Powiedzmy to otwartym tekstem - Polacy nie umieją robić dobrych, utrzymanych w stylistyce kanonu, kryminałów. W całej naszej kinematografii można odnaleźć dosłownie kilka wartych wzmianki pozycji, a może nawet jeszcze mniej. Trudno, taka jest specyfika polskiego dorobku i nie jest to przygana, a jedynie stwierdzenie faktu.
Szkoda, że Beata Dzianowicz położyła własne, wcale nie najgorsze założenia scenariuszowe. Po projekcji można odnieść wrażenie, że film powstał jedynie dzięki ponadprzeciętnemu zaangażowaniu aktorów, którzy w obliczu dość wodnistego scenariusza dali z siebie wszystko i stworzyli (niemal) przekonujące kreacje. Niezbyt często widuje się postacie, które nie szeleszczą papierowością swych bohaterów i nie epatują sztucznością w podawaniu tekstu. Wszystko inne poza aktorstwem obnaża słabości polskich produkcji - niezły (acz zdecydowanie wtórny) pomysł ubrany w kulejący i nieefektowny jak na kryminał scenariusz, brak intensywnych zwrotów akcji, uciekanie w stereotypy, nieudany montaż, pozbawiona dramaturgii i jakichkolwiek emocji ze strony widza scena kulminacyjna, momentami bardzo nachalna i nietrafiona muzyka, no i oczywiście grzech aż nadto powszechny, mianowicie wołający o pomstę dźwięk.
Uwypuklam tylko niektóre słabe strony podejrzewając jednocześnie, że surowy (i dający bardzo dużo możliwości) materiał został zaprzepaszczony na etapie postprodukcji. Oprócz strasznego dźwięku razi niezdecydowany montaż, jak gdyby autorka nie mogła się zdecydować, czy realizuje film kryminalny, obyczajowy, czy paradokument. Trudno, choć w takich sytuacjach zawsze zastanawiam się, co potrafiliby z takiego surowego materiału wycisnąć doświadczeni amerykańscy rzemieślnicy. Ciekawie prezentowałby się eksperyment polegający na stworzeniu dwóch finalnych wersji filmu - jednej naszej i jednej amerykańskiej w oparciu o tę samą nieobrobioną taśmę. Chyba nigdy się tego nie dowiem, bo kto miałby w sobie tyle odwagi cywilnej?
No, ale na tym koniec z narzekaniem, bo w ubogiej ofercie polskiego kina gatunkowego "Odnajdę cię" wcale nie jest tragicznie zły. Da się go oglądać, oczywiście odrzucając wcześniej nadzieję, że będzie się obcować z ponadprzeciętnym dziełem. Parafrazując klasyka trzeba przyznać, że jest to film na miarę naszych możliwości. A jakie one są, dowiadujemy się po zakończeniu projekcji. Właśnie takie i raczej inne już nie będą!