jestem kilkadziesiąt minut po zakończonym seansie a jeszcze ciarki mnie przechodzą. Pierwsza połowa filmu to coś niesamowitego w całej kinematografii, to niebywałe tempo akcji, szalona praca kamery (widzę że niektórzy tu narzekają ale w tym przypadku to jest czysty artyzm), ścieżka dźwiękowa złożona (jak się później dowiedziałem) z infradźwięków, ogólnie ta chora atmosfera potęgowana przez szalone pragnienie zemsty głównego bohatera, jest całe mnóstwo filmów z motywem zemsty z miłości ale gdzie jest to pokazane w taki artystycznie emocjonalny sposób jak w "Nieodwracalne"?
Żeby nie było że same zachwyty to irytowały mnie te prostackie dialogi ale środowisko przedstawione w pierwszej części filmu tego wymagało więc w sumie tu nie można mieć zarzutów.
O pierwszej połowie napisałem chyba wystarczająco, teraz coś o drugiej części filmu, mniej więcej od 48-50 minuty, po oczywistej, kluczowej scenie filmu. Nie da się ukryć - druga połowa nie jest taka fascynująca skoro zna się już finał historii i przebieg poszukiwań gwałciciela, wiadomo że po tej scenie musi być przedstawione normalne, dotychczasowe życie trójki bohaterów, które może być jedynie wprowadzeniem do filmu. Tutaj to wprowadzenie jest w dalszej części i to jest nietypowe i dlatego dalsza część filmu niespecjalnie już zaskakuje i trzyma w napięciu, umawianie się z kumplem na jego przyjazd metrem i późniejsza podróż metrem na imprezę nie może mieć takiego poziomu dramatyzmu jak główny wątek, którego rozwój śledzimy w pierwszej części.
Gdyby nie ta odwrócona chronologia, "Nieodwracalne" śledziłoby się w napięciu niemal do ostatnich sekund, ale nie byłoby to dzieło tak bardzo nietuzinkowe. Tytuł jest bardzo istotny i niejako usprawiedliwia odwróconą kolejność - sielankowy świat który pojawia się w końcowych minutach filmu to coś co nieodwracalnie przeminęło wraz z głównym punktem fabuły. W finale filmu obserwujemy świat, który czas zniszczył nieodwracalnie. Nie wiem czy szczęśliwie to ująłem, ale trudno to opisać słowami. Jeszcze zwrócę uwagę na kontrast w ścieżce dźwiękowej - pierwsze 25 minut to psychodeliczne, niepokojące infradźwięki, ostatnie parę minut to łagodna, przyjemna muzyka. No i oczywiście przede wszystkim kontrast światów - piekło z początku filmu w którym "zastajemy" głównych bohaterów i szczęśliwa sielanka z zakończenia.
Szczerze, świeżo po seansie byłem bliższy przyznania mocnej 9-tki właśnie z tego względu że druga połowa troszkę nudziła z wiadomych względów, o których napisałem wyżej, jednak im dłużej rozkminiam "Nieodwracalne", dochodzę do wniosku że odwrócona kolejność jest dobrze zrealizowanym i uzasadnionym zabiegiem artystycznym i za całokształt jednak przyznaję uroczyste 10/10.