Było wiele zachwytów (i równie wiele anegdot) nad genialną prostotą tego filmu, nad tym jak forma tworzy jego treść. Dlatego wolę skupić się na tym, co „Ostatni dzień lata” w sobie niesie, niż dorzucać wątły głos do wielu fachowych analiz technicznej strony tego wręcz koleżeńskiego przedsięwzięcia.
Film jest w zasadzie rozbudowaną etiudą na temat „Dwoje ludzi na plaży”. Poszczególne sceny łączone są poetyckim spoiwem powolnych ujęć, jednostajnego szumu fal i nadmorskiego wiatru... Czuje się promienie słońca, ale i chłód nadchodzącej jesieni. Czuje się również upływ czasu, samotność oraz wielką pustkę. Jakby dwoje bohaterów było ostatnimi ludźmi na ziemi, albo lepiej: jedynymi mieszkańcami planety, złożonej z bezkresnego morza i nieskończonych wydm... W tej sytuacji ich relacja opiera się na przekornej grze, fascynacji, a przede wszystkim lęku. Jak się otworzyć, by nie zostać zranionym? Czy jest możliwa akceptacja i zrozumienie ze strony drugiej osoby? Czy słowa pomagają w komunikacji, czy tylko ją komplikują? Ile szans trzeba zmarnować, by uchwycić choć jedną?...
Takie, a może zupełnie inne pytania zdają się stawiać twórcy i bohaterowie filmu. Nawet w tym poetyckim, wyabstrahowanym świecie nie ma na nie odpowiedzi. Jest za to wiele miejsca na refleksje oraz niepowtarzalny nastrój upływającej chwili, nadchodzącego końca, nieuchronnego pożegnania...
Koniec lata – czy kogoś to nie porusza? Po co więcej słów...

Może są tacy, których denerwują nazbyt literackie dialogi, czy koszmarne postsynchromy. Wg mnie nawet niedociągnięcia tworzą niepowtarzalną magię tego filmu.
Polecam to niezamierzone arcydzieło koneserom artystycznego, nastrojowego kina.