"Ostatni dzień lata" odczytałem jako film o straconej wraz z wiekiem dziecinnej niewinności. Wojna wywiera piętno niepokojące. Nie dość, że ludzie nie zdolni są do miłości, to jeszcze stracili całkowicie dziecięcą radość życia, która oddala się od nich jak błękit przykrywany przez chmury.
Rozpaczliwe wołanie "Hop,hop!" jest już całkowicie beznadziejne, jest to wołanie za utraconą dawno młodością, wołanie, które chowa w sobie wielu z nas, a gdy zmuszeni jesteśmy do krzyku jest już najzwyczajniej za późno.
Wszystko odeszło, przeminęło. Jesteśmy rozbitkami a świat to piękny lecz często objawiający swoje złe cechy zakątek. Staramy się uciec, wyalienować, ale zawsze jesteśmy pokonani poprzez swoją pokorność wobec losu.