Rewelacyjny film najlepszego, autentycznie kultowego - i to raczej za granicą niż w Polsce - naszego W. J. Hasa. Przeznaczony dla widza przede wszystkim wrażliwego, potem dopiero inteligentnego. Treść jest tak liryczna, z całym przepychem wyobraźni Hasa - jak w każdym z jego filmów - że odzrzuca wszelką logikę i całkowicie poddajemy się magii. Prowadzeni jesteśmy przez pryzmat wrażliwości Baltazara, wierzymy w jego skrajną uczciwość wykluczając całkowicie skutki naiwności, które zawsze idą w parze. Życie i wizje, śmierć i rzeczywistość, przeplatają się bez przerwy. Nawet miłość w tym filmie jest tylko delikatnym muśnieciem, tego tak oklepanego tematu. Roza pojawia się tylko kilka razy, na krótko, a jednak ostatnia scena nie pozwala na długo zapomnieć jak ważna była w tej historii. Nie znam nikogo kto obejrzałby ten film i ... W ogóle nie znam nikogo, kto ten film oglądał. :-)