„Pętla” uchodzi powszechnie za znakomite studium psychiki alkoholika. Moim zdaniem ten w pełni dojrzały fabularny debiut Hasa ma znaczenie o wiele szersze. Społeczny kontekst, wywiedziony z opowiadania Marka Hłaski, staje się tylko pretekstem do zanurzenia w niszczejący świat głównego bohatera. Zagłada zdaje się być zapisana w jego świadomości, a alkohol ma raczej charakter symbolu, czy rekwizytu tego stanu rzeczy. Kubę niszczy narastająca z godziny na godzinę niemożność życia. Czym spowodowana?...
Jak w filmach ekspresjonistycznych, na świat patrzymy oczyma bohatera. Straszliwy, naznaczony śmiercią i rozkładem pejzaż wewnętrzny Kuby dokonuje erupcji na ekran. Jego wyprawa w głąb rozpadającego się, wyludnionego miasta, przypomina wędrówkę po przedsionku piekła. Towarzyszymy mu przez całą dobę, podczas której pętla zaciska się coraz mocniej.
Trudno byłoby osiągnąć taki poziom sugestii, bez znakomitej, pokrewnej filmom noir, kreacji Gustawa Holoubka. Swojego bohatera naszkicował nie dopowiadając do końca wielu kwestii. Gdy kilkakrotnie możemy zajrzeć mu w oczy, widzimy przerażenie, odrazę, zacięcie, żal... Od tej pory Holoubek stał się ulubionym aktorem Hasa i wystąpił prawie we wszystkich jego filmach (najczęściej jednak w drugim planie).
„Pętla” jest dziełem niezwykle przejmującym, a jednocześnie dosyć kameralnym. Zapowiada właściwie całą późniejszą twórczość Hasa – kreacyjną, posługującą się poetyką rupieci i rozpadu oraz cieniem melancholii i ironii.
Gorąco polecam!