Pani Henderson/film/Pani+Henderson-2005-1588792005
pressbook
Inne
OPIS FILMU
Show to sposób na życie niezależnie od wieku. Ekscentryczna wdowa pani Henderson (Judi Dench), właścicielka wodewilu na londyńskim Soho wystawia na próbę skostniałe obyczaje przesiąknięte puddingiem i five?o?clock tea. Przy pomocy zręcznego impresario (Bob Hoskins) wywraca do góry nogami nocne życie miasta. Jej wystawiany na granicy brytyjskiego prawa, pełen pikantnej rozrywki show z nagimi modelkami to z jednej strony kpina z politycznej poprawności, z drugiej - udany zamach na erotyczny monopol Moulin Rouge. W teatrze Pani Henderson każdy znajdzie to, co lubi najbardziej. Chicago i Moulin Rouge w jednym!
O FILMIE
PANI HENDERSON TO FILM OPARTY NA PRAWDZIWEJ HISTORII LAURY HENDERSON, VIVIANA VAN DAMME I TEATRU WINDMILL, KTÓRY PROWADZILI RAZEM OD 1931 DO 1944 ROKU. Jest rok 1937. Na wiejskim cmentarzu odbywa się pogrzeb. Laura Henderson (Judi Dench) towarzyszy w ostatniej drodze mężowi Robertowi, który za życia był znaną w wyższych sferach postacią. Za namową przyjaciółki, Lady Conway, Pani Henderson próbuje znaleźć sobie jakieś hobby, jednak jest zbyt niespokojna, by w cokolwiek się zaangażować. Pewnego dnia zauważa w mieście opuszczone kino, które wystawiono na sprzedaż. Decyduje się kupić budynek i wdrożyć swój zdumiewający i niezwykły plan działania. Lady Conway jest przerażona decyzją przyjaciółki. Ale Laura zawsze była miłośniczką amerykańskiego wodewilu. Chce sprawić, by ?Do Londynu wróciły nogi? Pani Henderson nie ma pojęcia o tym, jak prowadzić teatr, jednak zaprzyjaźniony adwokat zna odpowiedniego człowieka, który mógłby w tej sprawie doradzić. To Vivian van Damme (Bob Hoskins), charyzmatyczny stary wyga, który prowadził kiedyś teatr Empire na Leicester Square, a w tej chwili ?robi w przemyśle tekstylnym?. Laura Henderson oferuje mu pracę, jednak jej bezczelne uwagi sprawiają , że van Damme odmawia. W końcu jednak decyduje się zostać i tak zaczyna się ich wybuchowa, czuło - złośliwa współpraca. Van Damme zajmuje się przebudową teatru, wymusza również na swej chlebodawczyni zgodę na powierzenie mu wszystkich decyzji artystycznych. Pierwszą z nich jest wprowadzenie przedstawień całodobowych. W Anglii czegoś takiego jeszcze nie było. Wspólnicy decydują się przedstawić publiczności program będący połączeniem musicalowej rewii i wodewilu. Nazywają je ?rewiodewilem?. Podczas prób van Damme i pani Henderson nie zgadzają się w wielu kwestiach, dochodzi do ostrych wymian zdań, po których van Damme zakazuje jej wstępu na kolejne próby. Noc inaugurująca otwarcie teatru Windmill jest pełna przepychu, teatr odnosi sukces. Rewiodewil robi taką furorę, że rywale Windmill - teatry Pawilon i Picadilly decydują się skopiować jego pomysł i również pracować bez przerw. W rezultacie zyski Windmill maleją, a van Damme jest przerażony faktem że pani Henderson traci fortunę. Jednak tym razem to ona wybawia teatr z kłopotów. Decyduje by ?pozbyć się ubrań?. Dziewczyny będą rozebrane jak w Paryżu w Moulin Rouge. Dzięki temu pomysłowi ona ma nadzieję odzyskać zainwestowane pieniądze, a van Damme będzie szczęśliwie otoczony przez niezliczone pary piersi! On jest jednak przekonany, że tego pomysłu nie da się przeforsować u cenzora Londynu - lorda Cromera, który słynie z pruderii. Laura jednak decyduje o rozpoczęciu przesłuchań. Rzucając się w wir prób w Windmill van Damme wymaga od swych dziewcząt osobowości, młodości i urody od stóp aż po ich brytyjskie sutki. Wraz ze swym asystentem, Bertiem mają znaleźć ?idealne angielskie róże?. Podróżują wiejskimi drogami Anglii i pewnego dnia przypadkiem znajdują dziewczynę, o jaką im chodziło ? Maureen, która zostaje pierwszą ?dziewczyną z obrazka Windmill?. Laura odwiedza tymczasem cenzora - lorda Cromera i używając całego swego uroku, przy wykwintnym lunchu przekonuje go by pozwolił jej dziewczynom występować nago. Jej fantastyczne ?gołe obrazki? będą jak żywe dzieła sztuki. Pani Henderson skłania cenzora do wydania niechętnej zgody, lecz tylko pod warunkiem, że dziewczęta na scenie nie ruszą nawet palcem. W pierwszym dniu prób, dziewczyny wstydzą się rozebrać. W duchu braterstwa Bertie również się rozbiera i namawia innych pracowników, by poszli za jego przykładem. Nawet Van Damme okazuje solidarność, pozbywając się ubrania na oczach tancerek. Nowy program teatru odnosi ogromny sukces. Wybucha wojna, zaczynają się ataki lotnicze, jednak pomimo bomb i ostrzału w teatrze dalej wystawiane są przedstawienia. Lord Crommer ostrzega Laurę że teatr jest postrzegany jako ?frywolny rozpraszacz?. Mówi że Luftwaffe zbombarduje Londyn, a ludzie tłoczący się w pobliżu teatru będą w niebezpieczeństwie. Pani Henderson twierdzi jednak że jej teatr ze scenami poniżej poziomu ulicy jest bezpieczny. Tymczasem w Windmill dziewczęta przebrane za robotników ze zbrojeniówki śpiewają wojenne pieśni. Poborowi na widowni wpadają w zachwyt i nagradzają dziewczęta gorącym aplauzem. Po przedstawieniu dziewczęta chodzą na randki z rekrutami, którzy co noc czekają na nie przed wyjściem z teatru. Pewnego dnia bomba, która wybucha obok teatru pogrąża ulicę Windmill w Chaosie. Są ofiary w ludziach. Kilka dni później na drzwiach teatru pojawia się notatka o zamknięciu. Żołnierze, prostytutki, sklepikarki i biznesmeni protestują. Van Damme ogłasza tłumowi że przybył lord Crommer by wprowadzić tę decyzję w życie. Przepchnąwszy się przez tłum pani Henderson staje na małym pudełku i rozpoczyna płomienne przemówienie. Mówi, jak w pierwszej wojnie światowej straciła jedynego syna Aleca, który zginął we Francji w wieku 21 lat. Wśród jego rzeczy osobistych było zdjęcie - akt. Alec prawdopodobnie umarł nie widząc nigdy nagiej kobiety. To był powód dla którego zdecydowała się kupić teatr i wystawić nagą rewię - żeby żołnierze, jak jej syn, nie podzielili tego samego tragicznego losu. ?Jeśli żądamy od naszej młodzieży oddawania życia to zostawmy im chociaż ich radość, albo możliwość zaznania tej radości?- mówi. Kiedy rozbrzmiewa wycie syren ostrzegających o kolejnym nalocie, Crommer poddaje się: teatr pozostanie otwarty. Tłum wiwatuje. Laura wchodzi na dach teatru. Niebo rozświetlają gwiazdy i przeciwlotnicze reflektory. Zjawia się van Damme. Twarzą w twarz tańczą na dachu. To jeden z nielicznych momentów, kiedy ona nie próbuje się mu opierać. Laura Henderson zmarła w 1944 rok przed końcem wojny. Zostawiła teatr van Dammowi - swemu drogiemu przyjacielowi i adwersarzowi.
HISTORIA TEATRU WINDMILL
Miejsce na ulicy Great Windmill w londyńskim Soho gdzie Laura Henderson miała stworzyć swój sławny na cały świat teatr, ma długą i bogata przeszłość. Ulica wzięła swą nazwę od prawdziwego młyna, który stał tam od czasu panowania Karola Wielkiego aż do późnego XVIII wieku. W 1910 roku w tym miejscu otworzono kino ?Palais de luxe?. Zbudowano je w rogu ciągu budynków, wśród których znajdował się teatr Apollo i teatr liryczny na zbiegu ulic Arche i Great Windmill zaraz przy alei Shaftesbury. Było to jedno z pierwszych kin, lecz kiedy powstały większe na West Endzie, interes zaczął podupadać i trzeba było je zamknąć. W 1931 Laura Henderson kupiła opuszczony budynek i zatrudniła architekta Howarda Jones?a, by przebudował wnętrze na jednopoziomowy teatr. Został on otwarty pod nazwą Windmill 22 czerwca 1931 roku. Pierwszą sztukę napisał Michael Barrington. Jednak sukces teatru był tak chwilowy i mizerny, że powrócono do wyświetlania filmów takich jak Błękitny Anioł z Marleną Ditrich. Kiedy nowy manager pani Henderson Vivian van Damme, wpadł na pomysł wyprodukowania rewii musicalowej granej non stop, rozpoczęły się prace nad wystawieniem przedstawienia z udziałem śpiewaków, tancerzy, showgirls i numerów specjalnych. ?Rewiodewil? otwarto 3 lutego 1932 wystawiając 18 nieznanych dotąd ?aktów? lecz w pierwszych latach teatr stracił ok. 20 000 funtów, co wtedy stanowiło fortunę. Wkrótce jednak osiągnął sukces komercyjny do tego stopnia, że pobliskie teatry - Picadilly i Pavilon skopiowały pomysł i również zaczęły wystawiać przedstawienia non-stop, co oczywiście nie pozostało bez wpływu na zyski Windmill. Jednak kiedy pani Henderson i van Damme zdecydowali się skopiować pomysł Moulin Rouge i pokazać na scenie nagie dziewczęta,interes podźwignął się wywodząc w pole zatwardziałych londyńskich cenzorów. Każąc dziewczynom stać na scenie bez ruchu ? niby to naśladując dzieła sztuki - van Damme skonstruował serię żywych obrazów - aktów. Bazujących na tematach takich jak syreny, Indianie, czy Brittania. Windmill był jedynym teatrem w Londynie, który pozostał otwarty podczas wojny, nie licząc 12 dni przymusowego zamknięcia w dniach 4 -16 września 1939. Stąd legendarne hasło reklamujące teatr ? ?Nigdy nie zamknęliśmy? (We never closed). Podczas najgorszych nalotów wojny błyskawicznej od 7 września 1940 do 11 maja 1941, dziewczęta przeniosły się dla bezpieczeństwa na dwa podziemne poziomy teatru. Wielu widzów Windmill stanowiły rodziny i pułki wojska jak również sławni ludzie, którzy przychodzili jako goście pani Henderson - teatr gościł między innymi Helenę Wiktorię i Marię Louisę - córkę i wnuczkę królowej Wiktorii. Były okazjonalne problemy z męską klientelą, lecz ochrona reagowała zawsze błyskawicznie na nieodpowiednie zachowanie. Zapamiętany został jeden z bardziej komicznych zwyczajów ?bieg z przeszkodami?, kiedy to pod koniec każdego przedstawienia widzowie z ostatnich rzędów rzucali się biegiem do przodu przeskakując przez krzesła by dotrzeć do pierwszych rzędów i sceny. Choć relacja właścicielki teatru i managera była bardzo burzliwa - on kilka razy zakazywał jej wstępu do teatru, ona przebierała się w niestworzone kostiumy, by móc do niego wejść - byli ze sobą oboje bardzo zżyci. Kiedy pani Henderson zmarła w 1944 roku w wieku 82 lat, zostawiła teatr van Dammowi by mógł kontynuować jej dzieło. Po okresie ?panowania? Laury Henderson w teatrze Windmill rozpoczęło swoją karierę wielu brytyjskich aktorów. Wśród nich były takie nazwiska jak Peter Sellers, Harry Secombe, Michael Bentine, Tony Hancock, Bruce Forsyth, Kenneth Moore. Van Damme zajmował się teatrem aż do śmierci w roku 1960; pozostawił go w spadku swojej córce Sheili. Nowa właścicielka walczyła bardzo by utrzymać teatr przy życiu, jednak wtedy Soho było już dzielnicą znacznie bardziej zaniedbaną, o wizerunku zbliżonym do tego, który znamy dziś. Soho czasów pani Henderson, z lat 30-tych i 40-stych było szanowaną dzielnicą, pełną sklepów, restauracji, częścią nieistniejącej już okolicy. Windmill, niezdolny do konkurowania z klubami ze stripteasem i salonami masażu, został ostatecznie zamknięty pod koniec października 1964. W latach 60-tych teatr przebudowano na kino i kasyno, w 1973 rozpoczęto akcję przywracania Windmillowi jego dawnej chwały, lecz już rok później teatr został kupiony przez właściciela nocnych klubów, przedsiębiorcę Paula Raymonda. Wznowił on przedstawienia nagich rewii, lecz bez elementu komediowego, choć w latach 80 zaczął wystawiać tam burleskę i przemianował nazwę teatru na La vie en Rose. Dziś w budynku Windmill mieści się klub taneczny.
