W 1913 roku doktor Brenner przybywa do zakładu psychiatrycznego dla kobiet, gdzie pacjentki wciąż są poddawane leczeniu według metod obowiązujących jeszcze w średniowieczu. W odróżnieniu od lekarzy starszej daty Brenner interesuje się ludzkim aspektem szaleństwa swoich pacjentek. Najbardziej interesuje go piękna i zagubiona Gizela, która w swoich schizofreniczno-maniakalnych zapiskach daje wyraz temu, co sam Brenner próbował wielokrotnie wyrazić. Demony nękające lekarza pokonują go raz po raz, prowadząc go coraz głębiej w rozwiązłość i uzależnienie od opium.