zastanawiam się, czy "Pasażerka" miała być w zamyśle Munka czymś w rodzaju powrotu do własnych, traumatycznych przeżyć? Już coś takiego mieliśmy w kinie wielokrotnie. Spielberg kręcił hały w stylu parków jurajskich, uciekał od przeszłości obciążonej doświadczeniem hlocaustu, a jednak w "Liście Schindlera" wraca, podobnie i Polański ("Pianistą" jakże innym od jego wcześniejszych filmów), a Munk - wikpiwa, ironizuje z bogoojczyźnianych mitów, mitomanii i mitolatrii (stąd wspaniałe, rewelacyjne" "Eroica", "Zezowate szczęście"), a na końcu ... "Pasażerka"... i to kiedy, po 1957, bo gdy całe pokolenie "Współczesności", pisarze, poeci, filmowcy zaczęli kontestować, powiedzieli tematowi wojny i holocaustu w sztuce - dość, nie chcemy już wracać do tego, chcemy żyć tu i teraz, współczesnością, teraźniejszością... on jakby na przekór nim, powraca, i "Pasażerką" pokazuje, że ucieczki nie ma od tego, od bolesnej przeszłości, że ona może nas dopaść wszędzie, choćby na pieknym trałowcu, na bogatym statku wycieczkowym, gdy już zapomnieliśmy, gdy wyparliśmy przeszłość, i chcemy żyć wygodnie i beztrosko... Czy taka jest wymowa "Pasażerki"? Czy dobrze to rozumiem, i intencje Munka? Film niedokończony, nie do oceny, być może byłby wybitny, ale na pewno ważny w biografii Munka, ważny choćby dla niego samego.