PANI HENDERSON
O Produkcji Już wcześniej robiono filmy o teatrze Windmill i jego managerze Vivianie van Damme, między innymi Dziś w nocy i każdej nocy (Tonight and Every Night,) nakręcone w 1945 w Hollywood z Ritą Hayworth w roli głównej tancerki Windmill. Jednak żaden z filmów nie opowiadał do tej pory o prawdziwej sile napędowej teatru, Laurze Henderson, wspaniałej damie, która pokonała londyńską cenzurę by sprzedawać nagość na brytyjskich scenach i stworzyć teatr muzyczny. PANI HENDERSON zebrała na planie najbardziej znaczących i utalentowanych brytyjskich aktorów takich jak Judi Dench i Bob Hoskins, oraz dwie wschodzące gwiazdy ? piosenkarza pop Willa Younga i aktorkę Kelly Reilly. Film wyreżyserował Stephen Frears, produkuje Norma Heyman, producentami wykonawczymi są Bob Hoskins i David Aukin a kierownictwa muzycznego podjął się dyrygent George Fenton. Kostiumy zaprojektowała Sandy Powell a makijaż i fryzury Jenny Shircore. Obsypaną nagrodami ekipę zamyka autor zdjęć Andrew Dunn BSC oraz scenograf Hugo Luczyc-Wyhowski. Widowiskowa konwencja: Heyman ? Hoskins ?To, co mnie zainteresowało, poza tą chwytającą za serce historią, był ten szczególny okres w brytyjskiej historii: Anglia podczas wojny. Również historia Windmill wydała mi się tak niewinna?myślę że historia tego miejsca ilustruje koniec ery niewinności.? Norma Heyman, Producent Historia, która stoi za produkcją filmu zaczęła się kiedy producenci David i Kathy Rose zwrócili się do Boba Hoskinsa ze swoim projektem filmu o Laurze Henderson. ?Poznali historię Pani Henderson, w pewnym sensie odkryli ją na nowo, zrobili naprawdę kawał dobrej dokumentacyjnej roboty. Jednak nie udało im się nigdy z nim wystartować? ? mówi Bob Hoskins, który został producentem wykonawczym filmu i zagrał w nim główną rolę. - ?Zaniosłem więc projekt do Normy (Heyman), usiedliśmy nad nim i zdaliśmy sobie sprawę z ogromnego potencjału, jaki tkwi w tej historii.? Bob Hoskins po raz pierwszy współpracował z Normą Heyman w 1982, grał wtedy w filmie, w którym debiutowała jako producent: Konsul Honorowy (The Honorary Consul). Zostali bliskimi przyjaciółmi, a w 1996 założyli firmę produkcyjną Heyman Hoskins, by nakręcić filmową adaptację książki Josepha Conrada The Secret Agent, w reżyserii Christophera Hamptona, w której zagrał Hoskins. ?Bob przyniósł mi pomysł na ten film, razem z całą górą materiałów, dokumentacji, którą jego przyjaciele, państwo Rose zbierali przez 13 lat. Chcieli z tego zrobić serial telewizyjny, lecz niestety pomysł nie spotkał się z poparciem decydentów? - mówi Norma Heyman - ?Jednak ten pomysł nie przestawał mnie nawiedzać; obraz starszej pani, która zdaje się rozsadzać wszystkie konwencje swoich czasów. Podejrzewam że brytyjskie społeczeństwo było w latach 30-tych bardzo prawicowe, a tu przychodzi bogata dama z imperialistycznego środowiska, która dla kaprysu kupuje sobie teatr i robi coś, czego nigdy nikt z jej klasy nawet by nie pomyślał: stawia na scenie nagie kobiety. I nawet pomaga organizować domy dla niezamężnych matek!? Heyman zasugerowała by to ona i Hoskins wyprodukowali ten pomysł jako film. Oboje od początku widzieli w roli Pani Henderson tylko jedną aktorkę: Judi Dench. ?Judi Dench wniosła w ten projekt coś magicznego? - mówi Heyman - ?Prawdziwa Judi, inna niż role, które zawsze gra - szelmowska, swawolna, bardzo sexi, nieprzewidywalna uwodzicielka z asem w rękawie? Mówi Bob Hoskins: ?Pani Henderson jest czarująca, bezczelna i jest totalną krową. Tylko Judi mogło to ujść na sucho?. Heyman zobaczyła w osobie Dench inna cechę, która tak bardzo predestynowała ją do tej roli, która pokrywała się i uzupełniała z zadziwiającą energią tej postaci: ?Judi potrafi się zatrzymać, znaleźć momenty bezruchu i trwania, to umiejętność którą posiadło niewiele gwiazd ekranu, na przykład Greta Garbo. Jej emocje są tak bardzo na powierzchni, że nie można oderwać od niej oczu. Ona naprawdę jest kimś wyjątkowym.? Norma i Bob poprosili Davida Aukina, byłego szefa Channel 4 Film on Four i przyjaciela Normy, by dołączył do nich jako producent wykonawczy. Kolejnym krokiem było pozyskanie Stephena Frearsa, który był ich pierwszym wyborem jako reżyser. Norma i Stephen po raz pierwszy pracowali razem przy filmie Niebezpieczne związki (Dangerous liasons) w 1998 z Michelle Pfeiffer, Glenn Close, Umą Thurman, Keanu Reevesem, a w 1996 zrobili razem Mary Reilly z Julią Roberts i Johnem Malkovichem. ?W filmach, które robiliśmy wcześniej razem ze Stephenem przewija się temat przynależności do określonej klasy i PANI HENDERSON nie jest wyjątkiem? zauważa Heyman. - ?Pani Henderson i van Damme pochodzili z zupełnie innych światów. Ona, w przeciwieństwie do niego, była definitywnie arystokratką. Ona była straszną snobką, typową przedstawicielką swojej klasy w latach 30-tych, kiedy podziały klasowe były bardzo silne.? ?To, czego nigdy nie mieliśmy, my, klasa pracująca ? to koneksje i rodzaj ?sieci wpływów? - mówi Heyman. - ?Podnosisz słuchawkę i dzwonisz do Lorda Kanclerza, cenzora, tak jak Pani Henderson i show jest zabezpieczony, załatwiony. Jej koneksje zmieniły historię.? David Aukin, producent wykonawczy filmu zgadza się z tezą, że motyw społecznych koneksji czyni PANIĄ HENDERSON bardzo typową dla angielskiej kultury baśnią. ?Anglia nie zmieniła się, wciąż liczy się to, kogo znasz. W filmie jest jeszcze pełne zażenowania podejście do seksu, które również w pewnym sensie jest bardzo angielskie.? Pan Frears przedstawia Pani Henderson jest najokropniejszym ucieleśnieniem kobiety o prawicowych poglądach, totalną skandalistką. Ale szanuję obronę tego, czego pozornie obronić się nie da... Stephen Frears Stephen Frears okazał się trafionym reżyserem do tego projektu z wielu powodów - mówi Heyman - ?Wybraliśmy Stephena ponieważ wiemy jak pracuje z materiałem. Nigdy nie daje się kontrolować, natomiast sam sprawuje kontrolę nad wszystkim. I lubi aktorów, dorastał z nimi. Jest pełen empatii i ma zdolność sprawiania, że każdy czuje się komfortowo i robi to, czego Stephen od niego chce. Judi wiosłowała trzydzieści razy w tę i wewte po rzece pierwszego dnia zdjęć i nie powiedziała słowa skargi. Powiedziała, że gdyby było trzeba zrobiłaby to jeszcze raz. Frears to niesamowity reżyser.? Frears przystąpił do pracy nad PANIĄ HENDERSON po międzynarodowym sukcesie jego poprzedniego filmu Niewidoczni (Dirty Pretty Things) i otrzymaniu nagrody BAFTA za dramat telewizyjny The Deal. Na początku historia go zmyliła. ?Bob i Norma ciągle mówili o tej kobiecie, Pani Henderson; a ja nie do końca wiedziałem o co chodzi. Wiedziałem tylko, że jest pomysł zrobienia filmu o Windmill i występujących w nim nagich dziewczętach i że to może być zabawne, ale pytałem ich tylko ciągle: o czym jest ta historia? Czy jest w ogóle jakaś historia? A potem tak bardzo zaskoczył mnie scenariusz. Filmy robi się tak trudno, tak ciężko. Ale kiedy dostaje się coś tak wspaniałego, taką historię, to czujesz, że musisz to zrobić i nie ma odwrotu.? Frears bardzo cieszył się na ponowną współpracę z Dench z którą spotkał się już na planie w dwóch telewizyjnych dramatach w latach 80-tych, były to: Going Gently i Saigon Year of the Cat. ?Judi była świetna do tej roli, bo jest taka wspaniała kiedy rozrabia, albo jest złośliwa?- mówi - ?Prywatnie jest najbardziej psotną osobą na świecie. Pomysł by bohaterką filmu była jakaś dziewczyna, to nonsens. Judi jest stworzona do tej roli. Ma naprawdę nieprawdopodobne predyspozycje.? Judi Dench w podobny sposób wypowiada się o reżyserze: ?Decydującym argumentem, dla którego zdecydowałam się przyjąć tę rolę był Stephen? - wspomina. ?Uwielbiam z nim pracować, bo nigdy nie daje za wygraną dopóki nie jest usatysfakcjonowany efektem. Suszy głowę, zrzędzi, choć w miły sposób, i udaje że wcale tego nie robi, ale nawet na chwilę nie przestaje. Udaje też ciągle, że nie do końca wie co się dzieje, ani co robić, ale tak naprawdę jest cały czas bardzo czujny. Pracuje w bardzo uwodzący, omamiający sposób. Bardzo mu ufam.? Laura Henderson Interesowali ja tylko młodzi mężczyźni. Nic dziwnego że miała zakaz wstępu do teatru! Judi Dench Judi Dench nie słyszała nigdy wcześniej o Laurze Henderson, co jednak wyszło jej na dobre i podsyciło jej zainteresowanie tą osobą. ?Odkryłam tę kobietę, która była harda, nieznośna i bardzo kochała życie? - wspomina aktorka ? ?Mogła osiąść na laurach po śmierci męża, ale kupiła teatr, weszła w biznes, o którym nic nie wiedziała. Ona i van Damme doprowadzali się nawzajem do furii. Musiała być niemożliwa i chyba nikt oprócz van Damma nie mógł z nią wytrzymać.? Dench zaintrygowało również dziwne zachowanie