Byłem na pierwszej części rok temu i razem z widownią (to nic, że średnia wieku wynosiła 7+) śledziłem przygody peruwiańskiego misia, miłośnika marmolady pomarańczowej.

Dziś ponownie się nie zawiodłem - druga część to nie tylko odcinanie kuponu i jechanie na komputerowym misiaczku (choć trzeba przyznać - jego spojrzenie, czy uroniona łezka skruszy nawet stwardniałe dorosłe serce), ale też całkiem nowa formuła opowieści.

Ubiegłoroczny "obcy przybysz" zaskarbił sobie już sympatię sąsiadów i nie musi przekonywać ich do siebie. Powiem więcej - okolica wprost nie wyobraża sobie teraz codzienności bez jego pomocy, na każdym kroku mieszkańcy dzielnicy doświadczają dobroci małego niedźwiadka.

Niestety Paddington zostaje fałszywie oskarżony o kradzież zabytkowej książki i musi oczyścić swoje dobre imię, w czym pomogą mu napotkani ludzie, po raz kolejny udowadniając, że dobro jest fajne i warto być dobrym misiem/człowiekiem.

Przez cały seans czułem się jak dziecko, które ktoś w magiczny sposób przeniósł do krainy dzieciństwa: papierowa rozkładana książka, baśniowy lunapark czy zabytkowy pociąg cyrkowy z lokomotywą - wszystkie sprawiają, że patrzysz i chłoniesz esencję dziecięcości (ktoś może nazwie ją lukrem, kiczem, ale tak właśnie odczuwają dzieci). Perypetie Paddingtona ukazane są zręcznie, bez zbędnych dłużyzn i wszystko trzyma się przysłowiowej "kupy".

O misiu już była mowa - jest on klasą samą w sobie, komputerowym cudem animacji 3D, ale o sile filmu stanowi też doborowa obsada aktorska - mój absolutny nr 1 to Hugh Grant w roli przebrzmiałej gwiazdy teatralnej, zniewieściałego egocentrycznego lalusia, którego niecne plany pokrzyżuje Paddington. Do tego oczywiście jak najbardziej pasuje cała rodzinka Brownów (może tylko dzieciaki dostały tym razem mniejsze zadanie do zagrania).

Jeśli chodzi o dowcipy, to ich głównym motorem jest oczywiście miś i jego zabawne sposoby radzenia sobie z ludzkim światem (arcyśmieszna scena u fryzjera i z myciem okien). Jednakże sytuacyjny humor i żarciki słowne również są w większości autentycznie zabawne. A już cała sekwencja pobytu Paddingtona w więzieniu (zwłaszcza scena w pralni, robienia marmolady i metamorfoza stołówki) - brylancik!!! Tutaj też pojawia się mój nr 2, czyli bandzior Golonka. Ten twardy jak wałek do ciasta, surowy jak zakalec i ostry jak kuchenny tasak zbir, który gotuje w więziennej kuchni, w kluczowym momencie pokaże, że jednak ma również wielkie serce.

Jeśli szukacie ciepłego, pogodnego i dobrego filmu na okres świąteczny, to "Paddington 2" jest idealnym wyborem. Całość przypomina mi trochę piękne cacko choinkowe, odnalezione po latach na strychu i zawieszone na świeżo przyniesionej z lasu choince - niesie klasyczne wartości i wzorce, a podana z wykorzystaniem najnowszych technologii zachwyca, bawi i wzrusza. Naprawdę polecam!