Film to faktycznie typowe fantasy... Bazuje na schematach. Bardzo. :(

Podsumowałabym go jednym słowem - bijatyka.
Bohaterowie albo uciekają, albo zabijają nożem, albo się biją. To nie moje klimaty.

Postacie - płytkie, powierzchowne. One są albo po dobrej, albo po złej stronie. Ale w sumie, nie ma się czemu dziwić - sche-ma-ty.

Czarownik, który pokonał Nekrona, pojawia się nie wiadomo skąd. Wchodzi z butami w fabułę.

Teegra to taka księżniczka, która zwykle przeżywa tylko dzięki szczęściu i chciałaby być silna. Próbuje, ale średnio jej się to udaje... No dobra, w końcu to kobieta.

Interesuje mnie bardzo czerwonowłosa czarodziejka z niepełnosprawnym umysłowo synem. Nienawidziła królestwa ognia. Ale czemu właściwie? I dlaczego miała takie chore dziecko, skoro dysponowała wielką mocą? Czuję niedosyt! Ona mogła być lepszym czarnym charakterem dla tego filmu niż Nekron!

Jedyne, co skłoniło mnie do myślenia, to relacja króla lodowej krainy ze swoją matką. Matka miała swoją wizję świata, a syn swoją. I w zasadzie to jej przyszło za to zapłacić. Świetnie ilustruje to scena, gdy kobieta przyprowadza przyszłą narzeczoną dla Nekrona, a ten zamyka jej usta stwierdzeniem, że jeśli nie przestanie się wtrącać, to zgniecie ją jak robaka. Czyste zło:)

Animacja typowa dla lat osiemdziesiątych. Dużo spowolnionych momentów. To znaczy, podoba mi się sposób rysowania i animacji. Ale czasami widać nieścisłości z ilością klatek na sekundę... Coś się dzieje ewidentnie za szybko i bez miękkości w ruchu.

Kocham piękne, klimatyczne tła!

Polecam obejrzeć. Wydaje mi się, że to jeden z klasyków. Oczywiście, na niektóre rzeczy trzeba przymknąć oczy. Czasy się zmieniają i wymagania co do filmów także.