Laury Henderson. ?Była bardzo uparta, i bardzo wtrącała się we wszystko. Raz przebrała się za mężczyznę tylko po to by dostać się do teatru i sprawdzić, czy wszyscy są dobrze traktowani - nie tylko dziewczęta, lecz również publiczność. To fantastyczne!? Krok po kroku Judi identyfikowała się z Panią Henderson. ?Jestem roztargniona i czasem trochę ekscentryczna, więc myślę, że mam z nią trochę wspólnego?. Na pytanie o to, co naprawdę było między panią Henderson a van Dammem Judi Dench odpowiada: ?Myślę, że Laura była w nim zakochana, ale nie jestem tego pewna. Tego powinien się dowiedzieć ktoś inny? Van Damme ?Często Stephen mówił mi: ?Nie, nie nie! Jesteś zbyt miły w tej roli!? Nigdy nie byłem aż tak miły!?? Bob Hoskins Na oczątku Bob Hoskins nie rozważał w ogóle możliwości, że zagra główną rolę. ?Byłem bardzo zajęty rolą producenta. Chciałem przede wszystkim doprowadzić tę historię szczęśliwie do realizacji. Ale Norma ciągle powtarzała teksty w stylu: ?Będziesz musiał mieć świetna perukę.? I brzmiało to tak, jakby decyzja była już podjęta. Ale kiedy tylko dołączyła do nas Judi, trafiło mnie. Byłem kupiony.? Aż do chwili rozpoczęcia zdjęć Hoskins nie zdecydował jak grać van Damma, pozostawał otwarty. ?Kiedy przyszedłem na plan pomyślałem że nie mam bladego pojęcia o tym co zrobić z tą rolą i kto to właściwie jest. A potem Stephen powiedział: ?Nie masz żadnych kłopotów. Po prostu graj mnie? .No więc zagrałem tego stetryczałego sukinsyna, który jest wrzodem na tyłku. To była najlepsza uwaga reżyserska, jaką otrzymałem w życiu. ? Wejście w żargon którym posługuje się van Damme również było wyzwaniem: ?Akcent Van Damma to nie cockney , brzmi raczej bardziej szarlatańsko? - mówi Hopkins - ?Wtedy inteligencję oceniało się po akcencie. Nie miałem nigdy możliwości usłyszeć go, ale robiłem, jak on, interesy, znam język biznesu. W reszcie pomogli mi Stephen i Penny Dyer ? instruktorka akcentu.? Kiedy wnuczki van Damma Susan Angel i Jane Kerner, zobaczyły na planie Hoskinsa uderzyło je, że aktor wygląda i mówi jak ich dziadek. Hoskins patrzył na van Damma jak na stuprocentowego gentlemana, zakładając, że mógł on mieć słabość do kilku młodych dziewcząt z Windmill: ?Kiedy rozmawiałem z kobietami, które w tym teatrze pracowały - one wszystkie kochały van Damma.? - mówi Hoskins. ?Był absolutnym gentlemanem. Założę się że sypiał z kilkoma z nich, ale tez bardzo się nimi opiekował. Był trochę draniem, ale niewinnym. I był bardzo naiwny. Nikt inny nie zdołałby wytrzymać z Laurą Henderson.? Na planie między Hoskinsem a jego partnerką natychmiast zaiskrzyło. Dench wspomina: ?Nigdy wcześniej nie pracowałam z Bobem, ale po dniu wspólnej pracy - już po jednym dniu - nadawaliśmy na tej samej częstotliwości. To się nie zdarza często. Z nim się tak łatwo pracuje. I tak miło wreszcie mieć partnera na którego nie muszę ? dosłownie - patrzeć w górę!? Hoskins jednak patrzył do góry na Dench, choć w innym sensie. ?W Judi jest wspaniałe to, że ona niczego się nie boi, to aż przerażające.? - mówi Hoskins ? ?Jak się jej podrzuca piłeczkę, tak, żeby sprawdzić co z nią zrobi - ona jakby owijała ja aksamitem i odrzucała z powrotem. A im dalej się posuwasz, tym ona idzie jeszcze dalej, o krok przed tobą. To sama radość. Powinienem grać z Judi już na początku mojej kariery.? Scenariusz Pomyślałem o Spencerze Tracy i Katharine Hepburn ? silna kobieta z silnym mężczyzną...? Martin Sherman, Scenarzysta Scenarzysta Martin Sherman zetknął się po raz pierwszy z producentką Normą Heyman w 1992 przy okazji pracy nad nominowanym do nagrody BAFTA filmem telewizyjnym Clothes in the Wardrobe. Herman spotkał się z dużym uznaniem krytyki pisząc sztukę teatralną Bent, która została przeniesiona na ekran w 1997 (w roli głównej wystąpił Clive Owen), oraz w 2004 kiedy jego książka The Boy from Oz stała się podstawą do przebojowej realizacji musicalowej na Broadwayu nominowanej wkrótce do Tony Award. Kiedy zaproponowano mu napisanie scenariusza do PANI HENDERSON, Sherman odpowiedział: ?Tak, tak, oczywiście że tak!? Projekt był dla niego interesujący nie tylko przez wzgląd na perspektywę pracy ze Stephenem Frearsem. ?Wiedziałem od początku, że piszę rolę dla Judi. Widziałem ją na scenie wiele razy. To był pierwszy raz, kiedy mogłem napisać postać specjalnie dla kogoś.? Jednak kiedy już się zgodził, Sherman, jak wcześniej Frears, zaczął się niepokoić sprawą głównego wątku w filmie. Ale też od początku nawiedzały go dwie myśli: sposób zachowania Pani Henderson i to oblicze van Damma, które nigdy nie zostało odkryte. ?Van Damme napisał autobiografię, ale nigdy nawet słowem nie wspomniał o tym, że jest Żydem, którym, jak sadzę musiał być - mówi Herman ? ?Myślę że działo się tak dlatego, iż miał olbrzymią potrzebę, by jego interesy, przedsiębiorstwa i on sam byli postrzegani jako coś czystego, uczciwego, i co najważniejsze związanego z klasa średnią, myślę że ma to dużo wspólnego z tym jak w tamtych czasach brytyjskie społeczeństwo postrzegało Żydów. Ale fakt, że nigdy nie przyznał się do tego, że jest Żydem, dał mi klucz do jego postaci i w pewnym sensie do całej historii.? Kiedy już znalazł swój klucz do historii, Sherman zorientował się, szybko, że jest to rodzaj baśni, którą zawsze chciał opowiedzieć. ?To była moja wersja szalonej hollywoodzkiej komedii z lat 30 i 40, z Hepburn lub Carole Lombard w rolach osób, które były lub chciały być bardzo bogate ? uwielbiam takie postacie. Laura Henderson była totalną ekscentryczką, a wyższe klasy w tamtych czasach tolerowały ekscentryczność, ba, nawet do niej zachęcały.? Opowiadając tę historię od nowa Sherman zmieszał fakty z fikcją. ?Nie możemy być pewni co do tego, czy Pani Henderson była zakochana w van Dammie. Ale z tego, co czytałem, miała syna, który zginął. Bomba rzeczywiście spadła na kawiarnię naprzeciwko teatru i raniła jedną z dziewcząt, ale nie zabiła jej. Jeśli chodzi o nagość tancerek, ten pomysł przyszedł z Moulin Rouge z Paryża a ona i van Damme po prostu z niego skorzystali.? Sherman napisał pierwszą wersję scenariusza w osiem miesięcy. ?Ten scenariusz był wspaniały już w pierwszej wersji? - mówi Bob Hoskins ? ?Wydawało mi się, że potrzeba będzie całych lat by ten projekt zaczął się materializować, a tu bach bach jesteśmy na planie, bach bach i koniec. ? Soho w latach 30-tych ?To była zupełnie nieprawdopodobna mieszanka miejsca, które było z jednej strony szanowane i prestiżowe, z drugiej podejrzane.? Bob Hoskins Soho w latach 30tych było szanowaną dzielnicą; a Windmill - małym przybytkiem podniecenia i ekscytacji zainstalowanym w samym środku tej dzielnicy. ?Przy dokumentacji od początku było dla nas jasne, że w Windmill nigdy nie dochodziło do żadnej formy wyzysku czy przymusu. ? wspomina Sherman-?Występujące tam kobiety to były przyzwoite dziewczyny, Windmill nie był jakąś podejrzaną budą. W Ameryce były wtedy ?domy burleski ze strepteasem?, ale w Anglii coś takiego nie istniało. Nie było obowiązku żeby się rozebrać.? Bob Hoskins pamięta Soho z czasu kiedy zmarła Pani Henderson, kiedy Windmill przejął van Damme. ?Rodzice zabrali mnie do Windmill, kiedy miałem 5 lat, zaraz po wojnie. Rodzice chodzili z dziećmi do teatrów na przedstawienia i pikniki. Te ?obrazki? to coś najpiękniejszego co widziałem w życiu. Między kolejnymi odsłonami na scenie odgrywano zabawne scenki. Ale to wszystko było bardzo niewinne. Soho to była wtedy taka mała wioska, a Windmill stał w samym jej środku.? Zorganizować plan w Soho okazało się prawie niemożliwe, choć kilka scen plenerowych nakręcono na Archer Street, właśnie w Soho. Większość filmu nakręcono w Shepperton Studios, gdzie została zbudowana dokładna replika teatru Windmill w skali 1:1. Musical ?To nie jest Deszczowa piosenka.? Stephen Frears Zgodnie z definicją gatunkową PANI HENDERSON nie jest klasycznym musicalem lecz dramatyczna komedią muzyczna. ?To zarazem jest i nie jest musical? - mówi reżyser - ?To nie jest Deszczowa piosenka gdzie bohaterowie śpiewają do siebie. To jest film ale to jest też musicaI.? ?Nie chcieliśmy żeby ten film był jak Chicago? - mówi Heyman - ?Martin przeczesał archiwa w Musical Museum w Hammersmith i przeczytał wszystkie scenariusze, które zrealizowano w Windmill.? Sherman opracował do ostatecznej wersji scenariusza około 14 numerów scenicznych, wszystkie miały bezpośredni związek z akcją. Dla reżysera ?muzyczna zawartość? filmu była jednym z największych wyzwań zawodowych; nigdy nie pracował nad projektem tak bardzo muzycznym. ?Piosenki i muzyka wymagają wielkiej precyzji inscenizacji i kontynuacji - kiedy zaczniesz frazę, musisz ją skończyć. To był bardzo grząski