Oczywiście na pierwszy rzut oka wysuwa się tu obraz
przeznaczony raczej nie dla najmłodszej widowni, lecz nieco
starszej, co nie oznacza, że film ten ma być przed nimi
chowany jak jakiś niebezpieczny i zakazany owoc. Tu tylko i
wyłącznie chodzi o formę realizacji, a nie o treść, bo nigdy nic
nie wiadomo, czy to najmniejsze pokolenie nie będzie się
chować za plecami rodzica, widząc opadnięte szczęki i
przygniłe ludzkie szczątki, migrujące po ekranie w stronę
żywych. Tu nie znajdziemy też tęczowej palety kolorów, bo
zdecydowana większość scen, wygląda jak wylany z
sokowirówki sok, który zmiksowano z wszystkich owoców i
warzyw świata. Jednak rozmazany po ekranie i odpowiednio
udekorowany nietuzinkowymi, lekko karykaturalnymi
postaciami, daje efekt wręcz piorunujący! To zupełnie inna
animacja, różniąca się od pastelowych lub rażących barw,
które emanują od ''madagaskarów'', ''epok'', ''toy storów'' itp.
Bliżej temu do horroru dla dorosłych, a już najbliżej do
klimatów ''burtonowskich''. Tak więc pod tym kątem,
''ParaNorman'' się wyróżnia i chwała mu za to. Co do treści to
główny motyw brzmi jak podany przeze mnie tytuł czyli ''Szkoła
Przetrwania Tępaków''. O co w tym chodzi? Kolejny raz twórcy
chcą wypiętrzyć temat odmienności, oryginalności, bycia
innym, różnicy od zdecydowanej reszty społeczeństwa. Czy
jest to złem i wadą? Nie, jeżeli nikomu i niczemu to nie
szkodzi. O tym było już sporo ''bajek'' i nie sądzę, aby ta
wtórność była tym razem męcząca. Może gdyby dosłownie
niczym szczególnym się nie wyróżniała, uznałbym ją za
zwykłą, kolejną i przeciętną animację, ba, na pewno bym tak
uczynił, ale w przypadku ''ParaNormana'' nie potrafię tego
dokonać, gdyż nie zasługuje ona u mnie na takie
potraktowanie. Mimo cmentarnego chłodu, mrocznej nocy,
niechęci mieszkańców do chłopca i kpienia z Normana,
schematyzmu ukazania innych ludzi (osiłek, blondyna,
grubasek, nicpoń, pewnych dziwactw starszych
mieszkańców), bije tu jednak serce, tętni życie, a tym życiem
jest sam ciemnowłosy małolat, który mimo przeciwności,
szykan i kłód rzucanych mu pod nogi, nie zniechęca się i
nadal obcuje z ... Wiadomo przecież z kim :)
Najlepiej prezentuje się tutaj wszystko poza środkiem.
Wprawdzie nie jest on beznadziejny, ale trochę nuży, lekko
kuleje. Na całe szczęście dosyć szybko wydobywamy się z
tego dołka i już do końca jest przednia zabawa.
Poza tłem i ludźmi w każdej postaci, wszystkie ważniejsze
elementy są niesamowicie przerysowane. Nawet samochód
kombi to jedna wielka karykatura na kółkach! Film ten obfituje
w całe mnóstwo świetnych zbliżeń, ujęć, kadrów, wyostrzanie
i wyszczególnienie miejsc i rzeczy, które niby to są mało
istotne, które potrafią zaskoczyć. To wysoka półka. Bajecznie
prezentuje się także muzyka Briona, przypominająca często
do złudzenia Clinta Mansella. Całość to na prawdę, kawałek
dobrej rzeczy. W pewnym sensie przypominające horror show
widowisko, przeniesione do animacji, gdzie poruszany jest
wątek, już kilkukrotnie dotykany wcześniej o oryginalności,
odmienności i nie ukrywaniu tego, oraz walce z tolerancją,
podsycony niecodzienną fabułą, ubrany w odważną formę.
Czegoż chcieć więcej w dobie, gdzie pomysły się wypalają,
albo nieumiejętnie się ich szuka? 7/10 na początek
murowane.
Pozdrawiam