A gdy dopełnią swojego świadectwa, Bestia, która wychodzi z Czeluści, wyda im wojnę, zwycięży ich i zabije. Dla wielu słowa z Apokalipsy Św. Jana są zapowiedzią przerażającej przyszłości, inni uważają wszak, że to fragmenty historii, jaka ożyje w naszych czasach. Znaki – jak twierdzą – są wokół nas: choćby ataki terrorystyczne czy gwałtowne zmiany pogody, a to przecież nie wszystko... Bywa, że czas nadejścia Antychrysta wiąże się z numerologiczną sekwencją cyfr „666”, oznaczeniem Szatana. Antychryst ma zostać obdarzony swą siłą bezpośrednio przez Szatana, aby ustanowić swoje królestwo na Ziemi – znak nadchodzącego Armagedonu... Ale Robert Thorn nie zważa na takie mroczne przepowiednie. Doświadczony amerykański dyplomata myśli o czym innym. Jego żona, Kathryn, przeszła właśnie ciężki poród i jeszcze nie wie, że ich dziecko zmarło. Zrozpaczony po stracie Thorn koncentruje swoje myśli na Kathryn, która ma za sobą już dwa poronienia. Wiadomość o śmierci trzeciego dziecka może ją ostatecznie zdruzgotać. Szpitalny kapelan, ojciec Spiletto, pokazuje Thornowi inne dziecko urodzone tej nocy, którego matka zmarła przy porodzie. Kapłan przekonuje dyplomatę, by uznał chłopca za swego, nigdy nie powiedział prawdy Kathryn, by wspólnie wychowywać Damiena, jak nazwali chłopca, jak swego własnego syna. Kathryn przytula niemowlę, ciesząc się macierzyństwem – wydaje się, że Thorn podjął właściwą decyzję. Kariera dyplomaty rozwija się pomyślnie – Thorn zostaje amerykańskim ambasadorem w Wielkiej Brytanii i rodzina zamieszkuje w posiadłości pod Londynem. Jednakże dochodzi do paru niepokojących zdarzeń, dotyczących w jakimś sensie pięcioletniego obecnie Damiena. Oto opiekunka chłopca wiesza się podczas przyjęcia urodzinowego malca, jakiś dziwny ksiądz próbuje przed czymś ostrzec Thorna, wycieczka do zoo kończy się wybuchem szału, Damien dostaje histerii przed pójściem do kościoła, a na serii fotografii pojawiają się bure plamy zwiastujące nagłą śmierć. Kłopotliwe incydenty stają się coraz częstsze: z Damienem dzieje się coś złego, bardzo złego. Pojawia się pani Baylock, nowa opiekunka, która zdaje się oddawać chłopcu dewocyjną cześć. Na rodzinę pada cień tragedii. Wkrótce Thorn poznaje prawdę: Damien nie jest zwyczajnym dzieckiem, ale od dawna wieszczonym Antychrystem. Thorn musi poświęcić siebie, aby ocalić świat przed niewyobrażalną trwogą, jaka go czeka. Przepowiednia jest jasna, a znaki niepodważalne: nadchodzi Armagedon. Dnia 6.6.06 objawi się omen – i wypełnią się nasze najczarniejsze lęki.
REMAKE KLASYCZNEGO HORRORU
„Omen” to współczesny dreszczowiec, oparty na klasycznym filmie z 1976 roku, wyprodukowanym przez 20th Century Fox, z udziałem Gregory Pecka i Lee Remick i wyreżyserowanym przez Richarda Donnera. Ten film, podobnie jak wcześniej „Dziecko Rosemary” i „Egzorcysta”, zelektryzował publiczność - w równym stopniu dzięki sugestywnej, budzącej strach fabule, co w wyniku doskonałości warsztatu i znakomitej pracy aktorów. „Omen” stał się jednym z przebojów roku. Reżyser John Moore zalicza siebie do rzeszy fanów tamtego przeboju. Jego zdaniem, sposób, w jaki „Omen” wykorzystuje temat zła, jest obecnie bardziej nośny niż kiedykolwiek, toteż z entuzjazmem przyjął propozycję wyreżyserowania nowej wersji filmu. „Nigdy nie było bardziej odpowiedniego momentu, by uświadomić ludziom, że zło nie jest ani teorią, ani produktem wyobraźni – mówi Moore. – Zło ma ludzie oblicze i przejawia się w ludzkich działaniach. Jego natura nigdy nie była bardziej oczywista niż teraz”. „Choćby w ciągu ostatnich czterech lat – kontynuuje – światem wstrząsały niszczycielskie zdarzenia – polityczne, przyrodnicze i zawinione przez człowieka. I nie znaleziono sposobu, aby im zapobiec”. Nowy „Omen” przejmuje strukturę i ogół wątków scenariusza Davida Seltzera z 1876 roku, ale wprowadzono kilka ważnych zmian, aby uwspółcześnić fabułę i jej bohaterów. „Oryginalny film miał solidne podstawy – uważa Moore – ale znaleźliśmy kilka możliwości, aby przybliżyć postacie współczesności”. W pierwotnym „Omenie”, Robert i Kathryn Thorn są zamożną parą w średnim wieku, a Robert ma za sobą długą i owocną karierę w służbie państwowej. W nowym filmie Thornowie są znacznie młodsi. Producent Glenn