Jak na film z Adkinsem, to jest bardzo dobrze - nie musimy się męczyć oglądając pojedynki rodem z SF, ani podziwiać udających grę aktorską narcystycznych popisów głównego bohatera. Jesteśmy obserwatorami przedsięwzięcia, które możemy uznać za odmianę "Ligi morderców" i pewnie dlatego nie dziwi nas znaczna ilość znajomych rozwiązań formalnych, które zostały wykorzystane przy tworzeniu tego filmu. Co więcej, nie zaskoczy nas żaden zwrot akcji, co nie jest, niestety, pochwałą. Sama produkcja zrealizowana jest bardzo sprawnie, wszystkie postacie i wszystkie wątki przenikają się z należytą płynnością, jednak film jest po prostu nudnawy, przewidywalny i wtórny. Winowajcą wydaje się być twórca (twórcy?) scenariusza otwartego na ciąg dalszy, czyli sequel. Pewnie taki będzie, ale jego przypuszczalna grupa docelowa to bezkrytyczni wielbiciele talentu Scotta Adkinsa. To, że jest to jedynie talent gimnastyczno-bojowy, nie trzeba szerzej tłumaczyć. Mimo wszystko trudno nie podziwiać sporego dystansu Adkinsa do samego siebie - warto odnotować nazwę plastra użytego pod koniec filmu. Sam film zasługuje na ocenę "6", oczywiście tylko w swojej grupie tematycznej.