seans z dziećmi, w kinku, na częściowym spanku, rybi, drętwy i dodupi, przykry (zwłaszcza w kontekście niedawnego pławienia się w bajorku nowohoryzontowych wspaniałości), z zamkniętymi oczami (mojemi), rolicznymi pytaniami (jeich) oraz jednym odwiecznym pytaniem (też mojem) gniewnie rzuconym w stronę stwórcy, kosmicznego architekta intergalaktycznej wsiechrzeczy:

dlaczego ucho nie ma powieki?

a po seansie, w dodatku pod żabką, a więc tradycyjnie, kłótnia! ale taka na fest. przez duże ku, przez duże chu i przez duże pe. znaczy poważna. taka na klątwy, ju-ony, bardziej niż słowa. jedno: - żebyś się nie osrał! drugie: - żebyś się nie zakochał!

(i wszystko mówiąca uwaga miejscowego żula, który akurat przelewał się obok, niczym komentarz antycznego chóru, pozwalająca ujrzeć całość zdarzeń na tej kulce w ich właściwym wymiarze, w jej właściwej perspektywie, miejscowy żul: - bombka jak ch*j!).

re:a.sumując: bogowie może nie obdarowali mnie nausznymi powiekami, ale wciąż są dla mnie łaskawi..