Williamson wyjaśnia: „Wydawało się nam, że dzięki odmłodzeniu Roberta i Kathryn uzyskamy wrażenie, że to ludzie dopiero budujący swoje życie, zarówno osobiste, jak i zawodowe. Oboje dobrze wykształceni i odnoszący sukcesy, ale jednocześnie ciężko na nie pracujący. Takie wrażenie wzmaga dramatyzm chwili, w której odkrywają prawdę o Damienie”. „To ludzie z krwi i kości, prawdziwi – dodaje John Moore. – To, że są bardziej przystępni, budzi większy niepokój widowni: skoro przydarzyło się to im, może przydarzyć się i nam”. Na początku historii, Robert podejmuje decyzję, wprawdzie dyktowaną miłością do żony, ale która okaże się rujnująca. Mówi John Moore: „Ten film stawia pytania: jak postąpiłbyś ty w podobnej sytuacji? Co byś zrobił, aby uszczęśliwić osobę, którą kochasz naprawdę? To, co zrobił Thorn – aby ocalić żonę przed rozpaczą po utracie dziecka – jest znakiem życzliwości. Ludzie adoptują dzieci, to zdarza się na całym świecie. Ale w wyniku takiego „niewinnego” kłamstwa i prób czynienia dobra może się zrodzić zło, które zatruje nasze życie i cały świat”. „Tragedia na skalę intymną, dotykająca jednej rodziny – dodaje Moore – w skali świata okazała się uchyleniem drzwi złu. Bezwiednie Robert podał rękę diabłu”.
SZUKANIE OBSADY
Realizacja „Omenu” postawiła przez Moore’em, Williamsonem i ich ekipą wiele wyzwań artystycznych oraz zadań logistycznych. Ale wybór wykonawców do głównych ról nie był trudny. Do wyszukania aktorów mających kreować Roberta i Kathryn Thornów reżyser sięgnął po zaskakująco prostą metodę. „Obsadzając główne role w »Omenie« posłużyłem się metodą, jaką stosuję zawsze podczas dokonywania decyzji obsadowych. Na wielkiej tablicy wypisałem nazwiska bohaterów filmów i następnie przyczepiałem obok nich portretowe zdjęcia aktorów – wyznaje reżyser. – Przyczepiłem na tablicy zdjęcie Julii Stiles i przez parę tygodni było to jedyne zdjęcie. Istotnie, Julia była pierwszym i jedynym wyborem do roli Kathryn”. Stiles, dobrze znana publiczności z takich przebojów jak „Tożsamość Bourne’a”, „W rytmie hip-hopu” czy „Zakochana złośnica”, w filmie grozy debiutuje. Kiedy Moore zaproponował jej tę rolę, była więcej niż zaskoczona. „Z początku byłam przestraszona – wyznaje. – Przyznaję, że pomysł, na jakim zbudowany jest »Omen«, przeraża mnie. Ale w wizji, jaką roztoczył przede mną John, było coś takiego, że postanowiłam spróbować”. Kathryn Thorn w wykonaniu Stiles jest w tej opowieści jedyną niewinną istotą, ponieważ nie zna okoliczności narodzin dziecka, które wychowuje. Jej bohaterka wymagała największych zmian w stosunku do filmowego pierwowzoru. „Nie mogliśmy przenieść Katryn z pierwszego »Omenu« do naszego filmu, bo po prostu nie pasowała do niego” – mówi producent Glenn Williamson. A John Moore dodaje: „W ciągu minionych 30 lat społeczne, osobiste i polityczne poglądy na kwestię macierzyństwa uległy głębokiej przemianie. W naszym filmie Kathryn zmaga się ze świadomością, że mimo młodego wieku pozostaje niepracującą matką, w dodatku żyjącą w obcym kraju bez wielu przyjaciół. Jej osobiste problemy dochodzą do głosu w chwili, gdy ujawnia się prawdziwa natura Damiena”. Kathryn zmienia ze szczęśliwej, pełnej ufności młodej kobiety w strapioną matkę, pełną wątpliwości i podejrzeń. „Katryn zaczyna odczuwać do Damiena pewien dystans, którego ani ona, ani Robert nie potrafią zrozumieć – mówi Stiles. – Z czasem jej strach przed synem wydaje się coraz bardziej uzasadniony. Zwłaszcza, że nikt nie chce jej słuchać. W rezultacie zamyka się w sobie, a jej lęk drąży ją od wenątrz – do chwili, gdy się nie załamie”. Liev Schreiber także był na szczycie obsadowej listy Moore’a. Aktorowi, który właśnie zadebiutował jako reżyser świetnie przyjętym filmem „Wszystko jest iluminacją”, spodobał się pomysł odświeżenia popularnego filmu. „To ten rodzaj historii, którą warto opowiedzieć na nowo – mówi Schreiber. - »Omen« ma w sobie element, jaki noszą wszystkie sztuki Szekspira – trzeba je odnawiać co 20-30 lat, ponieważ ich przesłanie powinno trafić do coraz to nowych pokoleń”. O ile Moore widzi w »Omenie« przede wszystkim opowieść o złu, dla Schreibera głównym tematem filmu jest kwestia wiary. „Ten film można odczytywać na wielu różnych poziomach i znaleźć