Żuławski wciąga widza w dość enigmatyczną i zarazem intrygującą historie, którą można interpretować na wiele sposobów. Przedstawia po części pierwotne ludzkie instynkty, których działanie może prowadzić do dobra, bądź do zła. Reżyser odpowiednio balansuje charakterystyczną dla niego „nad ekspresją”. Niestety ciąg przyczynowo skutkowy gdzieś pod koniec, kompletnie znika, a film pogrąża się w chaosie fabularnym. Moim zdaniem twór ten można potraktować jak jedną wielką metaforę życiowych pokus i zaspokajania własnych potrzeb.