grunt? - wspomina reżyser- ?Ale nastąpił jakiś cud i przypadkowo jadłem lunch z reżyserem Alanem Parkerem, który powiedział mi: możesz przyśpieszyć film, ale nigdy nie przyspieszysz musicalu.? Przeczytałem więc książkę o Arthurze Freudzie, z MGM, który wyprodukował takie musicale jak Czarnoksiężnik z Oz (The Wizard of Oz) i Deszczowa piosenka (Singing in the rain). Dowiedziałem się z tej ksiązki jak zebrać tych wszystkich ludzi razem i zsynchronizować ich. A trzeba było zaczać to robić bardzo wcześnie.? Frears zawdzięcza sukces swego pierwszego musicali rownież George?owi Fentonowi, utytułowanemu kompozytorowi I dyrygentowi, który brał udział w ponad 100 produkcjach i ma na koncie nagrodę BAFTA oraz nagrody Ivor Novello i Emmy. Fenton skomponował i zaaranżował wszystkie piosenki śpiewane w Windmill do słów, które Sherman odkrył w bibliotece. Wojna Zaczęło się od historii o teatrze, aż tu nagle bez specjalnych intencji zrobił się z tego jeden z najbardziej anty-wojennych w wymowie filmów jakie widziałem. Bob Hoskins Kolejnym wyzwaniem dla Stephena Frearsa było odtworzenie dla współczesnej publiczności atmosfery wojny w zupełnie nowy sposób. ?Pierwszej nocy nalotów nad miastem było jakieś 800 bombowców? - mówi Heyman. ? ?Stephenowi udało się odtworzyć tę atmosferę wszechogarniającego zagrożenia, choć myślę ze nie wolno nam zdradzać sposobu w jaki to osiągnął.? Dench dodaje: ?Myślę, że byliśmy tak wierni temu okresowi historycznemu w sensie nastroju i realiów jak to tylko było możliwe. To się bardzo czuje. Nie cierpię dramatyzowania tego okresu w tani sentymentalny sposób i lekceważenia tego jak było naprawdę.? Hoskins, urodzony w 1942, nie pamięta wojny. ?Spędziłem pierwsze trzy lata życia pod stołem kuchennym podczas gdy na zewnątrz trwały naloty.? ? mówi - Judi Dench pamięta. W czasie wojny była mała dziewczynką. Mieszkała w Yorku. ?Wiedziałam o Windmill. Wszyscy wiedzieli. Jak sobie radzili przez całą wojnę, jak pomagali ludziom na ulicach? Wiele z tych dziewczyn musiało się mierzyć z poważnymi kłopotami, niektóre z nich miały dzieci, było im ciężko, a jednak ten czas odznaczał się niesamowitą wprost odwagą i niewinnością.? Heyman wierzy, że wojenne tło filmu współgra z pełnym antagonizmów i walki światem, w którym żyjemy dziś. ?To było bardzo ważne dla Stephena, zanim jeszcze zgodził się reżyserować ten film. Bardzo się interesował tego rodzaju analogią, bo tylko ona mogła uczynić film współczesnym i aktualnym.? Próby Przesłuchania aktorów, którzy mieli zagrać artystów i dziewczęta z ?nagich obrazków? były jednym z najbardziej ekscytujących i trudnych zadań podczas produkcji filmu. ?Ponieważ film opowiada o dwójce bohaterów w starszym wieku, zależało nam by do ról drugoplanowych i obsady teatru wybrać jak najwięcej utalentowanych i bardzo młodych ludzi.? - mówi producent David Aukin. -?To historia, która ma potencjał by zainteresować widownię w każdym wieku.? Pomiędzy kandydatami do roli Bertie?go, głównego śpiewaka Windmill był Will Young, który zyskał sławę w programie Idol i od tej pory odniósł już niesamowity sukces jako piosenkarz. ?Will wchodzi, a talent po prostu od niego emanuje?- wspomina Bob ? ?Kiedy nagrał bardzo trudną piosenkę All The Things You Are George Fenton wyjawił nam, że zrobił to za jednym podejściem. Po prostu przyszedł, zaśpiewał i bach! było gotowe.? Young pracował bardzo ciężko nad swoją rolą. ?Stephen nie obsadził go od razu? - dodaje Heyman. - ?On i Bob przesłuchiwali go. Przychodził codziennie, na próby, na taniec, na lekcje ruchu scenicznego i aktorstwa zanim jeszcze dostał tę rolę.? Kolejne castingi wyłoniły Christophera Guest, znanego z filmów takich jak Spinal Tap, do roli Lorda Cromera, Thelmę Barlow, znaną z roli Mavis w serialu Coronation Street, do swojej pierwszej filmowej roli- Lady Conway; oraz Kelly Reilly - młodą, wschodzącą gwiazdę, która wystąpiła już w filmach takich jak Libertyn (The Libertine), nominowaną do nagrody Olivier Award za rolę w After Miss Julie. Reilly otrzymała rolę Maureen - głównej tancerki Windmill. Casting do ról tancerek należał do konsultantki teatralnej Eleanor ?Fiz? Fazan i Debbie Astell, choreografa. Fazan i Astell koordynowały i ustawiały wszystkie numery taneczne ? w sumie 11 nie licząc nieruchomych ?obrazków? - wspomina Fazan - ?Zapytałam producentkę filmu: czy to będzie wersja Windmill AD 2004 czy cofamy się w przeszłość? To ostatnie ? odpowiedziała mi bez wahania. To wyznaczyło nasz kierunek.? Choreografki ogłosiły otwarte próby. Przyszło 600 osób. ?W znalezieniu tancerzy pomogły nam bardzo szkoły, od Berg College po Italia Conti i Arts Educational? - mówi Fazan.- ?Debbie trenowała z nimi step i komedię muzyczną. Ci którzy mieli przejść dalej musieli dostać maksymalną liczbę punktów z obu gatunków tańca. Chcieliśmy by to byli młodzi ludzie z wyraźnymi osobowościami, tacy, jakich szukałby van Damme. Musieli również mieć typy urody choć zbliżone do ówczesnych.? ?Zakazaliśmy dziewczętom chodzić na siłownię, bo bardzo nam zależało, żeby zniknęła wyraźna rzeźba mięśni, żeby uzyskać ten charakterystyczny dla tamtych czasów wygląd.? - mówi Heyman. - ?Dziewczyny wtedy wyglądały tak inaczej niż dzisiejsze, miały pulchne nogi. Mężczyźni też nie mieli mięśni. Willowi Youngowi musieliśmy maskować muskulaturę charakteryzacją, zanim zaczęliśmy zdjęcia; to było karkołomne zadanie znaleźć tancerzy, którzy nie wyglądali na umięśnionych. Nagość ?Kiedy byłem nastolatkiem był taki czas w latach 50-tych kiedy nigdzie nie można było zobaczyć zdjęć nagich kobiet oprócz magazynu Health and Efficiency?. Stephen Frears Kompletujac obsadę w Stephen zastanawiał się nad swoim stosunkiem do nagości wystawionej na widok publiczny, która jest przecież jednym z filarów historii. ?Dla mnie nagość jest czymś podniecającym, jednak cały czas mieliśmy jasność co do tego jak bardzo w Wndmill ta nagość była odarta ze sprośności w czasach o którym opowiadamy?. ?Kręcenie rozebranych scen wiązało się oczywiście z pewnymi obawami? - mówi Norma Heyman - ?Tylu aktorów nie było nigdy wcześniej na planie filmowym, łącznie z Willem Youngiem. Młode dziewczyny rozbierały się przed Stephenem. Musiały zaufać jemu i przesłaniu filmu. Z planu nie wyciekła ani jedna fotografia, nikt nie zawiódł zaufania tych dziewcząt. Staliśmy się wielką rodziną?. Frears zaczął się w osobliwy sposób identyfikować z van Dammem: ?On sprawiał, że wiele dziewcząt się rozbierało a kilkadziesiąt lat później ja robiłem to samo. Powiedziałem do Boba: ?Zmuszam te dziewczyny by się rozbierały, więc van Damme musiał być w pewnym sensie kimś takim jak ja?. Hoskins sam miał do zagrania małą rozbieraną scenę, w której van Damme, Bertie i cały męski personel rozbiera się podczas prób, kiedy Maureen skarży się że to niesprawiedliwe, że tylko dziewczyny mają się rozebrać. ?Czy ja mam problem żeby rozebrac się do rosołu w tym filmie? Oczywiście! Wszystkie te młode urocze istoty patrzyły na mnie - starucha, nie było mi lekko ale jak wszyscy to wszyscy!? ? wspomina Hoskins. By zdać sobie sprawę z konotacji nagości na scenie w latach 30-tych Heyman przypomina, że aż do lat 60-tych Anglia żyła w okowach wiktoriańskich obyczajów i prawa. W 1939 dyrektor jednego z teatrów Joan Littlewood została aresztowana, ponieważ jeden z aktorów przechodził się po scenie Stratford East w jednym z jej przedstawień niosąc deskę w zbyt sugestywny sposób?? ?Takie przedstawienia musiały być wtedy niewyobrażalnym szokiem? - mówi Dech - ?Jednocześnie te przedstawienia musiały być artystyczne, na wysokim poziomie. Dla młodych żołnierzy prosto z frontu, znaleźć się w Windmill było jak wstąpić do nieba.? Prawdziwe dziewczęta z Windmill ?Był bardzo przekonującym gentlemanem. Mówił, że to będzie piękne, jak sztuka, nie dosłowne.? Doris Barry, jedna z dziewcząt z Windmill o van Dammie Nieocenionej pomocy i informacji z pierwszej ręki dostarczyły filmowi dziewczęta, które występowały w Windmill, z którymi spotkała się ekipa i obsada. Większość z nich ma teraz 70-80 lat a są miedzy nimi jeszcze Linda Carroll, Charmian Innes i Doris Barry, obecnie 92-latka. Doris tańczyła w Windmill w latach 1940-42. ?Pani Henderson była niesamowita kobietą, bardzo opiekuńczą w stosunku do wszystkich dziewcząt? - wspomina Barry ? ?To była bardzo dobra rewia, teatr miał opinię wylęgarni gwiazd. Kiedy tam przyszłam nie było jeszcze aktów na scenie. To przyszło później? Barry pamięta van Damma zwołującego spotkanie by ogłosić że teatr chce rozpocząć wstawianie na scenie ?nagich obrazków?. ?Był bardzo przekonujący, mówił, że to będzie piękne, jak sztuka, nie dosłowne, i że jeśli chcemy się przekonać