Sara mówi, że anoreksja zabrała jej osiem lat życia, i zdaje sobie sprawę, że to już ostatni moment, kiedy może coś naprawdę zmienić. Taką szansą jest dla niej pobyt w zamkniętym ośrodku dla dziewcząt i kobiet z zaburzeniami odżywiania. Podczas gruntownej psychoterapii bohaterka próbuje przepracować swoje problemy i poprawić relacje z bliskimi. A przede wszystkim nabrać sił, aby żyć dalej i realizować swoje marzenia związane z prywatnym życiem. Film jest intymnym zapisem tego procesu.

Sara ma 26 lat i od ośmiu lat cierpi na anoreksję. Obecnie waży 36 kilogramów, ale jest to jej najwyższa waga od bardzo dawna. Mieszka w mieście Sztum, z mamą i młodszym bratem. Jej rodzice rozwiedli się, gdy miała trzy lata. Jak sama mówi - nie pamięta własnego dzieciństwa, ale pamięta dzieciństwo swojego brata, któremu zawsze zazdrościła opieki, jaką był otoczony. Jej choroba dała jej "prawo" do bycia słabą i mówi, że jej się to podoba, bo ktoś musiał się nią opiekować. Paradoksalnie, życie Sary od zawsze kręciło się wokół jedzenia. Jej czas rozciąga się między jednym posiłkiem a drugim. Jej najlepszym przyjacielem jest waga kuchenna, a najgorszym wrogiem waga, ale ta w łazience. Obsesyjne liczenie kalorii i ważenie każdego zjedzonego produktu było nieodłączną częścią życia Sary. Po wielu latach, ze względu na chęć założenia rodziny, zdecydowała się na rozpoczęcie leczenia w zamkniętym ośrodku terapeutycznym i rozpoczęła walkę o siebie i o własne zdrowie.