Głównego bohatera, Aję, poznajemy, gdy na komisariacie w Bombaju ma właśnie wygłosić umoralniającą pogadankę przed trzema młodocianymi złodziejaszkami. Chłopcy są niechętni i butni, i wcale nie zamierzają słuchać nudnego kazania, ale opowieść Ajy okaże się jak najdalsza od nudy. Aja wprawdzie sam kiedyś "zarabiał" na życie, okradając turystów, a w najlepszym razie dając kuglarskie popisy uliczne, ale potem życie wymknęło mu się spod kontroli i - mając w jednej kieszeni fałszywy paszport, a w drugiej fałszywe 100 euro - wyruszył do Paryża szukać nigdy niewidzianego ojca, a w rezultacie zwiedził pół Europy i przeżył przygody, których mógłby mu pozazdrościć Forrest Gump.

Film-niespodzianka, czyli ten rodzaj, jaki dostarcza mi najwięcej radości, bo jest to radość przed seansem zupełnie nieoczekiwana. Jednocześnie obawiam się, że film padnie ofiarą mylnych wyobrażeń, spowodowanych po części zaklasyfikowaniem go do gatunku komedii (oraz zwiastunem, który bynajmniej nie rozwiewa tego wrażenia) i ci, którzy przyjdą na klasyczną komedię, wyjdą rozczarowani, a ci, którzy gardzą typowymi komediami, w ogóle się do kina nie wybiorą.

Czym więc jest "Niezwykła podróż...", jeśli nie standardową komedią? To pełna ciepła, wdzięku i rozbrajającej naiwności baśń celebrująca człowieczeństwo w jego lepszej odsłonie. To słodka iluzja, której poddałam się z rozkoszą. To opowieść, która nakłada na rzeczywistość różowy filtr optymizmu i wcale tego nie ukrywa, a ja zamiast się irytować, że ktoś mnie tu bezczelnie próbuje oszukać, na przemian śmieję się i wzruszam, a potem wychodzę z kina, kochając cały świat.

Nie darmo przywołuję tu konwencję baśni, bo opowieść Ajy jest niczym innym jak ubarwionym wyobraźnią mitem i to właśnie sprawia, że patrzy się przez palce na pewne nieprawdopodobne sploty okoliczności czy fabularne uproszczenia. Wszystko to jest wszak do zaakceptowania, gdy mieści się w nawiasie gawędy, snutej na potrzeby tyleż cudze, co własne. Jeśli miałabym porównać ten film do jakichś innych, które też czerpią z baśniowej konwencji, to byłyby to np. "The Fisher King" Gilliama, "Hugo i jego wynalazek" Scorsesego czy niektóre produkcje Jeuneta.

Nie mogę nie wspomnieć o Dhanushu, cudownym odtwórcy głównej roli, który według mnie przyczynia się do połowy sukcesu tego filmu. Jest ujmujący, a jednocześnie charyzmatyczny, zabawny i wzruszający, a scena w klubie, gdy tańczy z Berenice Bejo, to tak potężna dawka pozytywnej energii, że miałam ochotę wstać z fotela kinowego i dołączyć do tej dwójki na parkiecie. :)

Źródło: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2126615084246720&id=1991025304 472366