wiele interesujących rzeczy – uważa aktor. – Dla mnie najważniejsze w »Omenie« są kwestie wiary i zaufania, wobec których staje Thorn”. Wybór aktorki do roli pani Baylock, drugiej opiekunki Damiena, wiąże »Omen« z jednym najważniejszych filmów w dziejach horroru, „Dzieckiem Rosemary”. Dzięki »Omenowi« powraca ma ekran Mia Farrow – aktorka, która już zawsze będzie się kojarzyć kinomanom z rolą nieświadomej matki diabła w klasycznym dziele Romana Polańskiego, rolą, która zadecydowała o jej filmowej karierze. Pani Baylock w wykonaniu Farrow wydaje się miłą kobietą o miękkim głosie, zawodową nianią, która błyskawicznie zyskuje zaufanie Roberta i Kathryn zarówno swym uprzejmym zachowaniem, nieskazitelnymi referencjami, jak i umiejętnym podejściem do dzieci. Ku początkowemu zdziwieniu rodziców przechodzącemu w zgrozę pani Baylock okazuje się sługą i obrońcą Daniena – wysłannikiem piekieł, gotowym umrzeć niż pozwolić na zadanie ciosu Antychrystowi. Farrow z zadowoleniem przyjęła pierwszą w swej karierze propozycję zagrania osoby z gruntu złej. „Zastanawiałam się tylko, dlaczego właśnie ja – wspomina aktorka. – W pierwszym »Omenie« pani Baylock (grana przez Billie Whitelaw) była przerażająca od samego początku, co bardzo mi odpowiadało podczas projekcji. Zastanawiałam się nawet, jak ja bym mogła wykreować ten rodzaj zagrożenia. Tymczasem John Moore miał inną koncepcję tej postaci. Powiedział mi, że chce jak najdłużej zachować jej tajemnicę, na jej wyjawienie przyjdzie później odpowiedni moment”. Zbiegiem okoliczności, John Moore zadzwonił do aktorki w chwili, kiedy wraz z Julią Stiles przygotowywała spektakl „Fran’s Bed” Jamesa Lapina w Nowym Jorku. „To zabawne - przyznaje Mia Farrow. – W sztuce gram oddaną matkę Julii. W niedzielę wieczorem grałyśmy ostatni spektakl, a tydzień później, już jako pani Baylock, zaczęłam utrudniać życie Julii na planie »Omenu«”. O zagranie roli Jenningsa Moore zwrócił się do angielskiego aktora Davida Thewlisa, który po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę swoją poruszającą i świeżą kreacją w filmie „Nadzy”. Na początku historii Jennings - zawodowy fotograf, który poluje na zdjęcie za milion – pozostaje z boku, do akcji wkracza w chwili, gdy opiekunka Damiena wiesza się na urodzinowym przyjęciu. „Z początku Jennings zbiera fakty, których nie potrafi powiązać ze sobą – przyznaje Williamson. – Wydaje mu się nawet, że jest trochę szalony. Ale kiedy spotyka Thorna i staje wobec jednoznacznego dowodu na eskalację terroru, staje się głosem rozsądku”. Do roli ojca Brennana – kapłana, który znajduje klucz do tajemnicy otaczającej Damiena, Moore wybrał wybitnego aktora brytyjskiego Pete’a Postlethwaite’a, nominowanego do Oscara za drugoplanową rolę w filmie „W imię ojca”, a którego ostatnio widzieliśmy w „Wiernym ogrodniku”. Kiedy Thorn spotyka Brennana, badawczą pasję zakonnika bierze za szaleństwo. „Niewłaściwa ocena postaci jest motywem pojawiającym się niemal przy każdej prezentacji bohatera – mówi Williamson. – Gdyby od razu było wiadomo, kto jest kim i co się zdarzy, byłoby to irytujące. Bardzo trudno byłoby uwierzyć w prawdopodobieństwo takiej sytaucji”. Uznany aktor brytyjski Michael Gambon, który ostatnio zagrał Dumbledore’a w filmie „Harry Potter i czara ognia”, zagrał Bugenhagena. To kolejny wyglądający na szaleńca archeolog, który potwoerdza tożsamość Damiena i namawia Thorna do podjęcia czynu, który zapobiegłby Armageddonowi. Damiena zagrał Seamus Davey-Fitzpatrick, debiutujący na dużym ekranie. „Szukałem dokładnie kogoś takiego jak Seamus” – przyznaje Moore. Chłopiec zrobił wrażenie na castingu, gdy w chwili przemiany grzecznego w Damiena sprawił, że leżący z boku pies nagle zaczął ujadać. „Przekonał mnie wyraz twarzy Seamusa w tym momencie” – wspomina Moore. Zapis tego zdarzenia z castingu był pierwszym zwiastunem filmu. Aby porozumiewać się z początkującym aktorem, Moore opracował rodzaj kodu, który – choć ograniczał się do kilku słów – jasno wyrażał oczekiwania reżysera. „Seamus od razu wiedział, kiedy ma intensyfikować przekaz a kiedy powinien się koncentrować. Zresztą, pomagali mu inni wykonawcy, ale i bez tego sporo wniósł do naszego filmu, podtrzymując jego specyficzny nastrój.
