Aż trudno uwierzyć, że Leopold Kozłowski - bohater dokumentu Janusza Majewskiego - wkrótce skończy 100 lat. Z filmu, będącego hołdem dla artysty, któremu zawdzięczamy choćby muzykę do "Austerii" Jerzego Kawalerowicza czy opracowanie polskich realizacji "Skrzypka na dachu", wyłania się portret człowieka pełnego wigoru, o świetnej pamięci i ostrym umyśle. Kozłowski opowiada przepytującemu go Jackowi Cyganowi, a tym samym widzom, o swojej przeszłości. Wspomina młodość we Lwowie, powojenne sukcesy oraz horror Zagłady, z której cudem uratowała go muzyka. Historiom tym towarzyszą napisane przez Kozłowskiego unikatowe klezmerskie kompozycje, które ożywają na scenie dzięki krakowskim aktorom wykonującym je podczas poświęconego muzykowi benefisu. To one bowiem najpełniej potrafią opisać klimat utraconego żydowskiego świata, grozę wojny oraz słodko-gorzką krainę pamięci.

Leopold Kozłowski-Kleinmann, bohater filmu to kompozytor, pianista, dyrygent, ostatni - jak głosi tytuł - urodzony przed wojną klezmer, czyli tradycyjny żydowski muzykant z Galicji. Kozłowski pochodzi z rodziny Brandweinów, co istotne, bo umiejętności klezmerskie przekazywano z pokolenia na pokolenie, a nie w szkole. Jak sam mówi, klezmer nie gra, tylko modli się przez muzykę. Niemniej jest absolwentem konserwatorium we Lwowie i szkoły muzycznej w Krakowie. Był kierownikiem muzycznym Teatru Żydowskiego w Warszawie i zespołu muzycznego Roma. Unikatowy zapis benefisu Leopolda Kozłowskiego z 2 lipca 2017 roku w synagodze Tempel w Krakowie i rozmowy z artystą przeprowadzonej przez Jacka Cygana, autora tekstów popularnych piosenek. Wydarzenie udokumentował Janusz Majewski, reżyser, piewca minionych epok. W filmie "Ostatni klezmer" Majewski dał wyraz swoim dwóm zamiłowaniom: do muzyki, nie tylko jazzowej, oraz odchodzącego w zapomnienie świata Żydów, jak wcześniej w filmie dokumentalnym "Róża" (1962), impresji o zdewastowanych cmentarzach żydowskich.