jak to będzie wyglądało to możemy iść do National Gallery i zobaczyć piękne obrazy, na których będziemy się wzorować, a to miało znaczyć, że zwykły człowiek z ulicy będzie mógł teraz tego piękna doświadczyć. Wszystkie akty były piękne. Śpiewałam piosenkę z takim ?nagim obrazkiem? który był moim tłem. Ale przywykłam do tego szybko, po chwili przestałam w ogóle zauważyć, że koleżanki są nagie?. Dench przyznaje, ze była zafascynowana gwiazdami Windmill. Podczas tego pierwszego spotkania z nimi, dowiedziała się bardzo dużo o Pani Henderson. ?Ona się nimi bardzo troskliwie opiekowała. Jedna z nich opowiedziała mi o tym, jak wychodziła za mąż, i pani Henderson kupiła jej suknię ślubną choć to był czas racjonowania tkanin, wszystkiego. Niezwykła opowieść.? - wspomina aktorka. Mówi Stephen Frears: ?Chodziłem wzburzony pytając je dlaczego zgodziły się rozebrać? Jedna kobieta, która była tancerką odpowiedziała: ?Kiedy zaproponowano wprowadzenie nagich scen, była to dla nas nowość, więc po prostu zrobiłyśmy to.? Powiedziałem: czy nie czułyście się wykorzystywane? Ale chyba to pytanie było niepotrzebne. Wygląda na to, że były traktowane bardzo dobrze. Kobiety są przecież w tych sprawach szczególnie wyczulone.? ?Dla dziewczyn Windmill był jak dom? ? mówi Heyman - ?Przygarniał kobiety ze wszystkich klas społecznych. To była najlepsza praca, jaką można było mieć wtedy w Londynie? Scenografia ?Chcieliśmy uchwycić ich nonszalanckie podejście, które w opresji Ii nieszczęściu pomogło im zachować optymizm.? Hugo Luczyc - Wyhowski, scenograf Odtworzenie Teatru Windmill zostało powierzone scenografowi Hugo Luczyc-Wyhowskiemu. Ponieważ ten okres w teatrze i sam teatr był dobrze zdokumentowany wieloma fotografiami, programami i wycinkami z gazet, dokumentacja nie należała do bardzo skomplikowanych. ?Szukaliśmy obiektu zdjęciowego w różnych teatrach West Endu, jednak okazało się że najprościej będzie wybudować teatr na nasze potrzeby? - wspomina Luczyc-Wyhowski. Scenograf znalazł oryginalne plany przebudowy teatru zaordynowanej przez panią Henderson we wczesnych latach 30-stych. ?To pomogło nam zorientować się jak niewielki był teatr.? Prawdziwy Windmill miał siedem poziomów w tym dwa podziemne, gdzie mieściły się garderoby. ?Zbudowałem wielopoziomową konstrukcję, coś na kształt króliczej nory, dziewczyny biegały w górę i w dół po stalowych spiralnych schodkach, aż na scenę? - mówi Luczyc-Wyhowski - ?To układ wertykalny. Tę wielość warstw i poziomów się czuje.? Hugo i pracujący nad scenografią budowniczy utrzymali liczbę miejsc na widowni, lecz poszerzyli scenę, zwłaszcza w głąb z każdej strony. ?Chcieliśmy żeby to wyglądało bardzo prawdziwie, widać więc wszystkie rury, popielniczki, zwisające po bokach liny, pudełka z narzędziami stolarskimi które normalnie stoją w teatrach? Do obrazków zostało zbudowanych 16 dekoracji. ?Niektóre z nich skopiowaliśmy z oryginalnych programów, inne zaprojektowałem w duchu Windmill? - mówi scenograf - Pozostając w zgodzie z realiami tamtego czasu stworzono szklaną podłogę do tańca i zastosowano kolorowe oświetlenie i podświetlanie stóp. ?Kręciliśmy w różnych miejscach, a sceny w których przemieszczamy się ulicami Soho i skręcamy w Great Windmill Street są kręcone na placu, więc wygląda to bardziej jak mały plac Soho.? Scena w której Laura zabiera lorda Cromera na lunch w namiocie, który kazała wznieść z tej okazji, aby przekonać go by pozwolił pokazywać w Windmill nagie modelki, została nakręcona przed pałacem Buckingham. To trochę ironiczna scena, ale ogólnie zabawna. ?Film ma wielkie bogactwo struktur wizualnych i faktur oraz kolorów. Odtworzyliśmy małe wiatraki wewnątrz teatru, mnóstwo detali, które podkreślają jego styl. Generalnie to wnętrze sprawia wrażenie ciepłego, przytulnego, w przeciwieństwie do tego jak to miejsce wyglądało przed przeróbkami i remontem pani Henderson. Teatr wygląda inaczej w chwili, kiedy przejmuje go Laura i ewoluuje do momentu, kiedy stają się bardziej profesjonalni. Scena robi się bardziej dekoracyjna, wyrazista. Nasza wersja jest prawdopodobnie delikatnie barwniejsza i bardziej jaskrawa niż prawdziwy Windmill.? Niewinność tego okresu również była inspiracją dla projektowania. ?Windmill stał się miejscem niechlujnym i podejrzanym dopiero w latach 50-tych? - mówi Hugo Luczyc-Wyhowski. - ?W okresie, o którym opowiadamy nie było nic wulgarnego. Wszystko jest bardzo naiwne, dekoracje leciutko się chwieją, nie są zbudowane ani pomalowane w sposób idealny. Ten teatr był tak mały, że relacja między widownią a aktorami była bardzo bliska, wręcz intymna, zupełnie niezwykła, I to jest właśnie istotą filmu. Ludzie mieli na wyciągnięcie ręki te nagie dziewczyny, to właśnie sprawiło że teatr był tak popularny i że miało to tyle uroku. ? Kostiumy ?Stephen mniej lub bardziej zostawiał to mnie, tak lubi pracować. Norma mówiła mi tylko: kochana, stroje maja być bajeczne?. Sandy Powell, kostiumograf Dla Sandy Powell laureatki Oscara, to była pierwsza współpraca ze Stephenem Frearsem. ?Właściwie kiedy czytam scenariusz nie mam jeszcze żadnych pomysów. Czekam na spotkanie z reżyserem, żeby wysłuchać jak on to widzi? - mówi Powell ? ?Jednak przy tym filmie podstawowym założeniem było stworzenie rzeczywistości autentycznej, zgodnej z realiami tamtych czasów. Wyzwaniem dla mnie było stworzenie dwóch światów: jednego - realistycznego świata ogarniętego wojną Londynu który był na zewnątrz i fantastycznego świata sceny.? ?Cała praca to było właściwie wykonanie trzech zadań za jednym zamachem. Jako projektant, przygotowywałam, wymyślałam kostiumy do filmu, co skończyło się stworzeniem strojów do pięciu, sześciu przedstawień. Projektowałam również kostiumy dla tancerek. Ostatecznie codziennie dochodziły nam setki innych kostiumów. Wypożyczyliśmy wszystkie te ubrania, często oryginalne, z tamtych czasów, głównie czarne i brązowe - te nosili ludzie na zewnątrz, w kontraście z bardzo jasnymi, jaskrawymi pełnymi przepychu i widowiskowymi kostiumami teatralnymi.? Wierne odtworzenie okresu wojennego w filmie było równoznaczne ze skupieniem się na pewnych ważnych detalach: ?W czasie wojny istniały bardzo wyraźne ograniczenia i reglamentacja ilości materiału, jakiego można było użyć do uszycia ubrania. Kiedy ktoś szył sobie garnitur lub suknię trzeba było użyć mniej tkaniny, ponieważ ta była racjonowana. Na przykład spodnie szyte w czasie wojny często nie miały podszewki. Spódnice lub sukienki były krótsze, niż te szyte nawet 10 lat wcześniej. Oszukiwałam tylko trochę w finale filmu, gdy dziewczyny występują wszystkie w ogromnych, romantycznych kreacjach. Technicznie, w czasie wojny nie miałyby dostępu do takiej ilości materiału, chyba, że gdzieś miały ukryte zapasy.? O projektowaniu strojów dla Judi Dench - Pani Henderson: ?Bywała w Indiach, podróżowała, więc do jej strojów wprowadziliśmy nieznaczne elementy etniczne, jej ubiory były eklektyczne, tak jakby poszczególne elementy łączyły różne strony świata. Mam nadzieję, ze nie wygląda przeze mnie na osobę zbyt szaloną lub dziwną. Choć nie wygląda też na typową 69-letnią damę z tego okresu!? Judi Dench: ?Uwielbiam moje kostiumy, ponieważ bardzo wyraźnie pamiętam stroje z tamtych czasów. Zabawne, że noszę chiński żakiet w jednej ze scen, a w domu otwieram szufladę z ubraniami, które należały do mojej mamy i znajduje dosłownie kopię tego żakietu, który noszę w filmie. Pamiętam moją mamę w tych strojach, więc ta rzeczywistość jest mi tak bliska i dlatego wchodzę w nią tak szybko.? Sandy zaprojektowała również kostium niedźwiedzia polarnego w którym pani Henderson zakrada się do Windmill by śledzić próby na scenie. ?Byłam zaskoczona że Judi zechciała to na siebie włożyć. Myślałam, że zrobi to dublerka, ale okazało się, że ona bardzo chce sama zagrać w tej scenie.? Wygląd van Damma, którego grał Bob Hoskins był raczej klasyczny: ?Bob nie przypomina fizycznie van Damma, który był o wiele wyższy. Ubraliśmy go w dość typowe biznesowe garnitury, w których wyglądał dobrze.? Dla Willa Younga i jego postaci ? Bertiego wymyśliliśmy wizerunek miłego młodego człowieka, który pracuje w teatrze. Nie tyle sprawiliśmy by wyglądał trochę jak gej ? uczyniliśmy go raczej trochę teatralnym, ale bez przesady.? By stworzyć stroje dla ?Młynareczek? i dziewczyn z ?