Lilie, piękne kwiaty. Ale czy byliście kiedyś w pomieszczeniu, w którym był ich cały bukiet? Ich zapach jest odurzający, wręcz przytłaczający i naprawdę może rozboleć od nich głowa. A może jedliście kiedyś zdanie, wybornie przyprawione, że aż ślinka leci, problem tylko w tym, że potem od tych przypraw boli głowa albo też pijecie aż mało nie pękniecie?
Takie właśnie wrażenie pozostawił we mnie po sobie film "Notatki o skandalu" Najnowszy obraz Richarda Eyre'a opiera się na trzech fenomenalnych wręcz kreacjach. To jest jego siłą, lecz także i słabością.
Pierwszą kreację stworzyła Judi Dench. Bezbłędnie odgrywa rolę podstarzałej, samotnej "starej panny" jakim to eufemizmem określa się jej orientację seksualną. Barbara nie jest ani panną ani nie jest samotna. Jest drapieżnikiem polującym na swoją "drugą połowę". W swych łowach jest równie bezwzględna co infantylna, zachowując się niczym rozwydrzony bachor, który zobaczywszy u innego dziecka podobającą mu się zabawkę, chwyta ją i drze się na całe gardło: "To moje, moje, moje!" Dench jest do bólu prawdziwa w tej jakże trudnej do odegrania mieszance wyrafinowania i niedojrzałości. Jest całkowicie pochłonięta swoją obsesją. Niczym pocisk raz wystrzelony, nie zatrzyma się, póki nie trafi w cel (zazwyczaj niszcząc ów cel).
Drugą kreację stworzyła Cate Blanchett. Gra rozczarowaną życiem kobietę, która próbuje spełnić się w roli nauczycielki. Jej wysiłki z góry są skazane na niepowodzenie, gdyż Sheba cały czas powtarza ten sam wzór zachowania, który skazuje ją na wieczne rozczarowanie. Nie spełniła się jako córka, matka, żona, artystka. W jej życiu tkwi zadra kompleksu Elektry, która zrodzi obsesję i niemożliwość utrzymania relacji z osobami w jej własnym wieku. Najpierw więc jako studentka wpadnie w sidła swego nauczyciela, by potem jako nauczycielka sama usidlić młodego chłopaka. Blanchett gra, jakby dogłębnie rozumiała Shebę, jakby wgryzła się w jej psychikę, a jednocześnie nie okazuje tej świadomości, gdyż Sheba jest przecież kompletnie ślepa na przyczyny swego własnego zachowania. Pozwala się omotać uczuciu młodego Stevena jak i podstarzałej Barbary. Cudownie złożona rola zagrana w sposób perfekcyjny.
I w końcu trzecia wielka kreacja: muzyka Glassa. Gdyby słuchać jej niezależnie od obrazu, można by się nią zachwycać bez końca. Wielka, miejscami monumentalna, a jednak łatwo wpadająca w uchu i pozostająca tam na dłużej.
Jednak to właśnie owa muzyka, bardziej niże gra Dech i Blanchett ukazuje w pełnej wyrazistości słabość obrazu Eyre. Wszystkie te elementy po prostu przytłaczają, wręcz tłamszą samą historię. To paradoks, ale Dench, Blanchett i Glass są tak dobrzy, że dla samej opowieści nie ma już miejsca. Staje się ona jedynie dodatkiem, pretekstem, dzięki któremu możemy podziwiać niezwykłość tych gwiazd. Eyre raz jeszcze udowodnił, że ma wyczucie co do doboru obsady aktorskiej i potrafi wydobyć z nich to co najlepsze. Jeszcze raz jednak okazało się, że kiepski z niego bajarz i historii opowiadać nie umie.
Na "Notatki o skandalu" trzeba się zatem wybrać, lecz nie dla filmu, a dla popisowej gry.