Nie jestem ani znawcą kina, ani kultury i religii hinduskiej, ale wiem, że film poruszył ważny i ODważny temat, który w kraju Kryszny wciąż jest tematem tabu.
Czyli kobiecość. A raczej, żeby nie uciekać się do feministycznych skojarzeń, człowieczeństwo jako takie i jego brudne strony.
Jako europejczycy nie moglibyśmy wyobrazić sobie bardziej błahego powodu wykluczenia ze stada niż okres. Zamykanie własnych żon w piwnicach to dla nas na szczęście tylko wujowskie żarty, dla hindusek niestety comiesięczna rutyna. Nie muszą mieć do tego zaryglowanych drzwi, to, co je tam trzyma to nie strach przed mężem, a wstyd. Wstyd przez to, że są nieczyste. Zamiast podpasek korzystają ze szmat i gazet, które wywołują infekcje, bo cena tych prawdziwych jest nie do opłacenia przez normalne rodziny.
Sytuacja w kraju ulega zmianie dopiero po heroicznej walce ze sobą i uprzedzeniami kulturowymi tak zwanego Padmana. Dopiero on w 2006 roku przedzierając się do National Innovation Foundation i wygrywając główny grant daje kobietom możliwość noszenia podpasek. Sam obmyśla i buduje zestaw maszyn pozwalających produkować podpaski taniej i na miejscu. Daje nie tylko produkt, ale miejsce pracy setkom kobiet.
To nie historia buńczucznego feministy, to historia wynalazcy, który przybliżył milionom kobiet w Indiach lepsze jutro. I co najlepsze, prawdziwy Padman istnieje i żyje pod nazwiskiem Arunachalam Muruganantham.
Film nakręcony został bardzo dobrze, jedyne co może przeszkadzać to zapętlająca się "obsesja" głównego bohatera, która po czasie zaczyna nużyć nie tylko jego rodzinę, ale i widza. Możemy znaleźć się w obozie kibicujących lub spisujących na klęskę.
Ale nie o to w tym filmie chodzi. Dokumentuje on jedną z większych przemian społeczno-kulturowych Indii ostatnich lat. I to nie dla muzyki czy montażu warto go obejrzeć, ale po to właśnie, żeby uświadomić sobie wpływ religii na społeczeństwo i to, jak ciężko ucierają się dobre zmiany.
Nie przekreślajmy go tylko dlatego, że opowiada o podpaskach. Nie bądźmy kolejni w tworzeniu tabu!