Wszystko w tym filmie jest wyrafinowane, a zatem powstrzymujące się od przesady, gadulstwa, ekshibicjonizmu, epatowania emocjami. Choć bohaterowie tej opowieści targani są silnymi uczuciami i porywają się na wielkie projekty jak ogrody wersalskie, Rickman mistrzowsko poddaje ich psychologicznej i estetycznej sublimacji, jakby miał już szczerze dość taniej bebechowatości w kinie. Ile można powiedzieć przez unurzaną w błocie, bogato inkrustowaną klejnotami i haftami rękawiczkę żony, którą mąż wkłada do atłasowego wnętrza ozdobnego pudełka i kładzie na potarganej pościeli ledwie przebudzonej z głębokiego snu żony z komentarzem zaledwie kilku wyważonych słów, po których zapada przepastna cisza! Styl filmowi narzuca świetnie skrojona postać mistrza ogrodów Andre Le Norte, oszczędnego w słowach i gestach, jak chirurg precyzyjnego w myśleniu i działaniu, oddanego klasycznym formom ładu, w świat którego wdziera się spontaniczna i zmysłowa Sabine de Bara, która jednak nosi w sobie wulkan czarnej pamięci po rodzinnej tragedii, który – gdyby nie wewnętrzna dyscyplina i bezsenna praca w ziemi, z roślinami i minerałami przemienianymi w sztukę – rozniósłby ja na szczątki. Opowieść się snuje wokół tego jak maleńkimi kroczkami uczą się siebie, udzielają miejsca nowemu i przekraczającemu granice ich wewnętrznych światów, po to by rzeczywistość znajdująca się na progu rozpadu nabrała sensu i mocy konstruktywnego działania. Zewnętrzne tworzenie ogrodu dokonuje się w dialogu z konstruowaniem wewnętrznej spoistości. Scenę, w której Sabine zaproszona zostaje do wnętrza świata kobiet królewskiego dworu, wszystkich kobiet, od najstarszej i zwiędłej róży po najmłodszą i dopiero co pęczniejącą; w której to scenie zostanie tak nagle i bezpretensjonalnie przywrócona sobie i zdolna do otwarcia kufra własnej pamięci – scenę tą uważam za jedną z najpiękniejszych w kinie ostatnich lat.