żywych obrazów? Powell studiowała repertuary teatrów z tych czasów, udało jej się również spotkać z kilkoma kobietami, które pracowały w teatrze pani Henderson w latach 1935 - 1945. Współpracowała również blisko z konsultantką teatralną Eleanor Fazan i choreografką Debbie Stell które pracowały nad muzyką i wymyślały tematy ?numerów?, które były inspiracją dla Powell do tworzenia kostiumów. Sceniczne kreacje dziewcząt są widowiskowe i pełne przepychu, wymagały użycia tysięcy cekinów, i setek sztucznych kwiatów. ?Obrazki? są z natury rzeczy aktami. Jeśli dziewczyny mają cokolwiek na sobie, to jest to przeźroczyste. Zakrywając w ten sposób sugeruje się dużo więcej. Charakteryzacja ?Czerwona szminka na ustach starszej kobiety była grubym nietaktem. Ale pani Henderson ciągle ma czerwone usta; była znana z próżności i tego że nigdy nie pokazywała się bez pełnego makijażu.? Jenny Shircore, szefowa charakteryzatorów Laureatka Oscara za charakteryzację w filmie Elżbieta (Elizabeth) Jenny Shircore chciała by fryzury pani Henderson podlegały w czasie filmu interesującej ewolucji. We wczesnym stadium historii bohaterka ma długie włosy związane z tyłu w kok ? tak czesała się prawdziwa pani Henderson. Fryzura robi się jednak krótsza i postrzępiona kiedy zaczyna się wojna, tak jak powiedziała sam odtwórczyni tytułowej roli: ?Kiedy zobaczyła fryzury młodych dziewczyn też zapragnęła taka mieć ? Jenny Shircore po raz pierwszy zetknęła się z Bobem Hoskinsem 25 lat wcześniej, podczas produkcji brytyjskiego serialu telewizyjnego Pennies from Heaven. ?Kiedy patrzyłam jak tańczy na dachu do muzyki z lat 40- stych wszystkie wspomnienia wróciły? - mówi charakteryzatorka ? ?Dla Boba skopiowaliśmy znaną nam ze zdjęć prawdziwą fryzurę van Damma, okazało się że pasuje idealnie.? Dla Bertiego, w którego wcielił się Will Young wymyślono po prostu fryzurę z krótkim tyłem i bokami oraz wąsy, a włosy z przodu zaczesano do tyłu brylantyną. Dla tańczących dziewczyn powstały fryzury które udokumentowano w latach 30-stych: pół - krótkie z falami, które wiły się dookoła głowy. W latach 40stych były modne dłuższe włosy, podwinięte na końcach.? Kelly Reilly, która gra Maureen, została poddana radykalnej przemianie: ?Kelly miała swoje własne długie rude włosy a my zmieniliśmy ją w platynową blondynkę. Ponieważ przechodzimy od lat 30-stych do 40-stych nie stosowaliśmy płynnego przejścia, lecz zmienialiśmy fryzury gwałtownie by w ten sposób zaakcentować, ze jesteśmy już w innym czasie. Taki sposób współdziałania z narracją bardziej się sprawdził w tym filmie.? Shircore o tworzeniu koncepcji makijażu: ?Trudno było wypośrodkować między teatralnością a makijażem codziennym. Jednak kiedy zobaczyliśmy jak Stephen ustawia z dziewcząt obrazy i kiedy przekonaliśmy się jak są piękne i eleganckie postanowiliśmy uniknąć efektu przerysowania jaki daje makijaż teatralny, choć istnieje kilka scen w których dziewczyny występują jako syreny- tu z założenia musieliśmy przebrać je w białe peruki i nałożyć im ?syreni makijaż?. Przemieszczając się w czasie o lat 30-stych do 40-stych robiliśmy małe zmiany, na przykład w kształcie i makijażu brwi. ?Kolory których używano do makijażu wtedy były o wiele żywsze i jaśniejsze. Nie istniały wtedy jeszcze wszystkie subtelności kolorystyczne współczesnego makijażu. Używaliśmy po prostu błękitnych cieni do powiek i czerwonej szminki? W filmie w którym tak bardzo eksponuje się ciało, trzeba było rozważyć kolor i tonację skóry: ?Używaliśmy podkładu, którym spryskiwaliśmy ciała i rozprowadzaliśmy go tak, by wygładził wszystko i zamaskował drobne przebarwienia. W dokumentacji znalazłam przepis: jeden z ówczesnych makijażystów używał skruszonego bardzo drobno szkła zmieszanego ze złotym pudrem jako produktu do makijażu ciała. Ale wtedy nie zwracano uwagi na zdrowie i bezpieczeństwo.? Dziewczyny z ?obrazków? miały mieć gładką, błyszczącą, wydepilowaną skórę: ?Były bardzo dzielne: poddawały się wszystkim nawet najbardziej bolesnym i długotrwałym metodom usuwania włosów z ciała. Ale efekt był wspaniały?- mówi Norma Heyman. Wchodzę w rolę: aktorzy drugiego planu ?Nigdy nie próbowałem ukryć swojej seksualności. W tym myślę, przypominam Bertiego.? Will Young Will Young gra Bertiego, głównego aktora i asystenta producenta w Windmill. To pierwsza rola filmowa Willa, który zyskał sławę wygrywając program Idol i robiąc sensacyjną karierę wokalną. ?To George Fenton zaproponował bym zagrał tę rolę? - wspomina Young - ?Potem spotkałem Stephena Frearsa nie wiedząc, że to on i bardzo się polubiliśmy. Wydawało mi się że jest trochę ekscentryczny, a on to samo pomyślał o mnie? nie zdawałem sobie sprawy, że on mnie testuje do roli.? Pomimo paraliżującej go tremy podczas prób i przesłuchań i chowania rąk za siebie podczas śpiewania przy pianinie, bo za bardzo się trzęsły, Will ogromnie się ucieszył wiadomością, że dostał tę rolę. ?Bardzo rzadko jestem naprawdę szczęśliwy i pokazuję to, jestem raczej introwertykiem, ale kiedy Stephen do mnie zadzwonił, oszalałem z radości. Rola Bertiego była jak dla mnie napisana. Uwielbiam tez ten okres historyczny? O swojej postaci, Bertiem, Will mówi: ?Myślę, że on nie przepuszcza żadnej okazji. Nagie dziewczyny są dla niego okazją, by pozostać w biznesie, więc asystuje van Dammowi w poszukiwaniach, mimo że nie kręci go wcale, w przeciwieństwie do van Damma, jeżdżenie po wsiach i szukanie dziewczyn.? Willowi bardzo spodobała się wielość ról, które Bertie miał do odegrania w teatrze. ?Jednego dnia jestem Indianinem, innego archeologiem, kolejnego chodzę w głupim kostiumie kąpielowym, to cudowny obłęd!? Willowi udało się wyciągnąć kilka anegdot od jego babci, która widziała prawdziwy Windmill i jego przedstawienia. ?Powiedziała że ?obrazki? z nagich dziewcząt nie były plugawe, choć oglądało je wielu ciemnych typów.? ?Nie mam problemu z nagością.? Kelly Reilly Kelly Reilly gra Maureen, główną dziewczynę ?z obrazków?, jedną z pięciu, które rozbieraja się na scenie Windmill. Jest troszkę starsza niż reszta dziewcząt, bardziej świadoma. Ją i van Damma łączy wzajemne ciche zrozumienie i szacunek. Ona nie idealizuje go tak jak inne dziewczyny, ale wie, że ma dobre serce. ?Moja postać została trochę ?niedopisana?. Było dla mnie wspaniałe, że mogłam się posługiwać i pracować wyobraźnią. Maureen żyje trochę w swoim własnym świecie.? By aktorki mogły lepiej zrozumieć i zapoznać się z realiami czasów o których opowiada film, Kelly i inne dziewczęta spotkały się z prawdziwymi dziewczynami z Windmill, dziś starszymi paniami, lub słuchały nagrań ich opowieści o teatrze i jego przedstawieniach. Kelly nie miała problemu z nagością.: :Trzeba się było zupełnie rozebrać, jednak było coś tak niewinnego i czystego w sposobie w jaki Stephen to nakręcił? Naprawdę byłyśmy jak rzeźby, nie mogłyśmy się ruszać, nikt nie mógł nas dotknąć, było w tym coś bardzo eterycznego. Na zewnątrz wybuchały bomby, a te dziewczyny podtrzymywały na duchu chłopaków, którzy spędzali w Windmill ostatnie chwilę przed wyruszeniem na wojnę, na śmierć. Dziewczyny dawały im ostanie chwile ucieczki, coś bardzo sycącego, kobiecego, ale nie na poważnie - to było piękne i to mnie właśnie ujęło w tej roli. Te nagie dziewczyny były jak wisienka na czubku deseru.? Christopher Guest gra Lorda Cromera, do którego obowiązków należało cenzurowanie produkcji teatralnych aż do lat 60-tych. ?Lord Cromer jest naburmuszonym, pompatycznym i pozbawionym poczucia humoru człowiekiem? ? mówi Guest - ?To prawdopodobnie facet, który w domu ogląda sobie zdjęcia nagich dziewczyn, ale w dzień wszystkim naokoło nudzi, że to grzech i jest to absolutnie zakazane. Ale nie jest to płaska, nudna rola. Cromer ma swoje zabawne momenty, głównie wtedy, kiedy sam siebie bierze nazbyt serio. A myślę, że tacy ludzie w końcu kiedyś muszą się potknąć?. Guest ma pierwszorzędny, bezpośredni wgląd w sposób myślenia i bycia arystokracji brytyjskiej: jest piątym baronem Haden-Guest of Saling. ?Rzeczywiście, jestem lordem, to tytuł dziedziczny. Przez dwa lata, uczestniczyłem w obradach Izby Lordów, co było bardzo interesujące. Nie myślę, że należy przedstawiać to miejsce i tych ludzi w sposób karykaturalny. Spotkałem tam naprawdę wiele bardzo miłych osób? Thelma Barlow gra Lady Conway, bliską przyjaciółkę pani Henderson. Po pięćdziesięciu latach w zawodzie i graniu w telewizyjnych serialach, jest to jej pierwsza rola kinowa. ?Spotkałam Stephena, a on powiedział: Zagrasz damulkę? Grałam Panią z wyższych sfer w teatrze wiele razy, ale w telewizji chyba nie. Więc to był wielki kredyt zaufania z jego strony? . Thelma po raz pierwszy usłyszała o Windmill kiedy przyjechała do Londynu w 1954. ?O ile mi wiadomo, to było dość ?niegrzeczne? miejsce. W połowie lat 50-tych zaczęło jednak tracić klimat. Ale wcześniej, to był dość szokujący przybytek, choć z drugiej strony nigdy nie dochodziło tam do burd, nadużyć. Nigdy nie przyszło mi do głowy żeby tam pójść, teraz trochę tego żałuję.?
