Zgadzam się z tobą całkowicie. Ten film do mnie nie trafił, być może też nie znalazłem tej niesamowitej głębi lub jest to kino mnie przerastające.
Nudne dialogi, dziwna koncepcja zachowania głównych bohaterów i średnie zakończenie.

Jak się zbliżyć do siebie po wojnie. Pamiętaj, że ci ludzie przeżyli czas śmierci najbliższych, gwałtów, obozów. Zezwierzęcenia i zaprzeczenia wszelkim wartościom ludzkim.
Ważne jest niebo. To stan ducha bohaterów. Kiedy się spotykają jeden odrzutowiec leci w jedną stronę, drugi w drugą – więc nie będzie łatwo, kiedy się zbliżyli pokazany klucz ptaków - interpretować sobie można różnie, ale takie rzeczy trzeba wyłapywać przy ocenie filmu. Akcja, o ile nie jest to za mocne słowo, toczy się na opustoszałej plaży. W tych ludziach emocjonalnie nic nie ma – i są jak dzieci. Ostatnia scena ogrom bólu: jak przekrzyczeć ryk fal i migi. Itd., itp.

Kwestia gustu po prostu, do mnie tak koncepcja w ogóle nie trafia.

No cóż, napiszę tylko że żal mi Ciebie ale będzie to bez cienia ironii i szczerze bo szczera jest Twoja wypowiedź...Zgadzam się tylko z ostatnim stwierdzeniem, że filmu faktycznie nie zrozumiałeś. Gdybyś zrozumiał na pewno zachwyciłbyś się tym filmem, dlatego że film jest bliski doskonałości. Sęk w tym, że aby ten film zrozumieć trzeba mieć do niego klucz. Kluczem jest tutaj prostota formy i głębia wyrazu. Takie połączenie zdaniem niektórych, to ideał sztuki. Aby to odczuć powinieneś wpierw spróbować wczuć się w sonatę księżycową (ale tylko 1-szą powolną część Adagio sostenuto) albo lepiej nokturnów Chopina. Jeśli dostrzeżesz doskonałość tych arcydzieł, z takim umysłem zasiądź jeszcze raz do tego filmu. Jeśli odłożysz na bok uprzedzenia lub etykiety i poddasz się magicznemu klimatowi tego filmu to poczujesz, że jesteś duchem na tej plaży, który towarzyszy cały czas bohaterom; zobaczysz to co oni widzą i przeżyjesz ich rozterki jakby były twoimi...Powodzenia! Jeśli to się uda to wtedy ogarnia nas po udanym seansie mnóstwo refleksji, po prostu nie sposób o nim zapomnieć; to tak jakbyś przeżył niezwykłą przygodę, do której przyjemnie powraca się myślami nie ze względu na fabułę ale klimat i głębię...

Każdy odczuwa inaczej. W tym przypadku to tak jakby doszukiwać się jakieś wysublimowanej interpretacji obrazów Kandinsky'ego. Interpretacja takich dzieł jest w nas i mamy do niej dostęp w zależności od poziomu naszej wrażliwości. Samo dzieło nie musi niczego "nieść". Film jest średni, warstwa literacka jest, w moim odczuciu, poniżej możliwości Konwickiego... generalnie patrząc na inne jego filmy (do których pisał scenariusze lub reżyserował) czy książki, całość jest poniżej jego poziomu, taka rozgrzewka. Jeśli ocenimy ten film na 10/10, to jak ocenić Salto? Autor wątku jednocześnie ma rację i jej nie ma.

Zgoda, że każdy ocenia inaczej ale nie w tym rzecz: to była odp. dla kogoś, kto nie wiedział jak ugryźć ten film...Co do mojej oceny to inne filmy Konwickiego widziałem i cenię je wysoko (Salto na 9/10). W "Ostatnim..." drobne niedoskonałości (które być może wynikały ze starej kopii) mi nie przeszkadzały bo całość jest wspaniała. Nie widzę problemu aby innym jego filmom wystawić równie wysoką ocenę jeśli ktoś chce bo to o czym piszemy to niuanse jeśli zgodzimy się, że Konwicki to wartościowy twórca. Nie sądzę aby ten film poziomem odstawał od innych jego dzieł; jest po prostu inny - tu działa siła prostoty formy i oszczędności środków przy jednoczesnej głębi przekazu i w tym jego moc !

W takim razie skiczoruj mój temat przemyśleń dotyczących tego filmu itp. w dziale dyskusji!

Blazej, kiedyś zirytował mnie jeden film, wkurzył wręcz. Po dziesięciu latach oceniłam go na 9 - za co? Bo wciąż mnie męczył. Obejrzałam go znów i zrozumiałam czemu mnie wówczas tak wnerwiał. Mierne filmy tak nie podnoszą ciśnienia. Więc odczekaj trochę i pomyśl jeszcze raz czy "Ostatni dzień lata" Cię rozdrażnił czy rozczarował.

bardziej rozdrażnił, chociaż to było 2, 5 roku temu :P pamiętam że nie miałem nie wiadomo jakich oczekiwań wiec nie rozczarował, ale bohaterowie i tempo mi nie podeszło z tego co pamiętam :D ale oczywiście są filmy które rozumiem po czasie, jednak do tego nie podejdę drugi raz wić się nie przekonam :D

dawno temu (z 20 lat temu), oglądałam go trochę na zimno, bohaterowie mnie denerwowali, męczyli
potem wiele powtórek i zaczęłam rozumieć
dzisiaj obejrzałam po raz kolejny, oniemiała
może pewne rzeczy muszą w człowieku umrzeć, żeby poczuć prawdę tej historii, szczerość wszystkich gestów wykonanych i zaniechanych, wypowiedzianych słów i niewypowiedzianych, ukrytych między słowami albo zduszonych