Nie wiem jak Visconti to robi, że jednym filmem otwiera tak szeroki horyzont interpretacji i uczuć. Film jest świetny a rola Giancarlo Ganini to największy atut tego filmu. Bohater zafascynował mnie od początku aż do samego końca. Nic dziwnego, że Visconti był nazywany tyranem pracy - wyciskał ze swych aktorów maksimum ich talentu i zaangażowania w rolę.

Mimo, że główny bohater jest na wskroś zły - to jednak całą swoją postawą jest najbardziej urzekający w całym filmie. Widz w jego twarzy może nieustannie czytać - jak w księdze - odczucia człowieka upadłego i wykorzenionego. Jego uroda i sposób ścięcia zrostu przywodzą zaś na myśl demona albo diabła. W istocie na kogoś takiego jest wystylizowany, ponieważ morduje dziecko w trakcie, gdy inni uczestniczą we mszy - oczywista aluzja do dualistycznego porządku świata. Zło jest więc według reżysera obecne w świecie i powoduje upadek naszych iluzji, nadziei oraz pragnień. Trzeba być ostrożnym - bo gra czasami toczy się o najwyższą stawkę. Czy jesteśmy w stanie uciec przed naszym przeznaczeniem? Czy możemy przeciwstawić się sile, która popycha nas do złych wyborów? Nie wiadomo, ale chyba bycie biernym - tak jak miało to miejsce w przypadku głównej bohaterki to najgorszy wybór... Visconti stawia w tym filmie tak wiele pytań.

Warto jeszcze wspomnieć o stronie wizualnej filmu - jest to czysta perfekcja, dbałość o każdy szczegóły. Czy ktoś zauważył, że w scenach miłosnych autorzy ociekają potem? Mały szczegół a jednak nadaje autentyczności i realizmu sprawiając, że tym bardziej sceny te nie wydają się po prostu nagrane. Wszystko jest na swoim miejscu - tak jak powinno być. Film naprawdę ciekawy - bardzo dekadencki i bardzo mroczny, w duchu zdobyczy modernizmu. Po filmach Viscontiegoo często ma się wrażenie, że film nie odkrył przed nami wszystkiego, że reżyser miał wiele do powiedzenia a my tak niewiele zrozumieliśmy. Jego filmy to temat przemyśleń na długą noc..