REALIZACJA
Wcześniejsza praca w reklamie i dwa poprzednie filmy, „Na tyłach wroga” i „Lot Feniksa”, sprawiły, że John Moore jest rozpoznawalny po swoim stylu wizualnym, potwierdzonym przez »Omen«. Co więcej, wraz ze swoimi współpracownikami potrafi nawet najbardziej niewinne wydarzenie, jakim jest urodzinowe przyjęcie z klaunami, lalkami i karuzelami, zamienić w najgorszy koszmar. Niedzielne wyjście do kościoła owocuje niewyobrażalną histerią, zaś dziecięca przejażdżka na skuterze pcha jego rodziców w najmroczniejsze zakamarki duszy. Aby stworzyć te potęgujące się momenty przerażenia, Moore i jego operator Jonathan Sela uważnie balansowali między światłem i cieniem. „Pod względem fotograficznym »Omen« opowiada o świetle i cieniu – wyjaśnia Moore. – W każdym pojedynczym kadrze światło próbuje pokonać mrok”. Moore wykorzystał ostatnie zdobycze filmowej technologii dla podkreślenia kilku istotnych tematów i momentów. W kluczowej scenie, kiedy Kathryn zostaje wyrzucona z balkonu, Moore i Sela skorzystali oprzyrządowania kamery, które podtrzymuje, ale i „pochłania” ruch. Przydało to płynności upadkowi Kathryn. Wyjaśnia Glenn Williamson: „Ustawiliśmy kamerę na wysięgniku tuż nad głową Julii i uruchomiliśmy urządzenie, które ją opuszczało, w chwili, gdy spadała. Osiągnęliśmy efekt, jakby diabeł gonił ją do samej ziemi”. Dzięki filmowej magii Moore sięgnął w tej przerażającej chwili po czysto poetyckie efekty: kiedy opatulona w kremowy szal, blondwłosa Katryn o alabastrowej cerze uderza o ziemię, na tym jasnym tle pojawiają się krople krwi. „Zainspirował mnie wizerunek Gabriela i upadającego anioła – mówi Moore. – Nasz kostiumograf George Little kazał Kathryn założyć szal, który sprawił, że w chwili upadku wyglądała jakby miała skrzydła. Z tak blisko ustawioną kamerą użycie kaskadera było niemożliwe, toteż Stiles musiała dać nurka w dół – dosłownie. Zaskoczona taką koniecznością, śmiało powiedziała: „OK, zrobię to”. Początkowa brawura wkrótce ustąpiła miejsca zrozumiałym obawom. „Nagle w środku ujęcia naszła mnie myśl: Boże, planują tę scenę na mój ostatni dzień zdjęciowy. Jak daleko chcą się posunąć? – śmieje się aktorka. – Spanikowałam”. Kiedy jednak koordynator układów kaskaderskich wyjaśnił jej, na czym polega ujęcie – a samo kręcenie sceny zostało przesunięte na inny termin – obawy ustąpiły. Aby przygotować się do tej sceny, aktorka spędziła trzy dni w specjalnej uprzęży. Pod koniec – przyznaje – ogarnęła ją lekka paranoja. „Przez chwilę trzymali mnie tuż nad podłogą. W uprzęży było specjalne zabezpieczenie i dwóch kaskaderów zajmowało się mną przez trzy dni. Czułam napięcie liny i ich ruch luzujący sznury. Patrzyłam w dół i zastanawiałam się, co będzie, jeśli kaskaderzy poczują się zmęczeni albo nagle dostaną skurczu mięśni? Oczywiście, w decydującej chwili spisali się bez zarzutu”. Także Schreiber musiał wykonać sam kilka ujęć kaskaderskich, jak choćby w scenie walki ze wściekłymi psami, prowadzenie pędzącego samochodu w deszczu, czy też walcząc z Mią Farrow, trzymając w rękach kopiącego i wrzeszczącego Seamusa Daveya-Fitzpatricka. Widzowie zobaczą autentyczny strach na twarzy aktora w scenie na cmentarzu, kiedy Thorn i Jennings zostaną zaatakowani przez wściekłe psy. Na miesiąc przed kręceniem ujęcia zaproponowano Schreiberowi opiekę na słodką suczką Rottweilera. Wydawało mu się, że będzie to jego przeciwnik w scenie na cmentarzu, ale podczas zdjęć okazało się, że przyjdzie mu walczyć z całkiem innym psem. „Był większy, nie był suką i nienawidził mnie” – opowiada Schreiber. „Pies miał mnie ugryźć w ramię, które było specjalnie wywatowane, a następnie mieliśmy sprawdzić efekt na monitorze – kontynuuje aktor. Niestety, pies nie przestał szarpać rękawa, a pod wpływem ataku aktor wycofywał się w kierunku żelaznej bramy, którą nagle zamknął nieoczekiwany podmuch wiatru, łamiąc Schreiberowi żebro. Także Mia Farrow miała swój udział w filmowych scenach akcji. W kluczowej scenie blisko finału w środku nocy wśród szalejącej