Spotykamy japońską nastolatkę Momokę i szkockiego studenta muzyki Paula Murraya, aby dowiedzieć się, w jaki sposób niezwykła Ballada numer 1 Chopina zmienia życie zwykłych ludzi. Przekonujemy się, jak muzyka klasyczna wciąż przenika życie ludzkie w nieoczekiwany i potężny sposób.

Momoka, 15-letni pianista z Sendai (Japonia), którego społeczność została zdziesiątkowana w 2011 r. przez tsunami i trzęsienia ziemi. Dla Momoki Ballada ucieleśnia udrękę i bunt, które odczuwa.

Dla 22-letniego Paula z Glasgow utwór ten to coś, co zmienia życie. Paul dorastał w Bellshill, biednym przedmieściu klasy robotniczej w Glasgow. Po raz pierwszy grał na pianinie w wieku 15 lat, co otworzyło przed nim zupełnie nowy świat. Podczas pierwszego semestru na uniwersytecie zdiagnozowano u niego guza mózgu, a następnie stwardnienie rozsiane, co w końcu spowodowało, że stracił zdolność chodzenia i gry prawą ręką. Przez trzy miesiące, czekając w swoim szpitalnym łóżku między operacjami grał w Balladę na iPodzie, który podarował mu tata Stephen. To właśnie emocjonalne wspomnienie tego pojedynczego utworu spowodowało, że Paul odzyskuje pamięć.