humoru nie ma, bo co? bo ty tak mówisz?

młody beksiński może i jest przerysowany w pierwszej połowie filmu i generalnie film przedstawia rodzinę trochę jak wairatów. ale to film fabularny, a nie dokumentalny.

jednak co do tego humoru się nie zgodzę. ewidentnie matuszyński nakręcił kilka takich scen, żebyśmy mogli się uśmiechnąć, nawet przez łzy. to nie miał być "plac zbawiciela".

To, ze jakas scena w zamysle miala byc smieszna, nie znaczy ze smieszna byla. Naprawde dziwie sie osobom ktore sie ubawily na tym filmie. Jak dla mnie historia byla ponura i groteskowe sytuacje w zaden sposob nie wyciagaly mnie z takiego transu oszolomienia i zdezorientowania w jakim bylem podczas seansu. Nie znalem wczesniej historii panstwa Beksinskich i w momencie w ktorym staram sie doszukac sensu w dosc chaotycznie sklejonych scenach, pewne wstawki humorystyczne ze smierci czy ze starosci, po prostu do mnie nie trafialy. Bez komentarza pozostawie smiech na sali w momencie, gdy na ekranie padaly hasla: "gowno" itp.

Czy możesz zdefiniować pojęcie "rodzina wyprzedzająca epokę"? :D Bo brzmi ultraciekawie.

"Tani, łatwy przekaz o rodzinie świrów"? To chyba inny film oglądałyśmy i szalenie się teraz cieszę, że moje spojrzenie nie wypaczone rzekomym oczytaniem nie wpłynęło na mój odbiór filmu. Teraz każdy kto przeczytał jakąś książkę czy artykuł uważa się za znawcę rodziny Beksińskich uprawnionego do krytyki czegoś, czego najwyraźniej nie rozumie. Film jest głęboki, do granic nie śmieszny, powiedziałabym, że jego klimat jest bardzo, bardzo ciężki i poważny. W żadnym wypadku nie odebrałam rodziny Beksińskich jako "świrów" i jestem przekonana, że w żadnym wypadku twórcy nie mieli takiego zamysłu.. Moim komentarzem po seansie były słowa, że ten film tylko potwierdza, że najczęściej za geniuszem stoi również niedostosowanie do zastanej rzeczywistości. To o czym piszesz jest w nim zawarte - że ta rodzina niejako wyprzedzała inne, bo była kompletnie inna. Nie da się ukryć, że Tomasz i Zdzisław oboje nie byli "normalni" w klasycznym ujęciu tego słowa - tacy jak inni. Byli jedyni w swoim rodzaju. Teoretycznie każdy jest, ale oni mieli w sobie tą szczególną iskrę geniuszu - i to też jest świetnie pokazane w filmie. Ale oprócz tego byli TYLKO ludźmi, nie bogami których teraz trzeba bronić, mieli też swoje dzikie fantazje (Zdzisław) i swoje depresje i zmanierowanie (Tomasz). Ten obraz w moim - widza przekonaniu - nijak nie umniejsza ich osiągnięć, ale pokazuje właśnie to, jak ciężką przeprawą jest dla człowieka z tak ogromną nadwrażliwością samo życie. Sceny są rozpisane pieczołowicie, czasem wręcz ciągną się w nieskończoność dając niesamowity ciężar widzowi - myślę, że po to, aby spróbował zrozumieć jakim ciężarem to życie bywało dla Tomasza. Tu jest bardzo dobrze pokazane "pomiędzy" bo film nie jest ani o malarstwie, ani o muzyce, stanowią one tylko "tło". Film jest o relacjach i one tam są, niekiedy ukazane jako ich brak. Nie demonizowałabym tak dobrego filmu.

Gratuluję bardzo dojrzałej i trafnej oceny. Jestem zachwycony.

Podpisuję się pod Twoim komentarzem. Słaby film promowany na siłę

Zgadzam się w 100% Sposób w jaki został pokazany Tomek to nieporozumienie. Przeczytajcie sobie książkę Weiss-a, oglądnijcie choćby nawet wywiad z Tomkiem to się przekonacie, że ten film jest g**no wart.