OBSADA
Judi Dench (Laura Henderson) Judi jest jedną z najbardziej uwielbianych i docenianych aktorek na świecie. Urodzona w Yorku stała się znana ze swych ról zarówno z repertuaru klasycznego jak i współczesnego. Wystepowała na scenach na całym świecie, w filmie i telewizji zdobywając uznanie publiczności i krytyków oraz ogromną ilość nagród, w tym między innymi 9 statuetek BAFTA. Judi otrzymała order imperium brytyjskiego w 1970 i tytuł szlachecki w 1988. Jej filmy pełnometrażowe to między innymi Herbatka z Mussolinim (Tea With Mussolini) Franco Zeffirellego, Jej wysokość pani Brown (Her Majesty Mrs Brown) - za ten film, w którym wcieliła się w królową Wiktorię otrzymała Złoty Glob, nagrodę BAFTA i nominację do Oscara. Kolejne filmy to Pokój z widokiem (Room with a view), Wetherby, 84 Charing Cross Road i A Handful of Dust. Dench nakręciła dwa filmy z Kennethem Branaghem, były to Henryk V i Hamlet. W 2001, jej poruszająca kreacja Iris Murdoch w filmie biograficznym Iris przyniosła jej kolejną nagrodę BAFTA i kolejną nominację do Oscara. W tym samym roku zagrała również w Kronikach portowych ( The Shipping News) Lasse Hallstroma. Judi Dench otrzymała Oscara i kolejną nagrodę BAFTA za drugoplanową rolę królowej Elżbiety I w kasowej komedii romantycznej Zakochany Szekspir (Shakespeare In Lover. Była nominowana do Złotego Globu i Oscara za role w Czekoladzie (Chocolate) Lasse Hallstroma. Po raz pierwszy wystąpiła w roli M, przełożonej Jamesa Bonda w GoldenEye w 1995 ? z powodzeniem kontynuuje te rolę również w najnowszej z serii przygód agenta 007, Casino Royale. Jej Lady Macbeth i Mistress Quickly w Henryku V, sfilmowanych dla telewizji zapisały się w historii wybitnych ról szekspirowskich; jej sceniczna Cleopatra została nagrodzona Olivier Award w 1987. Dench kontynuuje współpracę z teatrami w Londynie, zagrała w przedstawieniu Davida Hare Amy?s View (jej Broadwayowski występ w tej samej sztuce został uhonorowany nagrodą Tony). Można ją było zobaczyć również między innymi w The Royal Family Petera Hall?a oraz we Wszystko dobre co się dobrze kończy z Royal Shakespeare Company - najpierw w Stratford, potem na West End. Jej praca dla telewizji to między innymi popularny serial A Fine Romance z 1981, w którym występowała u boku swego nieżyjącego juz męża Michaela Williamsa, oraz kultowa produkcja As Time Goes By, która nadawana była przez 10 lat, oraz The Last of the Blonde Bombshells, który przyniósł jej Złoty Glob. Najnowsze filmy Judi Dench to między innymi The Chronicles of Riddick Davida Twohy i Lawendowe wzgórze (Ladies In Lavender) Charlesa Dance. Bob Hoskins (Vivian van Damm) Bob Hoskins zdobył serca brytyjskiej publiczności, (jak również nagrodę BAFTA) wcielając się w rolę skazanego na porażkę komiwojażera Arthura Parkera w telewizyjnym serialu dramatycznym Pennies From Heaven z 1978. Od czasu tej przełomowej roli Bob pracował dla teatru National i RSC; zdobywając nagrody za swe kreacje w Guys and Dolls i True West Sama Shepparda. W swej długiej i znakomitej karierze filmowej Bob występował zarówno w drogich hollywoodzkich superprodukcjach jak i w filmach niezależnych. W 1981 zagrał szefa mafii Harolda Shanda w Długi Wielki Piątek (The Long Good Friday) Johna Mckenzie, za tę rolę był nominowany do BAFTA i otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora Evening Standard Film Award. Film otrzymał ostatnio status ?ulubionego filmu wszechczasów: od angielskich kinomanów. W Konsulu Honorowym (The Honorary Konsul), również w reżyserii Mackenzie, Hoskins wystąpił u boku Michaela Caine i Richarda Gere. Był to pierwszy film produkowany przez Normę Heyman i początek długiej przyjaźni i współpracy Boba i Normy. Za ten film również otrzymał nominację do nagrody BAFTA. Potem zagrał w The Cotton Club i Brazil Terry?ego Gilliama. W Mona Lisa Neila Jordana, jego zaskakujący występ w roli gangstera Georgea przyniósł mu kilka nagród: Złoty Glob, nagrodę nowojorskich krytyków, nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu w Cannes I nominację do Oscara. W Disneyowskim Kto wrobił królika Rogera (Who framed Roger Rabbit) Bob grał z animowanymi postaciami, między innymi z wysoką, seksowną Jessicą Rabbit. Potem wystąpił w dwóch filmach niezależnego reżysera Shane Meadows: A Room for Romeo Brass, i Twentyfour Seven. Hoskins wcielał się wielokrotnie w role prominentnych polityków i wojennych przywódców: J Edgara Hoovera w Nixonie; Churchilla i Mussoliniego w dramatach telewizyjnych, i Chruszczowa we Wrogu u bram (Enemy at the Gates). Z Michaelem Cainem wystąpił ponownie w Ostatnim Zamówieniu (Last Orders). Jako reżyser zrealizował między innymi The Raggedy Rawney ? film który napisał i w którym zagrał główną rolę, wyreżyserował również kilka odcinków serialu HBO Opowieści z krypty jak również Rainbow i Tube Tales. Jako producent wykonawczy ma na koncie film The Secret Agent - adaptację powieści Josepha Conrada. Ta produkcja była pierwszą współpracą produkcyjną z Normą Heyman i debiutem ich wspólnej firmy produkcyjnej Heyman Hoskins. Bob ukończył ostatnio produkcję Stay z Ewanem McGregorem i Naomi Watts oraz rozpoczął zdjęcia do Truth, Justice and the American Way z Adrienem Brody i Benem Affleckiem. Will Young (Bertie) W PANI HENDERSON możemy zobaczyć wszechstronnego artystę, laureata wielu nagród w tym Brit Award Willa Younga, dla którego jest to debiut aktorski w filmie pełnometrażowym. Wiele osób, z reżyserem na czele uważa, że nie mógł wybrać lepiej swej pierwszej roli. ?Will jest zwierzęciem scenicznym? - mówi o nim Stephen Frears - ?Wszedł w rolę tak łatwo, jakby była dla niego napisana?. Przez ostatnie kilka lat wokalna kariera Willa rozwijała się wprost lawinowo: wydał debiutancką płytę w Anglii, która w pierwszym tygodniu sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy, zdobył dwie Brit Awards, dwa razy wystąpił na koncertach z Jamesem Brownem, jego druga, chwalona przez krytyków płyta sprzedała się w 1.5 millionowym nakładzie. Will z wykształcenia politolog, chciał połączyć swą wokalną karierę z aktorstwem. W przerwach w kręceniu PANI HENDERSON spędzał wiele czasu na próbach przygotowując swoje pierwsze wielkie tournee. Obecnie wydał trzeci album solowym. Kelly Reilly (Maureen) Jedna z najbardziej uzdolnionych brytyjskich aktorek młodego pokolenia Kelly Reilly zdążyła się juz wyróżnić występem w roli tytułowej w After Miss Julie w Donmar Warehouse. Za tę role była nominowana do Olivier Award dla najlepszej aktorki 2004 roku. Inne przedstawienia, w których brała udział to między innymi Sexual Perversity in Chicago, A Prayer for Owen Meaney w the Royal National Theatre i Blasted w the Royal Court. W West Endowej wersji Absolwenta wcieliła się e rolę Pani Robinson. Pracowała również dużo dla telewizji, można ją było zobaczyć między innymi w Prime Suspect, Simsola, Poldark, Rebecca, Sex ?n? Death, Tom Jones; Poirot, The Safe House. Jej role filmowe Last Orders, Dead Bodies, The Libertine z Johnnym Deppem i Maybe Baby Bena Eltona. Pojawiła się również w filmie Smak życia (L?Auberge Espagnole) Cédrica Klapischa. Występ w kolejnej części cyklu Clapisha Smak życia 2 (Les Poupées Russes) przyniósł jej nagrodę Choparda w Cannes dla najlepiej zapowiadającej się aktorki.
TWÓRCY FILMU
Stephen Frears (reżyseria) O Stephenie Frearsie, z którym współpracowała już trzy razy ? przy oscarowych Niebezpiecznych związkach oraz Mary Reilly producentka Norma Heyman mówi: ?On jest człowiekiem, którego trzeba często sprawdzać- co teraz robi nowego, jak się rozwija?on uwielbia kiedy się go sprawdza, testuje, prowokuje.? Frears nigdy nie unikał wyzwań, nie bał się również prowokować. Jeden z najbardziej politycznych brytyjskich reżyserów, rozprawiał się w swej twórczości z polityką pani Thatcher (Moja Piękna Pralnia), sprzecznościami powstającymi w łonie partii pracy (The Deal) i nielegalna imigracją oraz handlem ludzkimi organami (Niewidoczni) . Stephen Frears jest jednym z najbardziej prowokacyjnych i wyróżniających się reżyserów brytyjskich. Urodzony w Leicester w1941, studiował prawo w Cambridge University zanim zaczął pracować w teatrze London?s Royal Court jako asystent Lindsay?a Andersona. Swą karierę w przemyśle filmowym rozpoczął jako asystent reżysera Karela Reisza. W 1971, nakręcił swój pełnometrażowy debiut ? dramat kryminalny Gumshoe z Albertem Finney w roli głównej potem opracował głównie dla telewizji aż do 1985 kiedy powstał niskobudżetowy film, który okazał się hitem i przełomem w jego karierze ? Moja Piękna Pralnia (My beautiful laundrette). Napisany przez Hanifa Kureishi i wyprodukowany przez Channel 4, film był zabawnym i nerwowym uchwyceniem gejowskiego związku między młodym pakistańczykiem i londyńskim punkiem (w tę rolę wcielił się nieznany jeszcze wtedy Daniel Day - Lewis) który badał strony i aspekty homoseksualizmu rasizmu i polityki lat 80-tych.początkowo planowany jako film telewizyjny film trafił do międzynarodowej dystrybucji i stał się sukcesem zarówno w opinii krytyków jak i komercyjnie. Zainteresowanie reżysera postaciami które rzucają wyzwanie seksualnym i społecznym stereotypom dało o sobie znać w jego kolejnych dwóch filmach Prick up your ears (1987), cenionym filmie o sławnym i kontrowersyjnym angielskim dramaturgu Joe Orton z Garym Oldmanem, Alfredem Moliną i Vanessą Redgrave; z kolei Sammy and Rosie get laid (1987), jego kolejna współpraca z Kureishim, był spojrzeniem na międzykulturowe związki i konflikty pokoleniowe w rozdartym zamieszkami Londynie. Po tych filmach Frears nakręcił swój hollywoodzki debiut - olśniewające Niebezpieczne związki (1988), które przyniosły mu nominację do nagrody BAFTA dla najlepszego reżysera. Scenariusz do tego filmu autorstwa Christophera Hamptona oparty na powieści z 1782 roku zdobył Oscara, w filmie dali również niesamowity popis aktorzy obsadzeni w głównych rolach - John Malkovich i Glenn Close, ta ostatnia została nominowana do Oscara za swoja kreację intrygantki markizy de Merteuil. W latach 90-tych Frears nakręcił równie stylowy i odnoszący sukcesy film Naciągacze The Grifters, wyprodukowany przez Martina Scorsese, który przyniósł mi nominację do Oscara dla najlepszego reżysera w 1991. W rolach głównych Frears obsadził w nim Johna Cusacka, Anjelicę Huston and Annette Bening a film potwierdził jego reputację jednego z najbardziej utalentowanych brytyjskich reżyserów jego pokolenia. Stephen Frears kontynuował pracę w USA i Wielkiej Brytanii. Nakręcił satyryczną bajkę Przypadkowy bohater (Hero) (1992) z Dustinem Hoffmanem, Geeną Davis i Andym Garcia i Mary Reilly (1996), - swoje spojrzenie na historię dr Jekylla i Mr Hyde?a - film ten pozwolił mu jeszcze raz zaprosić do współpracy część ekipy z Niebezpiecznych związków ? scenarzystę - Christophera Hamptona, aktorów Johna Malkovicha i Glenn Close, oraz producentkę Normę Heyman. W tym samym okresie nakręcił również dwie zabawne adaptacje Roddy?ego Doyle?a The Snapper (1993) i Ciężarówka (The van) (1996). Po elegijnym westernie Kraina Hi-Lo (The Hi-lo country) (1998) z Woodym Harrelsonem, Billym Crudup, Penelope Cruz i Patricią Arquette, powrócił na swój ulubiony teren filmem Przeboje i podboje (High Fidelity) - humorystycznym spojrzeniem na kwestię związków. Była to Adaptacja popularnej powieści Nicka Hornby'ego pod tym samym tytułem. Frears zaangażował do niej ponownie Johna Cusacka, który