecnego na co dzień przedmiotu – telefonu komórkowego. Florida Film Festiwal Miike, którego prace dążą zwykle w stronę surrealizmu i empiryzmu, używa tym razem wszelkiego paskudztwa, przerażającej przemocy, i czarnego humoru aby wykreować koszmarny świat „generacji SMS”. Steven Rea, PHILADELPHIA INQUIRER Jeśli „Ringu” Nakaty wywoływał dreszcz, to „Nieodebrane połączenie” momentami przeraża dogłębnie. Na tym filmie nie można się nie bać. http://www.film.gildia.pl
Takashi Miike - sylwetka reżysera
Reżyser „Nieodebranego połączenia", Takashi Miike (m.in. „Dead or Alive", „Ichi the Killer"), to jeden z najbardziej znanych na świecie współczesnych japońskich filmowców. Sławę zdobył w 1999 roku filmem „Audition", szokującym obrazem o zemście pewnej kobiety. Jego reżyserski dorobek jest niezwykły: ponad 60 pełnometrażowych filmów zrealizowanych zaledwie w ciągu 13 lat! W samym tylko roku 2002 powstało ich aż dziewięć. Dzieła Miike charakteryzują się wyjątkową brutalnością i często poruszają tematy tabu. Dla wielu krytyków filmowych reżyser jest następnym po Kitano objawieniem japońskiego kina, dla innych – mistrzem ekranowej makabry, obracającym w niwecz granice dobrego smaku i przyzwoitości. Takashi Miike urodził się w 1960 roku na przedmieściach Osaki. Dzielnica Yao, w której dorastał, była jednym z wielu miejsc kontrolowanych przez jakuzę. Hazard i wyścigi motocyklowe – to właśnie ta codzienność początkowo wywarła największy wpływ na młodego Miike. Myśli o karierze zawodowego motocyklisty pokrzyżował jednak poważny wypadek. Swojego rodzaju ucieczką przed dorosłością i odpowiedzialnością stała się Yokohama Academy of Visual Arts and Broadcast – jeden z nielicznych kierunków bez egzaminów wstępnych. Ukończenie kursu zajęło mu siedem lat, a na plan filmowy trafił przez zupełny przypadek – nie interesowało go ani kino ani też kariera filmowca. Prowadzący wspomnianą szkołę, uznany japoński reżyser Shohei Imamura, poszukiwał asystenta – w ten sposób Miike trafił w 1987 roku na plan zdjęciowy „Zegen”. Jako reżyser zadebiutował cztery lata później produkcją video „Squal! Miniskirt Patrol Force” o mało bystrych, ale uwodzicielskich policjantkach. W 1995 roku w kinach pojawił się jego pierwszy film fabularny – „Shinjuku Triad Society” – początek gangsterskiej trylogii. Jednak dopiero w tytule o japońskiej mafii („Fudoh: The New Generation”) Miike ukazał cały swój oryginalny warsztat, dzięki któremu w późniejszych latach zyskał sławę: perwersyjną seksualność, makabrę i przemoc w dużych ilościach. W japońskim, nieco skostniałym kinie nastąpiła rewolucja. Kolejny film – „Dead or Alive” zwrócił już uwagę i widzów i krytyków; pomimo zawartej w nim makabry zdobył nagrodę specjalną na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto, a pięciominutowa sekwencja otwierająca ten tytuł przeszła do historii (w ciągu pierwszych 5 minut widzowie mieli okazję zobaczyć: homoseksualny analny gwałt, poderżnięte gardło gwałciciela, wypadającą z okna nagą kobietę z torebką narkotyków w ręku, zażycie 10-metrowej kreski kokainy przez mężczyznę, który chwilę potem kończy życie z kulą w ciele, striptiz w barze go-go, a na koniec – karabinową rzeź, w której jedna z jej ofiar – mafijny boss – zostaje pozbawiona wnętrzności, a te mieszają się ze zjedzonym chwilę wcześniej obiadem…). W ciągu kolejnych lat Miike nakręcił jeszcze dwie kolejne części „Dead or Alive”, jednak seria ta jedyne co miała ze sobą wspólnego to tytuł. Cykl gangsterskich potyczek ulegał bowiem swoistej ewolucji od hiperralnej przemocy w części pierwszej, poprzez nostalgiczną drugą część, aż po wypełnioną alegorią część trzecią. W 2000 roku na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rotterdamie