Interesuję się gimnastyką od paru ładnych lat, choć sama nigdy jej nie uprawiałam. Zależało mi, żeby zobaczyć ten film. Chciałam wiedzieć, jak to wygląda od drugiej strony. Nierzadko zapominam, że za pięknymi strojami czy wymyślnymi układami kryje się ciężka praca. Tyle dziewcząt ćwiczy całymi latami, a na IO miejsc medalowych jest tylko trzy (notabene mogliby dorzucić medale za konkurencje z poszczególnymi przyrządami, ale to osobny temat).

Reżyserka skupiła się na Margaricie: wrażliwej, delikatnej, serdecznej, która w niczym nie przypomina bojowych i twardych zawodniczek. Podobało mi się, że reżyserka skupiła się na jej emocjach i przeżyciach. Widzimy Margaritę w intymnych i trudnych sytuacjach, widzimy wrażliwą i doświadczoną przez los kobietę, choć głównie znamy ją jako gwiazdę sportu i celebrytkę należącą do elity swojego kraju. Marta Prus sama podkreśliła w wywiadach, że zależało jej na autentyczności, że nie interesował ją blichtr wokół Rity i jej sukcesy. Chciała pokazać prawdę. Zadaje pytanie, czy warto było się tak poświęcać dla złotego medalu, czy faktycznie wygrana wynagrodziła lata wyrzeczeń, upokorzenia, rozłąkę z rodziną i ukochanym...

Film powstawał kilka lat, a trwa raptem godzinę z hakiem. Po seansie czuje się niedosyt. Żałowałam zwłaszcza, że nie uwzględniono innych Rosjanek: Kudryavtsevej, która zawsze była pierwsza i z powodu rażącego błędu zajęła drugie miejscena igrzyskach czy też Soldatovej, która w 2016 roku osiągnęła szczytową formę, a nie miała szansy wystąpić i biorąc pod uwagę aktualne rankingi, nie pojedzie do Tokio.

"Over the Limit" uzmysławia nam, że sport to przede wszystkim przegrywanie. Ricie akurat się udało. Zapisala się na kartach historii sportu. A ile dziewcząt, nie mniej pracowitych od niej, nie uzyskało upragnionych medali?

Polecam każdemu.Przydaje się oczywiście znać cały kontekst (znać się troszkę na gimnastyce), ale mimo to warto.