zagrał główną rolę i był współautorem scenariusza. W 2000, Frears współpracował z uznanym scenarzystą telewizyjnym Jimmym McGovern, nad subtelnym lecz tragicznym dramatem pod tytułem Liam, który opisywał niepowodzenia liverpoolskiej rodziny z klasy pracującej. Następnie nakręcił oklaskiwany film Niewidoczni (Dirty pretty things) (2002) - thriller i dramat o nielegalnych imigrantach próbujących przeżyć w Londynie. Film zdobył wiele nagród, między innymi nagrodę British Independent Film Awards (2003) dla najlepszego reżysera, nagrodę dla najlepszego filmu Evening Standard Awards (2003) i nominację do Oscara dla scenarzysty Stephena Knight (2004). W 2003, Stephen powrócił do brytyjskiej telewizji by wyreżyserować The Deal który opowiadał o kulminacyjnym momencie relacji gordona Browna i Tony?ego Blaira i był pierwszym filmem którego bohaterami uczyniono te dwie postaci. Film z Michaelem Sheenem w roli Tony?ego Blaire?a wygrał nagrodę BAFTA dla najlepszego dramatu w 2004 roku. Najnowszym filmem Stephena jest obsypana nagrodami Królowa. Norma Heyman (producent) Urodzona w Liverpoolu, Norma Heyman rozpoczynała swą karierę jako aktorka. Niezależnym producentem filmowym została w 1984 roku firmując swym nazwiskiem film Konsul honorowy (the Honorary Konsul), który otrzymał dwie nominacje do nagrody BAFTA i po ukończeniu którego stała się pierwszą kobietą-producentem w Wielkiej Brytanii. W 1988, otrzymała nominację do Oscara w kategorii najlepszy film za Niebezpieczne Związki (Dangerous Liaisons). Film wyreżyserowany przez Stephena Frearsa odniósł sukces komercyjny, stał się również ulubieńcem krytyki. Był nominowany do siedmiu Oscarów, otrzymał trzy, oraz dwie nagrody BAFTA i Cezara dla najlepszego filmu niefrancuskojęzycznego. W 1992, Norma Heyman wyprodukowała film telewizyjny Clothes in the Wardrobe, który trafił do dystrybucji kinowej w Stanach pod tytułem The Summer House. Była to jej pierwsza współpraca ze scenarzystą Martinem Shermanem, który otrzymał za scenariusz do tego filmu nagrodę Writers Gild. Jej kolejne produkcje to między innymi Niewinni (The Innocent) Johna Schlesingera i (Siostro, moja siostro) Sister, My Sister, Nancy Meckler, Mary Reilly Stephena Frearsa, The Secret Agent, Gangster No 1, Kiss Kiss Bang Bang. Norma Heyman jest jedną z trzech założycielek stowarzyszenia Women in Film & Television UK, jest również członkinią komitetu filmowego BAFTA oraz Amerykańskiej Akademii Filmowej, Europejskiej Akademii filmowej i Eurpoejskiego klubu producentów filmowych. Ma dwie firmy produkcyjne: NFH Films Ltd i Heyman Hoskins, której współwłaścicielem jest Bob Hoskins. W 2004 została nagrodzona nagrodą specjalną jury BIFA (British Independent Film Award), a wcześniej, tego samego roku, otrzymała nagrodę specjalną za całokształt pracy podczas 25 rocznicy istnienia London Film Critics Circle. Była pierwszą kobietą ? producentem, której przyznano taką nagrodę. Martin Sherman (Scenariusz) Martin Sherman jest laureatem wielu prestiżowych nagród, jego sztuki wystawiano w 45 krajach. Bent ? w Royal Court w Londynie, potem na West Endzie, Broadwayu (z Richardem Gere), potem ponownie w National Theatre; w końcu sztuka została przeniesiona na ekran w 1998. W roli głównej wystąpił Clive Owen a partnerowali Lothaire Blutheau i Mick Jagger. Inne znane sztuki Shermana wystawiane na West Endzie to Messiah, When She Danced, oraz A Madhouse in Goa. Jego sztuka Rose miała premierę w National Theatre, a potem została wystawiona na Broadwayu.Nominację do nagrody Tony przyniosła autorowi musicalowa adaptacja jego książki którą zrealizowano w 2003 roku na Broadwayu z Hugh Jackmanem w roli głównej. W tym samym roku jego scenariuszowa adaptacja noweli Tennessee Williamsa The Roman Spring of Mrs Stone, została przeniesiona na ekran, a zagrali w niej Helen Mirren, Olivier Martinez i Anne Bancroft. Martin Sherman po raz pierwszy współpracował z Normą Heyman w 1992 roku, kiedy oceniała jego pierwszy scenariusz The Clothes in the Wardrobe, który napisał w oparciu o powieść Alice Thomas Ellis i w którego ekranizacji wystąpiła Jeanne Moreau. Ten scenariusz zrealizowany pod tytułem The Summer House przyniósł mu nominacje do BAFTA i nagrody The Writer?s Guild. Napisał scenariusze między innymi do Callas Forever Franco Zeffirellego i Alive and Kicking. Obecnie pracuje nad adaptacją Wiśniowego sadu Chechowa, który będzie miał premierę zimą w Los Angeles. W rolach głównych wystąpią Annette Bening i Alfred Molina. Hugo Luczyc-Wyhowski (scenografia) Jednym z pierwszych filmów Hugo była Moja piękna pralnia Stephena Frearsa. Po nakręceniu Personal Services Terry?ego Jonesa wrócił do współpracy ze Stephenem Frearsem przy Prick Up Your Ears, z Garym Oldmanem, a potem przy Sammie and Rosie Get Laid. Jego późniejsze współprace to między innymi Kraina wód z Jeremym Ironsem i Sinead Cusack, The Music of Chance z Jamesem Spaderem, Uncovered i Black Easter dla BBC. Hugo zaprojektował scenografię do filmu footballowego When Saturday Comes z Seanem Beanem, Emily Lloyd i Petem Postlewaite, oraz do dramatu telewizyjnego osadzonego w realiach II wojny światowej The Affair. Surowy realizm cechował scenografię do filmu Nic doustnie Nil by mouth) Gary?ego Oldmana, zaraz potem nakręcił wystawną komedię historyczną Cousin Bette z Jessicą Lange. Hugo pracował również między innymi nad Przekrętem Guy Ritchie z Bradem Pittem i The Truth About Charlie - remakiem klasycznego thrillera Charade z 1963 oraz nad Niewidocznymi - ponownie ze Stephenem Frearsem. Andrew Dunn (zdjęcia) Filmowa kariera Andrew Dunna rozpoczęła się w latach 80-tych. Pracował przy serialach telewizyjnyc BBC takich jak Tumbledown, Edge of Darkness i Threads, - każdy z tych tytułów przyniósł mu nagrodę BAFTA za zdjęcia. Jego inne telewizyjne tytuły to między innymi After Pilkington, the Monocled Mutineer, Across the Lake z Anthonym Hopkinsem, Black Eyes; oraz Suddenly Last Summer z Maggie Smith i Natashą Richardson, The Absence of War i Better Days z Sinead Cusack. Pełnometrażowe filmy fabularne do których robił zdjęcia to między innymi Szaleństwo Króla Jerzego (The Madness of King George), za który orzymał British Society of Cinematographers award, oraz Evening Standard award za najważniejsze osiągnięcie techniczne/artystyczne i nominację do BAFTA, The Crucible, z Danielem Day-Lewis, Addicted to Love z Meg Ryan, Ever After z Drew Barrymore i Angelicą Huston, Practical Magic z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, oraz Liam, Stephena Frearsa. Andrew współtworzył również filmy The Count of Monte Cristo i Gosford Park Roberta Altmana, Sweet Home Alabama i The Company z Malcolmem McDowellem. W ostatnich latach nakręcił Complete Female Stage Beauty, Piccadilly Jim oraz First Last Kiss, z Willem Smithem. Jenny Shircore (Charakteryzacja i fryzury) W swej ponad 30-letniej karierze Jenny Shircore tworzyła koncepcje makijażu i fryzur dla ogromnej grupy reżyserów takich jak Stephen Frears, Neil Jordan, Shekhar Kapur, Mira Nair, Mike Figgis i David Leland. Pracowała z gwiazdami: Cate Blanchett, Geoffreyem Rushem, Hugh Grantem, Colinem Firth i Bobem Hoskinsem (z którym po raz pierwszy współpracowała przy serialu Pennies from Heaven dla BBC). Wśród jej filmów są między innymi Wish You Were Here, Personal Services i A Month in the Country. Jenny stworzyła charakteryzację do Sister My Sister, z Julie Walters, który wyprodukowała również Norma Heyman. Norma zatrudniała ją też jako szefową pionu charakteryzatorów w swych produkcjach The Secret Agent oraz Mary Reilly. Jenny pracowała rownież przy Cousin Bette i The Land Girls. Za swe zawodowe osiągnięcia w filmie Elizabeth z Cate Blanchett, Jenny otrzymała Oscara i nagrodę BAFTA. Po tych sukcesach Jenny przygotowywała między innymi filmy Notting Hill, Gangster No 1, Enigma i Niewidocznych, Stephena Frearsa. Kolejna nominację do BAFTA otrzymała za Dziewczynę z Perłą. Jej ostatnie filmy Vanity Fair, Phantom of the Opera Joela Schumachera i Pytając o miłość z Colinem Farrellem i Salmą Hayek. Sandy Powell (Kostiumy) Sandy Powell studiowała projektowanie teatralne w Central School of Art. Tworzyła kostiumy dla reżysera Dereka Jarmana do filmu Caravaggio i dla Sally Potter do filmu Orlando, z Tildą Swinton; oba filmy zostały docenione za wyjątkowe, kostiumy. Inne tytuły do których zaprojektowała kostiumy to:The Last of England, For Queen and Country, The Miracle, The Pope Must Die, The Crying Game, Being Human, i Wittgenstein. Potem przyszły Interview With The Vampire, Rob Roy i Michael Collins w reżyserii Neila Jordana. oraz The Butcher Boy, The Wings of the Dove i Hilary and Jackie. Sandy otrzymała nagrodę BAFTA za film Velvet Goldmine w 1998. Kolejnym jej filmem był Zakochany Szekspir; za Elizabeth otrzymała swojego pierwszego Oscara, Potem pracowała nad Podrózą Felicji, Miss Julie i dramatem osadzonym w latach 40-tych Koniec Romansu z Ralphem Fiennesem i Julianne Moore. W 2002 roku zaprojektowała kostiumy dla Martin Scorsese do filmu Gangi Nowego Jorku i Aviator, w obu główne role zagrał Leonardo DiCaprio; a ten ostatni przyniósł Sandy jej drugiego Oscara. Po raz kolejny po Zakochanym Shakespearze ubrała Gwyneth Paltrow w filmie Sylvia, biografii Sylwii Plath, przygotowała również kostiumy do ostatniego filmu Martona Scorsese Infiltracja. Eleanor Fazan (choreografia) Eleanor Fazan ma za sobą ciekawą i pełną sukcesów karierę w świecie tańca. Jej sceniczne życie rozpoczęło się w Sadler's Wells Ballet School, potem kontynuowała naukę w the Royal Academy of Dancing oraz w the Imperial Society of Teachers of Dancing. Jej wczesne występy odbywały się między innymi na West Endzie w klubach i kabaretach, pracowała również dla telewizji i filmu, zanim w połowie lat 50-tych nie została choreografem i reżyserem tańca. Jest autorką ruchu scenicznego w takich filmach Oh, What a lovely War!, Oh Lucky Man!, Yanks, Heaven's Gate, Mountains of the Moon, Willow, Cold Comfort Farm i Oniegin. W teatrze ustawiała ruch w sztukach i musicalach reżyserowanych między innymi przez Laurence Oliviera, Lindsay Andersona, Tony Richardsona, Lionela Barta i Jonathana Millera. Jej doświadczenie w pracy nad operami jest również ogromne: Ring Cycle, The Rake's Progress, Macbeth, Salome, Tavener, Electra, Semele i Otello; Peter Grimes, Electra, Carmen, Samson, Bartered Brirde wystawiane na najbardziej prestiżowych scenach operowych całego świata. Debbie Astell (Choreografia) Debbie Astell zdobywała szlify jako tancerka z Arlene Philips w późnych latach siedemdziesiątych, potem pojawiła się w wielu musicalach na West End, takich jak między innymi Underneath the Arches i Pal Joey; w programach telewizyjnych Stanley Baxter i Morecambe and Wise, oraz w filmie Indiana Jones and the Temple of Doom. Po długiej pełnej sukcesów karierze tancerki, została choreografem- freelancerem. Rozpiętość jej możliwości odzwierciedlają tytuły przy których współpracowała m.in: GoldenEye, The Secret Life of Ian Fleming; była osobistą trenerką stepu Jane Seymour przy filmie Heaven?s Gate, pracowała przy programach dziecięcych, takich jak the Krankies i Keith Harris and Orville. Pracowała również przy reklamówkach dla takich firm jak Fila, Benetton, Peugeot, oraz przy widowiskach w których występowali Pavarotti lub brytyjskie wojsko - kompania reprezentacyjna.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.