Słowem wstępu zaznaczę, że oglądałam ten film dwa razy, a także właśnie kończę drugą część serii książek o "przygodach" i rozterkach Greya i Steele.
Rozpoczynając czytanie pierwszej książki byłam zachwycona, z jaką lekkością i brakiem zaangażowania głębszych emocji oraz uczuć przychodziła mi przeprawa przez kolejne strony tejże lektury. Prosty język, przeplatany z niestety zbyt dużą ilością przekleństw, pozwalają utożsamić najbardziej nieporadną, prostą i ludzką część nas samych z tym, co odczuwa i myśli Anastasia. Pierwsze dziesiątki stron niemalże chłonęłam. Do momentu, w którym okazało się, że Greyowi wystarcza krwi do obsługi tylko jednego z dwóch organów równocześnie jakimi są penis i mózg, a także po sprawdzeniu w Google Grafika czym jest "fisting" (takie miałam odczucia w tamtym momencie). Od początku dziejów ludzkości wiadomo, że każdy człowiek jest inny, posiada inne upodobania, preferencje i widzimisie. Dla jednych lektura tej książki kończy się w punkcie zwrotnym, opisanym powyżej, dla drugich dokładnie tam dopiero się zaczyna. Ile ludzi na świecie, tyle opini. Dlatego ja, wyrażając swoją, staram się zrozumieć liczne wpisy na forum tego filmu, od określających go jako największy szmatławiec, po posty pozytywne, w większości dodawane przez ludzi, którzy czytali książkę/i lub spodobała im się ta wersja kina. Ja, jako osoba znająca intensywność uczuć głównej bohaterki oraz historię wielkiego złamania wewnętrznego, z jakim się spotykamy w przypadku Cristiana (po przeczytaniu książki),nie tylko pod względami emocjonalnymi, a także pod tymi dotyczącymi oddania fabuły przez scenerię czy samą reżyserię, w tym dialogi i sceny erotyczne, niestety byłam zawiedziona. Moim zdaniem film został nakręcony dla łatwiejszego odbioru, w wersji "soft", dla widzów, którzy książki nie czytali i po oglądnięciu, nie mają ani czasu, ani ochoty na głębsze refleksje czy przemyślenia. Ktoś zaraz się szarpnie na opinię JAKIEGO K***WA ODBIORU, jakich refleksji! I to jest jeden z aspektów już wcześniej wspomnianej przeze mnie różnorodności ludzi, odczuć, charakterów i upodobań. Jak dla mnie, historia Greya i Steele opowiada o tym, jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić w obliczu ogromnego uczucia, jakim jest Miłość. Jakiej wojny jesteśmy w stanie się podjąć, z jakimi słabościami, a nawet złamaniami w nas samych, jesteśmy w stanie walczyć. Z czego rezygnujemy, często spragnieni najprostszych gestów, słów czy po prostu obecności. Jak jesteśmy w stanie się poniżyć, jak nisko upaść, w wierze, że na dnie w ramach nagrody, jest to, czego pragniemy.
Jeśli chodzi o grę aktorską, Dornan był sztywny ;) przez cały film, mimo, że Szarego miał grać, zdecydowanie przegiął w drugą stronę na tyle, by czuć niesmak. Dakota odwaliła kawał dobrej roboty, oddając uroki Any, choć moim zdaniem nie miała okazji się wykazać bez uwzględnienia w scenariuszu licznych momentów z książki, które poinformowałyby widza o tym, co się dzieje w jej sercu. Bez tego, wyszła na słodką, niedoświadczoną, łatwowierną idiotkę chichotkę, która chce ale nie chce ale jednak chce lub nie chce się "dopasować". Czekając na jej wybuch po scenie z paskiem, byłam maksymalnie zniesmaczona jego brakiem, a jej delikatne popłakiwanie dwa razy przez cały film, nie odzwierciedlało uczuć tak mocno zakochanej, obdartej i spustoszałej kobiety. Jak wspominałam - film w wersji soft. Ktoś wcześniej wspominał na forum, że w filmie nie ma między aktorami chemii, z czym się w zupełności zgadzam. Sztywność, denne dialogi, brak seksu w seksie... Film jest w stylu dobrej, lekkiej "komendyjki" romantycznej, z NIESAMOWITĄ muzyką.
Druga części serii książek utwierdziła mnie w moich przemyśleniach, dlatego dla ludzim którzy skreślili film bez czytania, polecam sięgnąć do lektury, z czystej ciekawości.
Pozdrawiam,
A.K.