Film bardzo mi się spodobał. Obejrzałem go przypadkiem, gdyż wcześniej byłem w domu tego dnia i leciał w TV. W telewizji nie było nic co lubię zwykle oglądać.
Co ciekawe w podobnym czasie był inny film "Dziewczynka "z 2009. Zdziwiłem się czytając oba opisy gdyż zaczynały się podobnie. W obu przypadkach dzieci zostają pozostawione przez rodziców z tym że w przypadku filmu "Dziewczynka" rodzice zostawiają ją by wyjechać bodajże do Afryki by pomagać innym dzieciom. Natomiast w przypadku filmu "Osamotniona" rodzice wyjeżdżają do Francji w poszukiwaniu pracy. Zacząłem oglądać ten pierwszy film licząc na to że zostanie w nim poruszony temat porzucania własnych dzieci by wyjeżdżać za granicę i pomagać obcym a zapominać o tym co ma się w domu. Jednak zawiodłem się troszkę, ale to chyba wina tego że kino szwedzkie jest dla mnie zbyt ciężkie.
Przełączyłem na inny kanał i akurat zaczynał się film "Osamotniona" Z początku byłem sceptycznie nastawiony gdyż spodziewałem się powtórki. Oczywiście w tym przypadku tematyka była inna, gdyż wyjazd w poszukiwaniu pracy i przyszłości to naturalny proces życia. Nie dla każdego kończy się on szczęśliwie, ale niektórym uda się znaleźć "swój nowy wymarzony dom" dlatego ja w tym przypadku rodziców nie oceniam.
Wracając do samego filmu to już po kilku minutach nie mogłem się od niego oderwać. Czułem jakbym czytał jakąś cudowną książkę z dzieciństwa gdzie "ktoś wyjeżdża na wakacje do dziadków" i przeżywa jakieś przygody, poznaje lokalne zwyczaje i często co jest najlepsze wtapia się w świat babci i dziadka nawet jeśli są to te gorsze momenty. Tak rodzą się najlepsze wspomnienia z dzieciństwa. Od razu mówię, że nie każdy może tak postrzegać ten film gdyż jest on tak zrobiony jak obraz 3D. Patrząc z innej strony można ujrzeć zupełnie co innego. Dowodem na to jak wiadomo jest końcówka filmu gdzie bajkowy świat nagle pęka.

Uwaga minimalny spoiler poniżej:

Jedną z scen, które mi się podobały była chwila gdy Lucia zsiadała z bodajże promu i na chwileczkę się zatrzymała. To było takie ukazanie prawdziwej kobiety, która lubi wszystko rozpamiętywać i gdy poczuła że ma za chwilę zsiąść na ląd wróciły zapewne te miłe wspomnienia. No i ten koleś który jej przerwał był takim wg mnie symbolem zmian -nazwałbym go typowym turystą ale nie wiemy kim on był. Ja zakładam że to turysta, dla którego liczy się tylko pośpiech i robienie sobie np selfie a nie prawdziwe piękno tego miejsca. To wszystko skwitowała bardzo fajnym uśmiechem.

Oczywiście nie ukrywam, że gdyby nie wyjechała tylko została to mogła by "znienawidzić tego miejsca" bo w wieku dorastania wiele osób chciało by uciec w poszukiwaniu czegoś czego sami nie potrafią określić. Przy okazji wyjeżdżając można szybciej zapomnieć o przeszłości.

Polecam tym, którzy lubią filmy o dziecięcych przeżyciach. Nawiasem mówiąc film jest określany jako dramat a bardziej pasowało by dramat psychologiczny.