To bardzo mądry film. I w swej mądrości uniwersalny. Zrozumie go bowiem, każdy. Jego wyjątkowość polega jednak na tym, iż reżyser ubrał w słowa nasze myśli, których nigdy nie wypowiadamy. Rzadko mówimy drugiej osobie jak bardzo ją kochamy, nie potrafimy też przekazać światu ogromu naszych cierpień gdy ją stracimy, bo wolimy zgrywać twardych. A nie wszyscy jesteśmy twardzielami. Wszyscy zaś czasami cierpimy. "Ona" to obraz ludzkiej wrażliwości uchwycony na taśmie filmowej.

Jestem zachwycony głównie pierwszą częścią filmu, bo porusza kwestie dotyczące każdego, a szata sf służy jedynie za ułatwienie narracyjne.To dzieło jest tak cudownie literackie, iż mogłoby być audycją radiową. Wszystko to zasługa dialogów oraz aktorów, wśród których najlepsza jest Scarlett Johansson, a gra jedynie głosem. To niezwykłe.

Niestety gdy Spike Jonze bawi się w socjologa jest już gorzej. Wizja skomputeryzowanego świata przyszłości, rozważania nad technologią i pytania o to "czy gdyby maszyny miały rozum, byłyby równe ludziom?" przewinęły się przez kino już milion razy. Reżyser przyjmując taką konwencję musiał je niestety zadać. A szkoda, bo wolałem gdy cała otoczka towarzysząca historii była tylko tłem. Sposób w jaki porusza ona problemy wspólnego życia dwojga ludzi, jest ważniejsza niż wiwisekcja człowieka XXI wieku. Przynajmniej dla mnie.

Do wad "Jej" zaliczę jeszcze epizod Olivii Wilde. Na szczęście pojawia się ona na ekranie zaledwie 2 razy.

Cała reszta składa się na dobry film, który na pewno wiele osób odbierze osobiście. Tak, jak zresztą autor niniejszej notki.