Wielu z nas pewnie spotkali w życiu takich jak "on". Osoby zaborcze i grające na naszym współczuciu. W ich intencji nie leży bezpośrednio rządzenie nami. Raczej podświadomie stawiają swoją rację ponad rację innych. Do tego już się przyzwyczaili. A co gdy taki ktoś jest jeszcze szanowaną osobą i ma sporą grupkę zwolenników?
Obraz Bunuela jest w gruncie rzeczy dość czytelny, jak przystało na jego dzieła tamtego okresu. A o czym konkretnie jest, odpowiada już sam tytuł. To płynnie naszkicowana sylwetka zazdrośnika, który wykorzystując słabości swojej żony, kreuje toksyczny związek. Jak przystało na film tego twórcy, bohater jest poważanym katolikiem. Jego wysoka pozycja społeczna pozwala mu na forum sąsiedzkim obarczać winą za problemy małżeńskie kobietę. I tak wszyscy zaufają jemu.
Reżyser nie omieszkał pobawić się przynależnością gatunkową filmu. Powolny obłęd w jaki popada bohater jest przystrojony muzyką właściwą thrillerowi. Dostaniemy na dokładkę parę mrożących krew w żyłach scen. Czarny humor jest na ekranie obecny praktycznie bez przerwy. A jakby tego było mało jest jeszcze szczypta surrealizmu. Najwyraźniej objawia się na końcu filmu, gdzie będziemy mieli okazję zobaczyć bunuelowską wersję Harlem shake'u w kościele. Serio.
Warto.