Bunuel wykazał się wielką przenikliwością natury ludzkiej. Te jego krytyczne spojrzenie z pewnością wynikało z troski i ubolewania nad duchowym upadkiem człowieka. Warto zauważyć, że reżyser wcale nie krytykuje tutaj chrześcijaństwa, samej jego idei. Czyniąc bohatera katolikiem, pokazuje tak naprawdę, że jest on tylko jego zrutynizowaną wersją. Fransisco poza tym, że ma krzyże i obrazy w pokoju oraz że uczęszcza do kościoła nie ujawnia potrzeby Boga w swoim życiu. Jest odbierany jako niemalże ideał, ale tak naprawdę okazuje się być egocentrycznym Hitlerem w życiu, w małżeństwie. Poza tym Fransisco to idealny przykład człowieka o zaburzonej osobowości wymagającej psychiatrycznego leczenia. Wszystko co zostało stłumione pod przykrywką konwenansów wybuchło w tym człowieku prowadząc do autodestrukcji a przy tym destrukcji otaczających go ludzi. Bunuel kapitalnie poprowadził narrację w tym filmie, napięcie jak w Hitchcocku a analiza psychologiczna jak u Bergmana. Geniusz reżysera wg mnie ujawniają jednak te najmniejsze scenki, kiedy rozchwianie bohatera jest zilustrowane tak bardzo niebanalnie. Fransisco wchodzi po schodach jak jakiś lunatyk po czym siada, wyrywa drewnianą belkę i zaczyna łomotać nią w poręcze. To trzeba zobaczyć!