Myślę, że to jest najważniejszy film w karierze Quentina Tarantino dla samego Tarantino, co oczywiście nie znaczy, że musi być równie bliski nam, widzom. Tarantino w całości zatapia się w czasach swojego dzieciństwa, kiedy sam jeździł z rodzicami ulicami Los Angeles, a potem wyrastał pośród swoich hollywoodzkich idoli, słuchając o ich wyczynach różnych opowieści i wypożyczając ich filmy na VHS. Nie miejcie wątpliwości, każdy kadr, każdy kostium w tym filmie jest cytatem czegoś. Tak u Tarantino było zawsze, z tym, że teraz nawet nie stara się złożyć z tego jakiejś koherentnej historii. Ten film powstał dla przyjemności samego reżysera i tym razem mało go obchodzi czy coś z tego załapiemy czy nie. To jego bajka o idealnym Hollywood, które ma swoje dziwactwa, ale ostatecznie nigdy nie zostało splamione potwornościami. A nad tym wszystkim unosi się anioł Sharon Tate, który pozwala wdrożyć tę fantazję w życie.
Pełna recenzja tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=B7Sk6q_ROHA