burzy musiała uderzyć młotkiem do krykieta w szybę samochodu prowadzonego przez Scheibera. „Myślę, że dla większości aktorów takie fizyczne sceny są zabawne” – mówi Farrow. W trakcie bójki między Thornem i Baylock, Schreiber przypadkowo kopnął aktorkę w twarz, kiedy trzymała go za nogę. Mimo tych fizycznych komplikacji (ale Farrow wyszła bez szwanku) reżyser był zadowolony z ujęcia i polecił wyświetlić negatyw. Niestety, w wyniku awarii, której przyczyn nie można było wyjaśnić, w laboratorium nigdy tego właśnie ujęcia nie zobaczymy. Nie była to jedyna awaria podczas realizacji. Inne niewyjaśnione zjawisko miało miejsce w trakcie przygotowań do sceny z udziałem kruków. Kiedy specjalista od efektów wizualnych Matt Johnson dokonywał stosownych pomiarów, okazało się, że ustawił scenę w odległość 666 metrów od kamery. Johnson dokonał jeszcze jednego pomiaru – tym bardziej, że nigdy w swej karierze jego przyrząd pomiarowy nie wskazał takiej wielkości. Pewnej nocy, kiedy kręcono scenę telefonicznej rozmowy Thorna, jeden z reflektorów eksplodował na planie w trakcie pracy kamery, a rozbite szkło posypało się na członków ekipy. A 6 października (właśnie: szóstego) niemal połowa ekipy nie mogła stanąć do pracy z powodu – na szczęście, niezbyt ciężkiego – zatrucia pokarmowego. Wprawdzie przebadano próbki pokarmów, ale niczego, co tłumaczyłoby zatrucie – nie znaleziono. Zapewne najbardziej upiorne zdarzenie na planie wiąże się z fotosistą Vince’em Valituttim. Kiedy wywołał serię fotografii, okazało się, że niektóre wizerunki Pete’a Postlethwaite’a jako ojca Brennana pokryły się brunatnymi zaciekami w kształcie grotu – dokładnie tak samo jak filmowe fotografie Brennana zrobione przez Jenningsa: zapowiedź rychłej śmierci kapłana. „Omen” był filmowany w Pradze, stolicy Republiki Czeskiej. „Nasza historia ma europejski polor a Praga okazała się wymarzona na nasze potrzeby” – wyjaśnia producent wykonawczy Jeffrey Stott. Filmowcy potrzebowali wynajęcia studia na trzy tygodnie, pozostałe zdjęcia kręcono w plenerach i wnętrzach autentycznych, nierzadko ważnych dla historii Czech. »Omen« rozpoczyna się w podziemiach Watykanu, które na ekranie udają wnętrza praskiego Trojskiego Zamku. Główna sala Zamku jest idealnym miejscem na ogłoszenie narodzin Antychrysta. Następnie akcja przenosi się do apartamentów papieskich, które wyszukano w bibliotece Strahovskiego Klasztoru. Gromadząca zbiory dotyczące 1200 lat czeskiej historii biblioteka nigdy dotąd nie była wykorzystana jako dekoracja przez filmowców. Założona w 1140 przez Zakon św. Norberta biblioteka liczy ponad 125 tys. woluminów. Wieńczący sufit fresk „Dążenie ludzkości do poznania mądrości” Franza Maulbertscha zdaje się wymarzonym tłem dla miejsca i opowiadanej w filmie fabuły. Potem ekipa przeniosła się na tydzień do Lednic, gdzie kręcono sceny rozgrywające się w prywatnej rezydencji Thornów. Zamek Lednicki ze swymi neogotyckimi wnętrzami jest jednym z najciekawszych zabytków czasów późnego romantyzmu w Czechach. Umiejscowiony w pięknym parku, od połowy XII wieku należał do rodziny Liechtensteinów. W 1666 Karol Euzebiusz Liechtestein wybudował tu barokową rezydencję, a także oranżerię i ogrody. To w tym miejscu odbywają się feralne urodziny Damiena, podczas których powiesiła się jego opiekunka. Scena ostatniego spotkania Thorna z ojcem Brennanem była kręcona w dwu różnych miejscach. Część zdjęć była kręcona w arkadach sławnego mostu Karola w Pradze, których łuki pomagają wzmocnić dramatyczny wydźwięk tej sceny. Kluczowa scena filmu miała być kręcona w kościele w Kutnej Hoře, ale tuż przed zdjęciami okazało się, że w tym samym czasie zaplanowano renowację wnętrza. Lumb z ekipą wyruszył więc na poszukiwanie innego odpowiedniego miejsca i znalazł je w miasteczku Kladbury, gdzie swego czasu była największa w Czechach katedra. Z kolei zabudowania Wyszehradu udawały Jerozolimę, gdzie Thorn i Jennings spotykają Bugenhagena w podziemnym labiryncie i dowiadują się prawdy o Damienie.
