„Obcy. Przebudzenie” nie jest filmem wybitnym, ani rewolucyjnym. Dostajemy wszystko to, czego zabrakło części trzeciej, a co zdążyliśmy polubić z dwóch pierwszych filmów z serii o Obcym. Tylko, że z naddatkiem. Ale jest to całkiem niezłe zwieńczenie cyklu. Bez fajerwerków artyzmu, ale też bez obciachu, jakiego zazwyczaj można się spodziewać po czwartym filmie z serii. Mimo wszystko wolę Jeuneta, gdy kręci pełne magii filmowe baśnie, takie jak „Amelia” czy „Bardzo długie zaręczyny”. On zresztą też chyba woli je kręcić.Zaletą czwartej części Obcego, obok naprawdę znakomitych efektów (stały współpracownik Jeuneta, mag od filmowych sztuczek, ukrywający się pod pseudonimem, Pitof), jest dynamizm opowieści. Jeunet wyciągnął wnioski z lekcji, jaką otrzymał David Fincher, reżyser „Obcego 3”. Późniejszy twórca „Siedem” zaplątał się we wątki mistyczno-religijne, co nie wyszło filmowi na dobre. Francuski reżyser porzucił „ambicje” i postawił na akcję. Praktycznie cały czas oczy widza są karmione wizualnymi atrakcjami. Jest krwawo, jest obrzydliwie, jest wybuchowo, a czasem zabawnie, gdy Ripley albo Johner (Ron Perlman) celnie zaripostują. Jest też w tym filmie siła kina w czystej postaci, która niemal stawia go na równi z „Obcym- decydujące starcie” James`a Camerona. Jedyne, co wydaje się zbędne, to eksponowanie motywu macierzyństwa Ripley, która stał się matką dla Newborn`a. Próbuję się stworzyć pozory głębi postaci, która straciła już bodaj w drugiej części, bez większego przekonania. Zastanawia też, jakim sposobem „bardziej ludzka niż ludzie”, Call dostała się na statek przemytników. Wyraźnie nie pasuje do tej bandy.