W końcu dobry i realistyczny film o polskiej partyzantce. Dawniej filmy na ten temat miały
przedstawiać Polaków jako nieskazitelnych bohaterów idących do walki z pieśnią na ustach
(oczywiście z przyczyn politycznych pomijano kwestię podziału na AK i AL). Tutaj pokazano, jak
naprawdę wyglądało ich życie w lesie. Brudni, wygłodzeni, zmęczeni. Jedyne, co ich tam
trzymało, to rozkazy i często też brak miejsca, do którego mogliby iść. Do tego wymuszony
sytuacją brak seksu. Nic więc dziwnego, że jedyna kobieta w oddziale budzi zainteresowanie.
Partyzanci czekają na rozkazy albo na następną obławę, przed którą będą musieli uciekać. W
międzyczasie likwidują konfidentów. Tak wyglądało życie w lesie, bo jak inaczej mogło
wyglądać życie ludzi, którzy ukrywali się latami. Ktoś w jednym z komentarzy zarzucił reżyserowi
brak mundurów. Otóż polscy partyzanci zrezygnowali z noszenia mundurów, bo po pierwsze
łatwiej byłoby ich rozpoznać, a po drugie cywilom za kontakty z partyzantką groziła śmierć,
tortury albo obóz koncentracyjny. Więc kontaktowanie się z kimkolwiek ubranym w mundur
oznaczałoby znacznie większe ryzyko wykrycia. Świetnie też wypadł Stuhr i Sonia Bohosiewicz
jako jego żona. Scena z masturbacją znakomicie ukazała ich trudne relacje. Aktorzy grający
partyzantów naprawdę wyglądali na kogoś, kto przez długi czas żył w lesie i żywił się głodowymi
porcjami, za co należą się brawa (wielki plus w porównaniu np. z "Tajemnicą Westerplatte",
gdzie w swoich mundurach wyglądają nienaturalnie i sztucznie, jak ktoś, kto ot tak wszedł na
plan, założył mundur i stanął przed kamerą; w "Obławie" wyglądali tak realistycznie, że
miejscami można było wręcz czuć obrzydzenie albo współczucie). Film rewelacyjny, ale burzy
wyidealizowany obraz polskiej partyzantki, co dla mnie jest plusem. Jeśli ktoś uważa to za
minus, to polecam "Czas Honoru"