REALIZATORZY
JOHN MOORE (Reżyseria) pochodzi z Irlandii. Karierę rozpoczynał jako asystent operatora na planie filmów Neila Jordana i Jima Sheridana. Uznanie przyniosły mu filmy reklamowe i spoty telewizyjne. Jako reżyser zadebiutował filmem „Za linią wroga”, potem nakręcił remake „Lotu Feniksa” oraz nową wersją klasycznego horroru „Omen”. DAVID SELTZER (Scenariusz) zaczynał jako dokumentalista, pracując dla "National Geographic", ma w swoim dorobku Oscara za film "Hellstrom Chronicle". Karierę w filmie fabularnym zaczął od poprawiania scenariusza filmu „Willy Wonka i fabryka czekolady", potem zajął się pisaniem powieści, jest autorem m.in.: horroru „Omen", który zainspirował znany cykl filmowy. Spośród jego scenariuszy zwraca uwagę: „Król, dama, walet” Jerzego Skolimowskiego, „The Other Side of the Mountain” (tv: „Druga strona góry”), „Six Weeks” (tv: „Sześć tygodni”), „Ptaszek na uwięzi", „My Giant” (video, tv: „Mój przyjaciel olbrzym”), „Znamię” oraz nowa wersja „Omenu”. W swym dorobku reżyserskim ma m.in. tytuły: „Lucas" (tv: „Lucas”), „Punchline” (video, tv: „Puenta"), „Światło w mroku” oraz "Nobody’s Baby", pokazywane na festiwalu w Sundance. JONATHAN SELA (Zdjęcia) po kilkuletniej praktyce jako autor zdjęć do rekalmówek i wideoklipów, zadebiutował jako operator pełnometrażowej fabuły filmem „Soul Plane” (video: „Soul Plane – wysokie loty”). Inne tytuły: „Marilyn Hotchkiss' Ballroom Dancing and Charm School”, „Rohtenburg”, „Dreamland”, „Omen”. Pracował także przy filmie „Dziewczyna z sąsiedztwa” oraz przy wideoklipach Sheryl Crow, Britney Spears, Jennifer Lopez, Metalliki, Alicii Keys i Enrique Iglesiasa. PATRICK LUMB (Scenografia) projektował scenografię do filmów: „Za linią wroga” i „Lot Feniksa” Johna Moore’a, „Veronica Guerin" (video, tv: „Veronica Guerin"), „To End All Wars" oraz „Batman – Początek”. Uczestniczył również w realizacji teledysków Ricky’ego Martina i Willa Smitha oraz filmów reklamowych. DON ZIMMERMAN (Montaż) był asystentem montażysty przy filmach takich jak: „Mały wielki człowiek", „Ojciec chrzestny", „The Landlord" (tv: „Właściciel"), „Harold and Maude" (video, tv: „Harold i Maude"), „Shampoo" (video, tv: „Szampon") i „Bound for Glory" (tv: „By nie pełzać na kolanach"). Samodzielnie montował m.in. następujące filmy: „Powrót do domu", „Wystarczy być", „Znamię", „Spacer w chmurach", "Heaven Can Wait" (tv: „Niebo może zaczekać"), "Rocky III" (video, tv: „Rocky III"), "Rocky IV" (video, tv: „Rocky IV"), "Cobra", „Śmiercionośna ślicznotka", „The Package" (video, tv: „Przesyłka"), „Komando Foki”, „Patch Adams", „Książę przypływów", „Leap of Faith” (video, tv: „Cudotwórca”), „Gruby i chudszy", „Kłamca, kłamca", „Ace Ventura: psi detektyw", „Nowożeńcy" i "Kot". Ostatnio pracował nad filmami: „Lot Feniksa”, „Dick i Jane: Niezły ubaw”, „Omen”. MARCO BELTRAMI (Muzyka) pochodzi z Włoch, studiował kompozycję w Wenecji i na Uniwersytecie w Yale. Od połowy lat 90. XX wieku przebywa w USA, gdzie jest uznanym kompozytorem muzyki współczesnej. Jako twórca muzyki filmowej zadebiutował w 1994 roku. Jego filmografia obejmuje następujące tytuły: „Krzyk”, „Mutant”, „Krzyk 2”, „Klub 54”, „Oni”, „Tuesdays with Morrie” (tv: „Wtorki z Morriem”), „Krzyk 3”, „Drakula 2000”, „Księga Diny”, „Resident Evil”, „Terminator 3: Bunt maszyn”, „Hellboy”, „Ja, robot”, „Lot Feniksa”, „Przeklęta”, „xXx 2: Następny poziom”, „Królestwo Niebieskie”, „Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady”, „Red Eye”, „Underworld: Evolution”, „Omen”. GEORGE L. LITTLE (Kostiumy) zaczynał jako asystent kostiumografa przy filmach: „Galaxy Quest” (video, tv: „Kosmiczna załoga”), „Peacemaker”, „Striptease”, „Raport Pelikana”, „Zabaweczki”, „Bugsy”. Później projektował kostiumy do filmów: „Karmazynowy przypływ”, Things You Can Tell Just by Looking at Her (tv: „Na pierwszy rzut oka”), „Uprising” (tv: „Powstanie”), „Na tyłach wroga”, „Lot Feniksa”, „Omen”.
