Frantic??? A co ten film ma wspólnego z dziełem Polańskiego? NIC...

Oba obrazy maja wspólny mianownik będący fundament ich fabuły - zdesperowany maż poszukujący porwanej żony. Na awatarze masz okulary dla ociemniałych?

W Frantic żona znika i tylko mąż uważa, że została porwana, a tu wie od razu, że żona została uprowadzona.
Więc beka z tego twojego wspólnego mianownika.
Tak jak i z tego twojego fragmentu opisu " jego małżeństwo zaczyna powoli się sypać".
Żona tylko przez chwilę była zła, że wszedł w krabowy interes. Przecież przed uprowadzeniem napisała do niego wiadomość, by szybko wracał do domu.
A co do avatara, to ja nie muszę za byle gów*** ukrywać się.

W obu filmach mąż szuka uprowadzonej żony - więc beka jednak ciebie. Masz psa przewodnika?

Tiaaa... i w obu filmach są też np. napisy początkowe i końcowe, czy "fajny podkład muzyczny", więc to też podepnij pod wspólny mianownik :) :) :)
Więc dalej beka z ciebie, jak i z "sypania się małżeństwa". Ale tak to jest, gdy ogląda się film bez naszych napisów rozumiejąc piąte przez dziesiąte :) :) :)

Braille'a? Chomik przewodnik?

Pyszcz dalej, a ponownie ci konto usuną :) :) :)
Tyle jest portali filmowych, a to wróciło, jak koza do woza :)
Więc na koniec gratki za posiadanie honoru i godności :) :) :) :) :)

Jestem pewna, że nie WIDZISZ w tym przeszkód, ale musze cię zmartwić - FW mi nie usuwał mi konta. Kucyk przewodnik?

Elementy komediowe są zupełnie spoko, dokładnie tyle, ile trzeba w filmie wywodzącym się z kultury koreańskiej. Można by je było lepiej określić jako 'przerysowania dla celów dramaturgicznych'. Inaczej wyszedł by z tego cały serial, a tak akcja się rozwija i kończy w niecałe dwie godziny.

Te 'przerysowania dla celów dramaturgicznych' właśnie odebrałam zupełnie odwrotnie. Pozornie jest coś podobnego we Frantic - scena z misiem, - ale tam faktycznie nie skonstruowano tego po to by rozbawić widza, ale by podkreślić surrealizm sytuacji w jakiej znalazł się bohater i jego bezradność. Czegoś podobnego w Seong-nan-hwang-so nie dostrzegłam.

Zgadzam się natomiast z twoją uwagą sugerującą, że taki zabieg jest jakby typowy "w filmie wywodzącym się z kultury koreańskiej".

Ogólnie uważam, że to kwestia indywidualnych upodobań widza. Ja osobiście nie przepadam za artystycznym mykiem, gdzie reżyser z mozołem buduje dramatyczne napięcie, a tu nagle bah i Hiszpańska Inkwizycja! Dla mnie taki zabieg niszczy wcześniejszy klimat.

Dlaczego podkreślasz "jakby typowy"? To jest jedna z głównych cech wyróżniających filmy koreańskie głównego nurtu (nie eksperymentalne czy dla kin studyjnych lub widowni festiwalowych). Dla niewprawionego widza wywodzącego się z kultury europejskiej prawie wszystkie koreańskie filmy to komedie lub farsy. Wynika to z innej skali ekspresyjności aktorskiej: wszyscy koreańscy aktorzy i aktorki według miary europejskiej są klaunami i małpują a nie grają.

Jak się już obejrzy kilka, kilkanaście koreańskich produkcji to ten przesadyzm przestaje rozśmieszać czy też razić i można się skupić na oglądaniu "okiem koreańskim" czy też "w stylu koreańskim".

Podobny problem istniał z wczesnymi filmami japońskimi, gdzie aktorstwo filmowe opierało się na aktorstwie teatralnym według tradycji kabuki.

Możliwe że masz rację i gdy obejrzę więcej filmów z Korei uzyskam inną perspektywę na tego typu reżyserskie zabiegi - staną się one bardziej naturalne w odbiorze.