Odzyskanie wzroku dla głównej bohaterki samo w sobie niosło wiele nowych doświadczeń, gdy okazuje się jeszcze, że przeszczep niesie za sobą o wiele poważniejsze komplikacje. Przeszczep, który miał dać jej szczęście, okazał się zawiłą drogą, by mogła dostrzec to co miała przed nim - dlatego myślę, że zakończenie, które nie podoba się wielu z Was, mimo wszystko jest jednym z lepszych, które reżyser mógłby umieścić. Co prawda nie oglądałam oryginału (przymierzam się do tego), jednak ta wersja mi się podoba. Nie ze względu na fabułę, która faktycznie zbyt straszna nie jest, ale ze względu na sposób w jaki ukazano drogę głównej bohaterki od dnia poprzedzającego przeszczep, aż do ponownej utraty wzroku. Także sposób w jaki ukazano reakcje ludzi na zjawiska niewyjaśnione, był bardzo wymowny większość wolała zaryzykować własne życie niż posłuchać ostrzeżeń popartych jedynie intuicją i irracjonalnymi wizjami Anny; to co innego niż argument bomby w autobusie, który był już zapewne znany pasażerom (zapewne nie raz słyszeli w mediach o pojawieniu się psychopaty). Ogólnie obydwie te sytuacje (odzyskanie wzroku i scena pożaru z retrospekcji) zdają się kręcić wokół tematu trudności wyrastania ponad przeciętność, lub zmiany znanej już sytuacji życiowej. Polecam.