AKTORZY
JULIA STILES (Kathryn Thorn) karierę aktorską zaczynała od występów w teatrach Nowego Jorku. Wystąpiła też w serialach telewizyjnych „Szpital dobrej nadziei" i „The Sixties". Debiutowała w filmie „I Love You, I Love You Not" (1996) u boku Jeanne Moreau i Elżbiety Czyżewskiej, następnie zagrała epizod w filmie „Zdrada” Alana J. Paculi. Uznanie przyniosła jej rola w „Wicked” (video: „Niedobra”), za którą otrzymała nagrodę na festiwalu w Karlowych Warach. Ponownie zwróciła uwagę występami w uwspółcześnionych wersjach sztuk Szekspira: „Zakochana złośnica”, „Hamlet”, „O”. Zagrała także w filmach: „Wide Awake” (video, tv: „Dziadek i ja”), „Tam gdzie ty”, „Hollywood atakuje!”, „W rytmie hip-hopu”, „Tożsamość Bourne’a”, „Uśmiech Mony Lizy”, „Męska rzecz”, „Książę i ja”, „Krucjata Bourne’a”, „Edmond”, „Little Trip to Heaven”, „Omen”. LIEV SCHREIBER (Robert Thorn) studiował w Yale School of Drama i w Royal Academy of Dramatic Arts w Londynie. Na ekranie zadebiutował w telewizyjnym filmie „Janek: The Silent Betrayal” (tv: „Spisek”). Wystąpił m.in. w filmach: „Mied Nuts” (video, tv: „Wariackie święta”), „Buffalo Girls” (video, tv: „Dziewczyny z Dzikiego Zachodu”), „Rozmawiając, obmawiając", „Okup”, „Odwieczny wróg”, „Big Night" (video, tv: „Wielkie otwarcie"), „Krzyk” i "Krzyk 2", „Kula", „Półmrok”, „RKO 281” (tv: „Obywatel Welles”), „Jakub kłamca”, „Huragan”, „Hamlet”, „Kate i Leopold”, „Suma wszystkich strachów”, „Spinning Boris” (video, tv: „Projekt Jelcyn”), „Hitler: The Rise of Evil” (tv: „Hitler”), „Kandydat”, „Everything Is Illuminated” (także reżyseria, video: „Wszystko jest iluminacją”), „Omen”, „The Painted Veil”. MIA FARROW (Pani Baylock) córka reżysera Johna Farrowa i aktorki Maureen O’Sullivan zadebiutowała w filmie swego ojca „John Paul Jones” (1959). Popularność przyniósł jej udział w tasiemcowym serialu „Peynton Place”, zaś rozgłos i uznanie – główna rola w filmie „Dziecko Rosemary” Romana Polańskiego. Dyskontując ten sukces wystąpiła w filmach: „Secret Ceremony” (tv: „Tajne ceremonie”), „John i Mary”, „Blind Terror” (tv: „Nie widząc zła”), „Follow Me” (tv: „Detektyw aż nadto prywatny”), „Doktor Popaul”, „Wielki Gatsby”, „Dzień weselny”, „Lawina”, „Death on Nile” (video, tv: „Śmierć na Nilu”). Na planie filmu „A Midsummer Night’s Sex Comedy” (video, tv: „Seks nocy letniej”) spotkała Woody Allena, z którym przez kilkanaście lat tworzyła niezwykle owocny związek uczuciowo-artystyczny, zakończony głośnym skandalem. Z tego okresu pochodzą jej filmy: „Zelig”, „Broadway Danny Rose”, „Purpurowa róża z Kairu”, „Hannah and Her Sisters” (video, tv: „Hanna i jej siostry”), „Radio Days” (video, tv: „Złote czasy radia”), „September” (video, tv: „Wrzesień”), „Another Woman” (video, tv: „Inna kobieta”), „Crimes and Misdemeanors” (video, tv: „Zbrodnie i wykroczenia”), „Alice” (video, tv: „Alicja”), „Shadows and Fog” (video, tv: „Cienie i mgła”), „Husbands & Wives” (video, tv: „Mężowie i żony”). Inne tytuły to: „Wdowy”, „Miami Rhapsody” (video, tv: „Małżeńska rapsodia”), „Angela Mooney” (tv: „Angela Mooney znowu umiera”), „Foregt Me Never” (tv: „Nie zapomnij mnie”), „The Secret Life of Zoey” (tv: „Tajemnice Zoey”), „Omen”. DAVID THEWLIS (Jennings) zwrócił na siebie uwagę widowni i krytyki kreacją w filmie „Nadzy” Mike’a Leigh, za którą został nagrodzony na festiwalu w Cannes, ale już wówczas miał za sobą blisko 20 ról filmowych i telewizyjnych, w tym w innym znanym filmie Mike’a Leigh „Życie jest słodkie”. Następnie zagrał w filmach: „Czarny