Pokochali się, gdy byli bardzo młodzi. Założyli rodzinę, urodziły się dzieci. Przeżyli razem ponad 60 lat. Zwykłym życiem przeciętnych Europejczyków, niższej klasy średniej. Ich syn, Peter Liechti, wziął do ręki kamerę, próbując zrozumieć istotę ich miłości. Bohaterowie spotykają się z rodziną, rozmawiają, ucztują ze starymi przyjaciółmi, spierają się, telefonują do bliskich, krzątają się po domu.
Ona odnajduje sens życia w religii, modlitwie, wspólnocie, on – w skupionej pielęgnacji ogrodu. Ona kieruje się sercem i emocjami, on chce mieć wszystko pod kontrolą. Dwie wizje świata, dwa charaktery i uczucie, które trwa całe życie.
Czy syn znajduje odpowiedzi na swoje pytania? Nie, ale przekazuje widzom uczucia, które krążą pomiędzy członkami rodziny. Bez zbędnego sentymentu, wielkich słów, dyskretnie, z umiarem. Miłość nie potrzebuje fajerwerków – wyrazić ją można jednym gestem.
W czasach, kiedy film dokumentalny pod względem stylu eksperymentuje i przekracza granice, reżyser decyduje się na szczególny zabieg – wykorzystuje kukiełki z tradycyjnego teatru lalkowego. Dzięki temu udaje mu się osiągnąć dystans do osobistego doświadczenia, a do tej zwykłej, choć tak naprawdę niezwykłej historii, dopisać autorski komentarz.