Scenografia wnętrz, których zresztą niewiele, została świetnie połączona z plenerem, a właśnie w wykorzystaniu pleneru, w użyciu kamery do wszechstronnego opisania kształtów natury zawiera się wartość "Nosferatu" i odmienność tego filmu od niemieckiej praktyki filmowej. Nie brak tu operacji światłem dla wywołania nastroju (olbrzymie cienie na ścianach, złowieszczy kontur skradającego się Nosferatu), największe wrażenie wywołuje jednak to, co jest całkowicie oryginalne: upiorna fantastyka konarów drzew na wmontowanym fragmencie taśmy negatywowej; efekt fosforyzowania fal, po których płynie nieszczęsny statek; przedziwnie przemieszczający się wehikuł-widmo z ostatniego etapu podróży Huttera na zamek Orloka; wstawki dokumentalne, obrazujące przeróżnych drapieżników świata zwierzęcego i roślinnego, a mające służyć zaliczeniu wampira do nie rozwikłanych jeszcze zagadek natury. Jakość techniczna zdjęć "Nosferatu" odbiega in minus od standardu atelierowej fotografii filmów ekspresjonizmu, ale ta cena za swobodę operowania w plenerze jest godziwa, a ponadto wielekroć rekompensowana wartością artystyczną kompozycji kadrów, ich siłą oddziaływania, niepowtarzalnym klimatem.