książę”, „Całkowite zaćmienie”, „Restoration” (tv: „Restauracja”), „Jack and the Giant Peach” (tv: „Jakubek i Brzoskwinia Olbrzymka”), „Ostatni smok”, „Wyspa doktora Moreau”, „Siedem lat w Tybecie”, „Big Lebowski”, „Rzymska opowieść”, „Gangster No 1” (video, tv), „Timeline” (video, tv: „Linia czasu”), „Harry Potter i więzień Azkabanu”, „Królestwo Niebieskie”, „Wszystkie niewidzialne dzieci”, „Nagi instynkt 2”, „Omen”. PETE POSTLETHWAITE (Ojciec Brennan) swój związek z teatrem zaczynał jako instruktor sztuki dramatycznej, by z czasem samemu zawodowo zacząć występować na scenie, a następnie w telewizji i filmie. Jednym z pierwszym filmów, w których zagrał był „Pojedynek” Ridleya Scotta. Wystąpił m.in. w filmach: „The Dressmaker” (video, tv: „Garderobiany”), „Zabić księdza”, zanim w 1988 zwrócił na siebie uwagę kreacją w filmie „Distant Voices, Still Lives” (tv: „Dalekie głosy, spokojne życie”) Terence’a Davisa. Swoją karierę kontynuował po obu stronach Atlantyku, stając z czasem jednym z filarów „nowego kina brytyjskiego” ery postthatcherowskiej. Dalsze tytuły: „Hamlet” Franco Zeffirellego, „Split Second” (video, tv: „W mgnieniu oka”), „Obcy 3”, „Ostatni Mohikanin”, „Kraina wód”, „W imię ojca” (nominacja do Oscara), „Podejrzani”, „Jack and the Giant Peach” (tv: „Jakubek i Brzoskwinia Olbrzymka”), „Ostatni smok”, „Romeo i Julia” Baza Luhrmana, „Orkiestra”, „Serpent’s Kiss” (tv: „Pocałunek węża”), „Zaginiony świat: Jurassic Park”, „Bandyta” Macieja Dejczera, „Amistad”, „Among Giants” (tv: „Wśród gigantów”), „Folwark zwierzęcy”, „Cowboy up” (video, tv: „Ognisty krąg”), „Kroniki portowe”, „Between Strangers” (video: „Pośród obcych”), „Strange Bedfellows” (video, tv: „Podatkowi desperaci”), „Wierny ogrodnik”, „Dark Water – Fatum”, „Aeon Flux”, „Omen”. MICHAEL GAMBON (Bugenhagen) karierę teatralną rozpoczął w 1963 w Dublinie, zyskując w ciągu ponad 40 lat reputację jednego z najlepszych brytyjskich aktorów scenicznych epoki. Występował na najbardziej prestiżowych scenach, w tym, między innymi, w National Theatre pod dyrekcją Lawrence’a Oliviera oraz w Royal Shakespeare Company. Na ekranie zadebiutował w 1965 roku w „Otellu”, partnerując Olivierowi w roli tytułowej i Maggie Smith jako Desdemonie. Ma w dorobku blisko sto ról filmowych i telewizyjnych, m.in. w filmach: „Turtle Diary” (video, tv: „Pamiętnik żółwia”), „Bergerac” (serial tv), „Missing Link” (tv: „Brakujące ogniwo”), „A Dry White Season” (video, tv: „Suchy biały sezon”), „Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek”, „Mobsters” (video, tv: „Gangsterzy”), „Zabaweczki”, „Wersja Browninga”, „A Man of No Importance” (tv: „Nieważny człowiek”), „Bullet to Beijing” (video, tv: „Czerwona zagłada”), „Miłość i śmierć w Wenecji”, „Gracz”, „Taniec ulotnych marzeń”, „Plunkett i Maclean”, „Jeździec bez głowy”, „Informator”, „Opowieść wigilijna”, „Gosford Park”, „Ali G”, „Path to War” (tv: „Droga ku wojnie”), „Bezprawie”, „Sylvia”, „Angels in America” (video, tv: „Anioły w Ameryce”), „The Actors” (tv: „Aktorzy”), „Harry Potter i więzień Azkabanu”, „Being Julia” (video, tv: „Julia”), „Sky Kapitan i świat jutra”, „Layer Cake” (video: „Przekładaniec”), „Podwodne życie ze Stevem Zissou”, „Harry Potter i czara ognia”, „Omen”. SEAMUS DAVEY-FITZPATRICK (Damien) rolą w „Omenie” debiutuje na dużym ekranie. Jest dzieckiem pary aktorów, ma za sobą udział w licznych reklamówkach, po raz pierwszy pojawił się przed kamerą jako miesięczne niemowlę.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.