Mamy podzielony ekran, na dole widzimy Beth, która za kierownicą dzwoni po ludziach z pytaniem gdzie są jej synowie. Na górze jest Scott, który jest alkoholikiem, siedzi w barze i pije sam. Na zapas kupuje sobie butelkę alkoholu i nie chce reszty od barmana. Kobieta niechcący włącza alarm w lokalnym colleage'u w którym pracuje jako woźna. Wciąż dzwoni po znajomych u których może być jej podczas, gdy mężczyzna samotnie kroczy ulicami do domu. Kiedy już dociera do domu, nalewa sobie w wyżej wymienionej butelki napój wysokoprocentowy.

Beth szuka kogoś, kto mógłby ją dziś zastąpić w pracy. Podczas wykonywania obowiązków pan z góry ekranu dzwoni do jakiejś Emily, lecz odpowiada mu tylko sekretarka. Po wizycie na balkonie dzwoni ponownie... do miejsca w którym pracuje druga z bohaterów. Scott myśli, że zadzwonił na telefon zaufania dla samobójców. Kobieta myśli, ze to jakiś interesant do colleage'u. Rozmowa wygląda trochę komicznie i kiedy zatroskana matka mówi, że musi odblokować linię, bo czeka na wieści o synu dzwoniącego to interesuję. Szybko znajdą wspólny ''wyżalający'' język.

Kto mnie zna ten wie, że za bardzo nie przepadam za filmami, gdzie jest dwóch aktorów i są całe przegadane. Ten film w moim przypadku przełamał stereotyp i oglądałam go z przyjemnością. Jest to bardzo mocny i dobry dramat, który można opisać jako okruchy życia. Mamy samotną matkę z dwoma etatami i szkołą oraz samotnego alkoholika, którego rodzina nie chce znać i właśnie jest rocznica śmierci jego syna Dylana. Oboje nie mają łatwo, lecz to kobieta jest tą walczącą o lepsze jutro podczas, gdy Scott dawno już się poddał. Kiedy pada pytanie, na które nie chce odpowiedzieć zmienia temat na drinki alkoholowe. Stracił syna, lecz ma jeszcze siedemnastoletnią córkę Emily, która nie chce go znać i zmieniła nazwisko na panieńskie matki by nie mieć z nim nic wspólnego.

Poza alkoholizmem, żona Amanda ma mu za złe, że musiała sama podjąć decyzję o odłączeniu syna od aparatury. Gra aktorska w tym filmie jest mistrzowska, szczególnie Sarah Booth grająca Beth spisała się na medal. Z kobiety próbującej spławić telefonującego z każdą minutą filmu coraz bardziej angażuje się w rozmowę. Tragizm sytuacji jaka jest w filmie świetnie podkreśla smutna muzyka instrumentów smyczkowych, która potem wzmacnia napięcie. Sądziłam, ze produkcja będzie podobna do ''Dobranoc, mamusiu'' (1986) i trochę w tym racji, ale chodzi głównie o temat, bo struktura lepsza i ''Ostatnia rozmowa'' wygrywa zdecydowanie. Moja ocena to 9/10.