swoją premierę ma „Gra wstępna” – horror nakręcony na podstawie powieści Ryu Murakamiego. W czasie projekcji „Gry” wielu widzów nie wytrzymywało natężenia dawki makabry i przemocy, jaką zaserwował swoim wodzom Takashi, jednak film odniósł spory sukces, a krytycy okrzyknęli go arcydziełem horroru. Dzięki temu „Gra wstępna” jako pierwszy film Miike trafiła do regularnej dystrybucji w USA i zapewniła reżyserowi wysoką pozycję w japońskim przemyśle filmowym. „The City of Lost Souls” (2000 r.) to kolejny film, który z założenia miał opowiadać o jakuzie, jednak dzięki Miike stał się japońską wersją opowieści o Bonnie i Clyde. Takashii postanowił bowiem ubarwić nieco świat gangsterów i zamówił kostiumy u słynnego japońskiego projektanta, a samą akcję filmu osadził wśród mieszkających w Tokio emigrantów: Brazylijczyków, Rosjan i członków chińskiej Triady. Rok 2001 przyniósł porównywany do „Teorematu” Pasoliniego „Visitor Q” – film wchodzący w skład sześcioodcinkowego cyklu „Love Ciemna” opowiadającego historię borykającej się z życiem i problemami dysfunkcjonalnej japońskiej rodziny. Takashi Miike należy również do pierwszego pokolenia wychowanego na mangach – niezwykle popularnych japońskich komiksach, nietrudno wiec zgadnąć, że w swoim czasie podjął się ekranizacji jednej z mang. Tak więc w 2001 roku powstał „Ichi the killer” oparty na kultowym komiksie Hideo Yamamoto; historia niezwykle wiernie przeniesiona na ekran, składała się z krwawych i odrażających obrazów, ukazujących poczynania dwóch psychopatycznych morderców. Warto zaznaczyć, że w jedną z tytułowych ról wcielił się inny znany japoński reżyser – Shinya Tsukamoto. W tym samym roku powstał inny, równie niezwykły film – musical „The Happiness of the Katakuris”. Filmy Takashi Miike nawet w samej Japonii uważane są za ekstremum przemocy, co zważając na zamiłowanie Japończyków do brutalnych mang, świadczy o skali nagromadzonych w filmach krwawych środków ekspresji. Sam reżyser uważa swoje filmy za dalekie od zbytniej agresji, zaznaczając jednak, że jego tytuły nie są przeznaczone dla każdego widza.
Takashi Miike - wybrana filmografia
2006: Waru: Final 2005: Masters of Horror 2005: Yôkai daisensô 2004: Three... Extremes 2004: Zebraman 2004: Izo 2003: Nieodebrane połączenie (Chakushin ari) 2003: Kôshônin 2003: Kikoku 2003: Yurusarezaru mono 2003: Gozu: gangsterski teatr grozy (Gokudô Kyôfu Dai-Gekijô: Gozu) 2002: Onna kunishuu ikki 2002: Shin jingi no hakata 2002: Pandora 2002: Sabu 2002: Dead or alive: Final (Żywi lub martwi: finał) 2001: Kikuchi-jô monogatari - sakimori-tachi no uta 2001: Zuiketsu gensô - Tonkararin yume densetsu 2001: Katakuri-ke no kôfuku (Szczęście rodziny Katakuri) 2001: Araburu tamashii-tachi 2001: Bizita Q 2001: Koroshiya 1 2000: Tsukamoto Shin'ya ga Ranpo suru 2000: Miasto zagubionych dusz (Hyôryuu-gai) 2000: Dead or Alive 2: Tôbôsha 1999: Silver – shirubaa 1999: Sarariiman Kintarô 1999: Gra wstępna (Ôdishon) 1999: Dead or Alive (Dead or Alive: Hanzaisha) 1998: Andoromedia 1998: Blues Harp 1997: Rainy Dog (Gokudô Kuroshakai) 1996: Rakkasei: Piinattsu 1996: Shin daisan no gokudô II 1996: Shin daisan no gokudô - boppatsu Kansai gokudô sensô 1995: Shinjuku kuroshakai: Chaina mafia sensô 1995: Naniwa yuukyôden 1995: Bodigaado Kiba: Shura no mokushiroku 2 1994: Shinjuku autoroo 1993: Oretachi wa tenshi ja nai 1993: Bodigaado Kiba 1993: Oretachi wa tenshi ja nai 2 1992: Ningen kyôki: Ai to ikari no ringu 1991: Rasuto ran: Ai to uragiri no hyaku-oku en - shissô Feraari 250 GTO 1991: Redi hantaa: Koroshi no pureryuudo 1991: Toppuu! Minipato tai - Aikyacchi Jankushon (Squal! Miniskirt Patrol Force)
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.