Krzyształowicz dedykuje film swojemu ojcu – żołnierzowi AK. Podobnie uczynił Andrzej Wajda w
Katyniu. Dodając do tych dwóch tytułów wspominaną wcześniej Różę i W ciemności, otrzymujemy
interesujący pejzaż polskiego najnowszego kina wojennego. Lub raczej krajobraz po bitwie,
którego horyzonty wyznaczane są przez snującego żywoty świętych Wajdę, przypominającą o
Szoah Holland, upominającego się o marginesy historii oficjalnej Smarzowskiego oraz
podróżującego do granic moralności Krzyształowicza. Polski widz w końcu ma wybór i możliwość
negocjacji znaczeń. Jeśli tak ma wyglądać polskie kino historyczne – do kamer!
http://www.e-splot.pl/index.php?pid=articles&id=2290