Jakże często czytam o rozczarowaniu filmem, bo ktoś "się nie uśmiał, albo prawie usnął". Nie wiem jakim trzeba być widzem, żeby spodziewać się konkretnego efektu tylko po informacji z jakiego gatunku pochodzi film. O gatunku decydujemy dopiero po obejrzeniu a "O północy w Paryżu " nie jest ani komedią romantyczną ani filmem fantasy. To zdecydowanie film obyczajowy a lekka nutką humoru. Każdy kto ma w sobie odrobinkę marzyciela - zrozumie ten film i jego przesłanie, którego zresztą nie trzeba się głęboko doszukiwać. Allen gra na kontrastach i pewnych schematach. Paryż - uroczy, narzeczona typowa amerykanka - zainteresowana raczej zakupami niż miastem, tajemnicza francuzka - tak pociągająca bo zupełnie inna i szereg znanych osobistości - świetnie zresztą granych. Widać, że film to tak naprawdę rodzaj tęsknoty reżysera za czymś co minęło, co go fascynowało - kto nie chciałby poznać osobiście kogoś z przeszłości; Napoleona, Krzysztofa Kolumba czy nawet Tupaca. Rożni nas jednak mentalność i sposób postrzegania. Dla jednych wielką osobowością jest ktoś kto na innych nie robi żadnego wrażenia. Mi film podobał się i to bardzo - byłam jednak w Paryżu, czytałam Hemingwaya, znam obrazy Picasso i mam wielki sentyment do czasów przeszłych - choć podobnie jak reżyser wiem - że to tylko sentyment, który nie daje prawdziwego szczęścia. Podsumowując film - warty uszanowania dlatego słowa typu badziew świadczą o braku zrozumienia ze strony odbiorcy, braku znajomości poruszanych w filmie tomatów (co istotnie może wtedy wzbudzić obojętność) - ale przede wszystkim ignorancji, która niestety jest najbliższą koleżanką głupoty.