Naprawdę chciałbym dać temu filmowi więcej punktów niż dałem, ale czegoś mi w tym filmie zabrakło. Pomijam kiepski dźwięk, bo zdjęcia super. Scenariusz tez dobry (chyba lepiej pasowałby na sztukę teatralną). Co więc nie zagrało?

Po pierwsze drętwe aktorstwo, i reżyseria, postacie jakby bez osobowości - po prostu wykonuja przed kamera swoje role, jak pionki na szachownicy. Wszyscy non stop z posępnymi minami, jedni nerwowi, inni cwaniakują. No i nie rozumiem, dlaczego ci partyzanci siedzieli każdy pod innym drzewem, a dziewczyna im roznosi wodę? Oni byli wszyscy umierający, czy jak? Obraz nędzy, rozpaczy i wzajemnej niechęci jednych do drugich. Tak wyglądała polska partyzantka?

Bo mnie się wydaje, ze partyzanci, jak ludzie, czasem grali w karty, rozmawiali ze sobą, czasem pożartowali (nie da się przecież przesiedzieć 6 lat wojny z posępną miną, myśląc tylko o zwaleniu konia albo przer*chaniu tej młodziutkiej pielęgniarki). A może mi się tyko wydaje? Może było właśnie tak, jak pokazuje film?