Czym jest ten film? Opowieścią o miłości, o miłości chorej i wulgarnej, o wierze, o jej braku i ludzkich wnętrzach, o tym do czego mogą posunąć się by osiągnąć swoje drogie przyjemności, zarówno opętana żona jak i chory z zazdrości mąż. Ucieka jednolitemu zaszufladkowaniu, teoretycznie jest horrorem, ale praktycznie metafizyczna jazda bez trzymanki. Co jest tu piekne? Jego wielowarstwowa interpretacja. Kontrastujące ze sobą obrazy, zimna sceneria połączona z okultystycznymi wizjami. I jeszcze jedno: największym atutem tego filmu jest aktorstwo. Issabele Adjani i Sam Neil zagrali swoje role życia, a zarazem uczynili się chyba najlepszym damsko-męskim duetem w dziejach kina. Nikt nigdy nie zagrał tak sugestywnie i ekspresyjnie, nawet Nicholson i Dunaway w "Chinatown" nie byli lepsi. A Adjani okupiła filmowe opetanie długotrwałym leczeniem u psychiatry.... I jak tu się dziwić, że zagrała tak pieknie?