Nastrojowa opowieść o zagubionych duszach, które miotają się po Stanach w poszukiwaniu spokoju. Film przepełniony obsesyjną potrzebą zrozumienia, chorobliwą chęcią posiadania i jednocześnie całkowitą niemożliwością wyrwania się z błędnego koła powtarzania tych samych błędów raz za razem. "Oko obserwatora" podobało mi się ze względu na zdjęcia, bardzo a propos. Podobała mi się muzyka, podkreślająca nastrój. W reszcie jest to jedna z nielicznych ról Ashley Judd, która mnie nie irytowała.
Film mógł być lepszy. Czasami postaci smęcą się po ekranie bez potrzeby powtarzając to, co każdy rozsądny widz już zdążył zauważyć. Przez moment myślałem nawet, że twórcy mają w zanadrzu jakiegoś asa (jak np.: Stephen okaże się w rzeczywistości ojcem Joanny i jest tak naprawdę starszy i inaczej wygląda, my widzowie widzimy go taki, jakim on sam w swym chorym umyśle próbuje siebie widzieć), jednak tak się nie dzieje.
Choć lekko nudnawy, nie był tak zły, jak się tego spodziewałem. To (w przypadku filmów z Judd) miłe zaskoczenie.