Najbardziej znane dzieło Żuławskiego, w którym Isabelle Adjani zagrala swoją życiową rolę. Skończylo się to dla niej sporą ilością nagród (w tym w Cannes) oraz kilkumiesięcznym leczeniem u psychiatry.
Film niezwykły i jak na Żuławskiego przystało - silnie oddziaływujący na widza. Spore brawa należą się aktorom, grającym jak to zwykle u niego wręcz ekstremalnie ekspresjonistycznie. Widz wierzy w szaleństwo Anny, tak jak i Sam Neil niejednokrotnie pokazuje, że jego postać jest równie szalona z zazdrości. Fabułe interpretować można róznie, wszystko zaś związane jest z miłością bohaterów. Anna cierpiąc samotnie wpada w łapy demona i zmienia się, jej psychika wichruje, jedynie demon obdarza ją potrzebną jej miłością i ciepłem. Mark z zazdrości dostaje istnego szału, zrobi też wszystko, aby odzyskać ukochaną. Tragiczny finał tej histori jest więc - jako konsekwencja tego co tu napisalem - równie tragiczny co piękny. Ale i tak chyba najlepszą sceną - taką, która z pamięci ciężko wymazać - jest scena w przejściu podziemnym, gdy przez chyba z 10 minut obserwujemy tazającą się i jęczącą, nie panującą już nad sobą Adjani. Co ciekawe, Żulawski skontrastował tu napięcie i grozę z przedziwnym spokojem, jego nieco chaotyczny styl idealnie tu pasował, w tym typowe dla niego trzęsące się i krążące wokół postaci kamery i klimatyczna muzyka.